Συνηθίζω να παρομοιάζω τις σχέσεις με σπίτια. Κάποιες είναι πρόχειρα φτιαγμένες και καταρρέουν γρήγορα, άλλες όμως έχουν γερά θεμέλια και αντέχουν στις καταιγίδες. Όμως, όπως και τα πιο δυνατά σπίτια θέλουν συντήρηση, έτσι θέλουν και οι πιο δυνατοί δεσμοί. Υπάρχουν στιγμές που μπορεί να δοκιμαστούν και να τρίζουν, όχι γιατί δεν είναι αληθινοί, αλλά γιατί η ζωή έχει τον τρόπο της να τους βάζει εμπόδια.
Μια κατάσταση που μπορεί να ταράξει ακόμα και τον πιο σταθερό δεσμό είναι η ρωγμή της εμπιστοσύνης. Η εμπιστοσύνη είναι το θεμέλιο στις σχέσεις. Δε χρειάζεται προδοσία για να χαθεί, αρκούν μικρά ψέματα, μισές αλήθειες ή μυστικά. Κι όταν ραγίσει, δύσκολα ξαναγίνεται όπως πριν. Είναι σαν ποτήρι όπου και κολλημένο, οι ρωγμές φαίνονται.
Η απουσία στήριξης είναι εξίσου μεγάλο πρόβλημα ανάμεσα σε δύο ανθρώπους. Όλοι περνάμε δύσκολες φάσεις. Αν ο άλλος δεν είναι εκεί να μας κρατήσει, να μας ακούσει, να μας πει «σε νιώθω», τότε ο δεσμός αρχίζει να αδυνατίζει. Η στήριξη δεν είναι να δίνεις λύσεις, είναι να είσαι παρών.
Εξελισσόμαστε άρα πορευόμαστε μαζί. Όταν αυτό δε συμβαίνει το παιχνίδι χάνεται. Αν δύο άνθρωποι μένουν στάσιμοι, η σχέση τους χάνει τον παλμό της. Χρειάζεται να εξελίσσονται μαζί, να ανακαλύπτουν νέες πλευρές, να ονειρεύονται. Μια σχέση χωρίς εξέλιξη μοιάζει με ένα βιβλίο που σταμάτησε στη μέση και κανείς δε θυμάται την πλοκή.
Όταν δύο άνθρωποι σταματούν να μιλούν ουσιαστικά, η σιωπή γίνεται εχθρός. Δε μιλάμε για τις όμορφες σιωπές που γεμίζουν τρυφερότητα, αλλά για εκείνες που κρύβουν αποστάσεις και ανείπωτα παράπονα. Αν η σιωπή παρατείνεται τότε η σχέση αρχίζει να θυμίζει δωμάτιο χωρίς παράθυρα και ασφυκτιεί.
Πόσοι δεν έχουμε νιώσει το συναίσθημα της ζήλιας. Στην αρχή μπορεί να φαίνεται και χαριτωμένη σαν ένα μικρό τσίμπημα που δείχνει ενδιαφέρον. Ένα παιχνιδιάρικο «με ποιον μίλαγες τόση ώρα;» μπορεί να γίνει αφορμή για γέλια και πείραγμα. Όμως η ζήλια είναι ύπουλη αν δεν μπει σε όρια και αρχίζει να φουσκώνει. Από το αθώο χαμόγελο φτάνει στο καχύποπτο βλέμμα, και από το «θέλω να σε έχω δίπλα μου» καταλήγει στο «θέλω να σε ελέγχω». Εκεί η σχέση δεν είναι πια χώρος ελευθερίας, αλλά χώρος περιορισμού. Και καμία αγάπη δεν αναπνέει σε κλουβί.
Μια ακόμα κατάσταση που μπορεί να προκαλέσει σοβαρό πρόβλημα σε μια σχέση είναι όταν «τρίτοι» μπαίνουν στη μέση. Η γνώμη των φίλων, της οικογένειας ή ακόμη και των συναδέλφων έχει τη δύναμη να δημιουργήσει ρωγμές. Όχι πάντα από κακή πρόθεση, συχνά θέλουν να βοηθήσουν. Όμως μια σχέση χρειάζεται τα δικά της όρια, σαν έναν μικρό κήπο που δεν πρέπει να ποτίζεται από χίλια διαφορετικά χέρια.
Στην αρχή μια σχέση μοιάζει με πυροτέχνημα! Όλα είναι χρώματα, εκπλήξεις και καρδιές που χτυπούν πιο γρήγορα. Με τον καιρό όμως, το λαμπερό αυτό σκηνικό μπορεί να καλυφθεί από τα γκρίζα σύννεφα της καθημερινότητας. Υποχρεώσεις, λογαριασμοί, το ίδιο πρόγραμμα κάθε μέρα. Μοιάζει με μουσική που παίζει ξανά και ξανά, ώσπου ξεχνάς τη μελωδία της. Και εκεί ξεκινά η γνωστή σε όλους μας ρουτίνα. Η ρουτίνα είναι σιωπηλή κλέφτρα. Δεν παίρνει κάτι με θόρυβο, αλλά ρουφάει σιγά σιγά το φως, αφήνοντας τη σχέση να μοιάζει πιο θαμπή. Και τότε οι δύο άνθρωποι ξεχνούν πως κάποτε ήταν συνοδοιπόροι σε μια περιπέτεια και νιώθουν σαν συγκάτοικοι στο ίδιο σπίτι.
Οι σχέσεις, όσο δυνατές κι αν είναι δεν παύουν να είναι εύθραυστες σαν γυαλί και ταυτόχρονα ανθεκτικές σαν βράχοι. Η σιωπή, η ρουτίνα, η ζήλια, η έλλειψη εμπιστοσύνης, όλα αυτά είναι σαν μικρές καταιγίδες που περνούν από το τοπίο μιας σχέσης. Το θέμα δεν είναι να τις αποφύγουμε γιατί η ζωή δε χαρίζει πάντα γαλήνιες μέρες. Το θέμα είναι να μάθουμε να κρατάμε ομπρέλα μαζί και να βρούμε τον τρόπο να χορεύουμε στη βροχή χωρίς να φοβόμαστε ότι θα μουσκέψουμε. Γιατί η αληθινή δύναμη μιας σχέσης δε μετριέται από το πόσο τέλεια μοιάζει, αλλά από το πόσο αληθινά επιλέγουν δυο άνθρωποι να μείνουν, να προσπαθήσουν και να δημιουργήσουν ξανά τη δική τους μαγεία, κάθε μέρα από την αρχή!
Συντάκτης: Ασημίνα Μαραγκού
