Ξυπνάς πριν ξυπνήσει η πόλη, όχι επειδή το θέλεις, αλλά επειδή ο ύπνος τελείωσε. Δεν υπάρχει ρομαντισμός σε αυτό. Υπάρχει μόνο η σιωπή αυτή που συνοδεύεται πάντα από τα χαράματα. Μια σιωπή που δεν ξέρεις αν θα σε βοηθήσει ή αν απλώς θα περάσει. Το σπίτι είναι ήσυχο, με τον τρόπο που είναι όλα τα σπίτια νωρίς το πρωί: λειτουργικό, λίγο ψυχρό, με τον αέρα της νύχτας ακόμα κρεμασμένο στους τοίχους. Τα πράγματα γύρω σου απλώς υπάρχουν, χωρίς απαιτήσεις, χωρίς λόγια.
Φτιάχνεις καφέ και κάθε γουλιά είναι ζεστή ανάσα. Ο ατμός ανεβαίνει και μυρίζει ψημένο φουντούκι (η αγαπημένη σου γεύση) και λίγο πρωινό ψωμί, μικρές καθημερινές λεπτομέρειες που δε χρειάζονται εξήγηση. Κάθεσαι δίπλα στο παράθυρο, χωρίς σκοπό, κοιτάζοντας την πόλη που είναι ακόμα άδεια. Όχι όμορφη. Άδεια. Τα φανάρια ανάβουν με αργό ρυθμό, οι δρόμοι είναι υγροί και αντανακλούν τα πρώτα φώτα του πρωινού. Κάπου μακριά ακούγεται το τρίξιμο μιας πόρτας, ένας ποδηλάτης περνά σιωπηλά, και το βήμα ενός ανθρώπου πάνω στο βρεγμένο πεζοδρόμιο σπάει για λίγο τη σιωπή. Η ζωή δεν έχει σταματήσει· απλώς δεν έχει γεμίσει ακόμα.
Αυτή η ώρα δε σου δίνει απαντήσεις. Σου δίνει χρόνο να τις δώσεις εσύ. Λίγο χρόνο να βάλεις σε σειρά το κεφάλι σου πριν αρχίσει ο θόρυβος. Δεν είναι θεραπευτική. Είναι πρακτική. Σου επιτρέπει να σκεφτείς χωρίς ειδοποιήσεις, χωρίς φωνές, χωρίς διακοπές. Να θυμηθείς τι σε κουράζει και τι όχι. Τι μπορείς να αλλάξεις και τι απλώς πρέπει να αντέξεις. Ακούς το ρολόι στον τοίχο να μετρά αργά τα λεπτά, τον καφέ να σιγοκαίει στο φλιτζάνι, μικρές κινήσεις που σε κρατούν παρούσα.
Σιγά σιγά η πόλη ξυπνάει. Οι ήχοι πολλαπλασιάζονται: το βουητό των αυτοκινήτων, το κλείσιμο πορτών, το γέλιο κάποιου που περνά απέναντι. Δεν υπάρχει μαγεία εδώ. Υπάρχει ρυθμός. Κι αυτός ο ρυθμός σε τραβά μαζί του. Ξέρεις πως σε λίγο δε θα έχεις χώρο για σιωπή. Γι’ αυτό αυτή η ώρα έχει αξία.
Τα χαράματα δε σε κάνουν καλύτερο άνθρωπο. Δε σε γεμίζουν έμπνευση. Σε βοηθούν απλώς να ξεκινήσεις λίγο πιο συγκεντρωμένος. Σαν να παίρνεις μια βαθιά ανάσα πριν βουτήξεις σε κρύο νερό. Κι όταν τελικά ετοιμάζεσαι να φύγεις, η πόλη έχει ξυπνήσει. Ο αέρας μυρίζει καυσαέριο και υγρασία, η κίνηση είναι πια πυκνή. Δε νιώθεις διαφορετικά. Νιώθεις έτοιμος. Κι αυτό, για σένα, είναι αρκετό. Η ησυχία πριν ξυπνήσει η πόλη δεν υπόσχεται τίποτα. Απλώς σου δίνει χώρο να σταθείς για λίγο, να νιώσεις το σώμα και το μυαλό σου πριν αρχίσει η μέρα.
Συντάκτης: Σοφία Γεωργούλα
