Υπάρχουν ειδήσεις που δεν περνούν απλώς από τα μάτια μας — σταματούν λίγο πιο μέσα, γιατί αγγίζουν κάτι βαθύτερο. Μια τέτοια ήταν η πρόσφατη απόφαση του Αρείου Πάγου, που έκρινε πως, όταν ο πατέρας δεν πληρώνει διατροφή για το παιδί του, η υποχρέωση αυτή μπορεί να περάσει στους παππούδες και τις γιαγιάδες από τη δική του πλευρά, όπως δημοσίευσε σε αποκλειστικό ρεπορτάζ το Πρώτο Θέμα.
Η υπόθεση αφορούσε ένα μικρό κορίτσι, παιδί χωρισμένων γονιών. Το δικαστήριο είχε ορίσει πως ο πατέρας όφειλε να καταβάλλει μηνιαία διατροφή 500 ευρώ. Εκείνος, όμως, μετά από λίγο καιρό άρχισε να πληρώνει μόνο 200 ευρώ, χωρίς δικαστική άδεια, και σταμάτησε να ανταποκρίνεται πλήρως στις υποχρεώσεις του. Η μητέρα, με περιορισμένα μέσα, προσπαθούσε να συντηρήσει το παιδί, ενώ οι παππούδες και η γιαγιά από τη δική της πλευρά κάλυπταν καθημερινά τις ελλείψεις.
Σύμφωνα με το ρεπορτάζ, ο πατέρας διέμενε τη Βουλγαρία, και κατά τη δικαστική απόφαση, κάνει μια πολυτελή ζωή και είναι κάτοχος από ακριβά αυτοκίνητα. Ακόμη, συμμετέχει σε ράλι αυτοκινήτων, πράγμα που προϋποθέτει μεγάλο, υψηλό και πολυδάπανο κόστος συντήρησης.
Από την άλλη πλευρά, οι παππούδες του παιδιού, οι γονείς του πατέρα, είχαν οικονομική άνεση και περιουσία, με υψηλές συντάξεις, όμως δε συνεισέφεραν. Τότε το Εφετείο, και στη συνέχεια ο Άρειος Πάγος, αποφάνθηκαν πως, εφόσον ο πατέρας δεν πληρώνει, η ευθύνη διατροφής μπορεί να περάσει στους γονείς του: δηλαδή στο παππού και τη γιαγιά από τη δική του πλευρά. Έτσι, ορίστηκε να καταβάλουν εκείνοι 280 ευρώ μηνιαίως για τη φροντίδα του παιδιού, μαζί με τα ποσά που συνεισφέρουν η μητέρα και ο ίδιος ο πατέρας.
Μια απόφαση που, αν τη δεις με ψυχρή νομική ματιά, μοιάζει παράξενη. Αν τη δεις όμως με ανθρώπινη, αγγίζει την ουσία: κανένα παιδί δεν πρέπει να στερείται τα βασικά επειδή οι μεγάλοι γύρω του δεν μπορούν να συμφωνήσουν ή να αναλάβουν τις ευθύνες τους. Ένα παιδί δε γνωρίζει από δικαστικές αποφάσεις, ούτε καταλαβαίνει τι σημαίνει «διατροφή». Ξέρει μόνο ότι χρειάζεται φροντίδα, σταθερότητα, ένα τραπέζι στρωμένο και μια αγκαλιά που δε φεύγει. Αν ο γονιός λείπει, κυριολεκτικά ή συναισθηματικά, τότε κάποιος πρέπει να σταθεί στη θέση του. Και ποιος, αν όχι η οικογένεια;
Ναι, οι παππούδες δε φταίνε για τις παραλείψεις των παιδιών τους. Όμως κάποιες φορές, η ζωή ζητά από τους παλιούς να κρατήσουν για λίγο το τιμόνι, ώσπου να ξαναβρούν οι νεότεροι τον δρόμο τους. Δεν είναι τιμωρία, είναι συνέχεια. Είναι η αλυσίδα της φροντίδας που δεν πρέπει να σπάσει.
Η απόφαση αυτή δεν αφορά μόνο τον νόμο. Μιλά για το αυτονόητο: ότι τα παιδιά είναι ευθύνη όλων μας. Κι αν χρειάζεται να μας το θυμίσει η δικαιοσύνη, ας είναι. Γιατί στο τέλος της ημέρας, δεν υπάρχει τίποτα πιο δίκαιο από ένα παιδί που μεγαλώνει με αξιοπρέπεια και αγάπη.
Συντάκτης: Σοφία Γεωργούλα
