Ξέρεις κάτι; Μερικές φορές νιώθω πως τρέχω συνεχώς. Σαν να κυνηγάω λίστες που δεν τελειώνουν, δουλειές που με περιμένουν στη γωνία, υποχρεώσεις που δε με αφήνουν ούτε να ανασάνω. Κι όμως, μέσα σε όλο αυτό το χάος, υπάρχουν μικρές στιγμές που σώζουν την ψυχή μου. Λέγονται micromoments κι είναι αυτά τα φαινομενικά ασήμαντα λεπτά που, στην πραγματικότητα, κάνουν όλη τη διαφορά.
Για μένα, ένα από αυτά είναι ο καφές μου. Όχι, δεν μιλάω μόνο για τη γεύση του ή το άρωμα. Μιλάω για τα πέντε λεπτά που κάθομαι και όλα γύρω μοιάζουν να σταματούν. Είναι η παύση που με ξαναφέρνει στον εαυτό μου. Είναι το διάλειμμα που μου ψιθυρίζει: «Εδώ είσαι, ζεις τώρα. Μην περιμένεις τις μεγάλες αφορμές για να χαρείς». Αυτά τα πέντε λεπτά είναι η μικρή μου όαση μέσα στη μέρα.
Το έμαθα καλά αυτό την περίοδο της πανδημίας. Θυμάσαι; Τότε που όλα πάγωσαν κι αναγκαστήκαμε να μετράμε αλλιώς τον χρόνο. Εκεί ανακάλυψα τη χαρά μιας απλής βόλτας γύρω από το τετράγωνο, ενός τηλεφωνήματος που με έκανε να γελάσω, ενός ηλιοβασιλέματος από το μπαλκόνι. Σαν να μάθαμε όλοι ξανά να βρίσκουμε θησαυρούς σε μέρη που ποτέ δεν κοιτούσαμε. Δεν ήταν οι μεγάλες στιγμές που μας έλειψαν πιο πολύ, αλλά οι μικρές, εκείνες που θεωρούσαμε δεδομένες.
Από τότε, προσπαθώ να μη χάνω αυτές τις μικρές πινελιές της μέρας: ένα μήνυμα που με κάνει να χαμογελάσω, μια αυθόρμητη κουβέντα, ένα τραγούδι που σκάει στο ραδιόφωνο την κατάλληλη στιγμή. Όλα αυτά είναι μικρές σταγόνες χαράς που δίνουν νόημα και χρώμα σε μια μέρα, που αλλιώς θα έμοιαζε μουντή. Κι αν δεν τα αναγνωρίσω, αν τα αφήσω να περάσουν έτσι απλά, τότε χάνω το πιο πολύτιμο κομμάτι της καθημερινότητας: εκείνο που με κάνει να νιώθω ζωντανή.
Δεν σου λέω ότι η ζωή είναι πάντα ρόδινη ή πως αρκεί ένα χαμόγελο για να λυθούν όλα. Όχι. Αλλά σου λέω ότι αξίζει να σταματάμε για λίγο και να λέμε: «Αυτό είναι όμορφο. Ας το ζήσω». Γιατί, στο τέλος, η ευτυχία δεν έρχεται πάντα με βεγγαλικά και μεγάλες κορδέλες. Κρύβεται σε μικρές στιγμές. Σ’ ένα φλιτζάνι καφέ, σε ένα γέλιο που ξέφυγε χωρίς να το καταλάβεις.
Κι αν με ρωτήσεις τι είναι αυτό που μας κρατάει όρθιους, θα σου πω πως είναι ακριβώς αυτά τα μικρά, καθημερινά θαύματα. Οι σταγόνες χαράς που γεμίζουν το ποτήρι μας σιγά. Μπορεί να μοιάζουν μικροσκοπικές, αλλά είναι αυτές που φτιάχνουν τη μνήμη, που μας κρατούν συνδεδεμένους με τους άλλους, που μας θυμίζουν ότι δεν είμαστε μόνοι.
Και τότε καταλαβαίνεις πως για να χαμογελάσεις, δε χρειάζεται πάντα κάτι μεγάλο. Μπορεί να φτάνει κι ένα πεντάλεπτο καφέ. Ένα micromoment. Ένα μικρό θαύμα που χωράει ολόκληρη τη ζωή.
Συντάκτης: Σοφία Γεωργούλα
Επιμέλεια κειμένου: Αγγελική Θεοχαρίδη
Επιμέλεια κειμένου: Αγγελική Θεοχαρίδη
