Έξι μήνες μετά τη γέννηση της κόρης της, η Stephanie Case φόρεσε τα αθλητικά της και στάθηκε στην εκκίνηση ενός υπερμαραθωνίου 100 χιλιομέτρων. Όχι για να αποδείξει κάτι. Όχι για να εντυπωσιάσει. Αλλά γιατί έτσι αναπνέει. Είναι δρομέας. Είναι μητέρα. Είναι γυναίκα που αρνείται να αποχωριστεί τα κομμάτια του εαυτού της, ακόμα και όταν η ζωή της αλλάζει ριζικά.
Στη διάρκεια του αγώνα, σταματούσε συχνά. Όχι επειδή λύγισε. Αλλά επειδή μια μικρή ύπαρξη την περίμενε για να θηλάσει. Και μετά, ξανά στον δρόμο. Με πόδια βαριά και βλέμμα καθαρό. Και ναι, τερμάτισε πρώτη! Μα το τρόπαιο δεν ήταν απλά ένα μετάλλιο. Ήταν η απόδειξη πως μπορείς να είσαι πολλά πράγματα ταυτόχρονα, χωρίς να πρέπει να θυσιάσεις το ένα για το άλλο.
View this post on Instagram
Η Stephanie πέρασε από σκοτεινά μονοπάτια πριν φτάσει εδώ. Χρόνια απωλειών, διαδρομές που δεν έβγαζαν πουθενά, δάκρυα και αναμονή. Όταν όμως ήρθε η κόρη της στον κόσμο, δεν αποσύρθηκε πίσω από «πρέπει» και κοινωνικά κουτιά. Δεν περίμενε κανείς να της δώσει άδεια για να συνεχίσει να τρέχει. Το έκανε με τον δικό της ρυθμό, αγκαλιά με τη μητρότητα, χωρίς να αφήσει τίποτα πίσω.
Είναι δικηγόρος ανθρωπίνων δικαιωμάτων και ιδρύτρια της Free to Run, μιας οργάνωσης που ενδυναμώνει γυναίκες σε εμπόλεμες ζώνες μέσω του αθλητισμού. Ξέρει καλά τι σημαίνει να παλεύεις για χώρο σε έναν κόσμο που σου τον στερεί. Το τρέξιμο γι’ αυτήν δεν είναι χόμπι. Είναι ελευθερία. Είναι φωνή.
Η εικόνα της Stephanie να θηλάζει στη διαδρομή και να συνεχίζει να τρέχει είναι μια σιωπηλή, αλλά ισχυρή δήλωση. Ότι η μητρότητα δεν είναι τελεία. Είναι συνέχεια. Δεν είναι περιορισμός. Είναι δύναμη. Ταυτόχρονα, είναι πολιτική. Γιατί σε έναν κόσμο που ακόμα ρωτά αν “μια μάνα μπορεί να έχει και καριέρα”, αν “είναι καλή μητέρα αν δεν αφοσιωθεί 100% στο παιδί”, αν “είναι σωστό να φροντίζεις και τον εαυτό σου”, η Stephanie δίνει μια ήσυχη αλλά εκκωφαντική απάντηση: Δε χρειάζεται να διαλέγεις. Γιατί οι γυναίκες δεν πρέπει να εγκαταλείπουν τον εαυτό τους για να αναγνωριστούν ως «αρκετά καλές». Γιατί η μητρότητα δεν έρχεται να ακυρώσει τα όνειρα, αλλά να τους προσθέσει νέο βάθος. Γιατί η δύναμη καμιά φορά μοιάζει με ιδρωμένα χιλιόμετρα, με ήσυχες στάσεις για θηλασμό, με σιωπηλή αντίσταση απέναντι σε όλα τα «πρέπει».
Μια δρομέας έτρεξε 100 χιλιόμετρα σε έναν μαραθώνιο, σταμάτησε πολλές φορές για να θηλάσει το μωρό της και βγήκε πρώτη στη γραμμή τερματισμού. Και δείχνει σε κάθε νέα μαμά, πως δε χρειάζεται έγκριση για να υπάρχει. Γιατί έχει την αλήθεια της. Και στο τέλος, κρατάει κάτι πιο πολύτιμο από κάθε έπαθλο: τον εαυτό της, ακέραιο.
Συντάκτης: Σοφία Γεωργούλα
