Όλοι κάπου έχουμε διαβάσει ή ακούσει τους όρους μετενσάρκωση και καρμικοί δεσμοί. Όλοι λίγο πολύ είτε πιστεύουμε είτε δεν πιστεύουμε έχουμε ψαχτεί και αναζητήσει το τι μπορεί να σημαίνουν αυτοί οι όροι και τι ρόλο παίζουν στη ζωή μας.
Εγώ θα έλεγα πώς αν η ψυχή ήταν ταξιδιώτης τότε ο χρόνος θα ήταν το αεροδρόμιό της. Ένας ταξιδιώτης χωρίς εισιτήριο ή βαλίτσα, κρατώντας μονάχα εμπειρίες, μαθήματα και εκείνο το αόρατο «κάτι» που σε κάνει να λες για έναν άνθρωπο που μόλις γνώρισες: «Κάπου σε ξέρω. Ή από κάπου με έχεις ξαναπληγώσει ή από κάπου με έχεις ξανασώσει». Με λίγα λόγια αυτό είναι ο χορός των καρμικών δεσμών. Ας μην τρέξουμε όμως τόσο μπροστά γιατί όλα ξεκινούν από τη μετενσάρκωση.
Τι είναι μετενσάρκωση; Η μετενσάρκωση είναι σαν να αλλάζεις avatar σε videogame. Είσαι ο ίδιος παίχτης κάθε φορά απλά σε νέο σώμα και απλώς ελπίζεις να μη σου τύχει πάλι το «easy to damage» Είναι και ο τρόπος του σύμπαντος να σου λέει: «Δεν τελειώσαμε, φίλε, έχεις ακόμα homework από την προηγούμενη ζωή.» Στη «σοβαρή» εκδοχή της μετενσάρκωσης λέμε είναι η διαδικασία με την οποία η ψυχή επιστρέφει ξανά και ξανά σε διαφορετικά σώματα, εποχές, χώρες και συνθήκες πάντα με έναν σκοπό. Να μάθει από τα λάθη της, να ωριμάσει και να ολοκληρώσει ο,τι άφησε στη μέση.
Δεν είναι κάτι τύπου «πατάω το restart γιατί τα έκανα θάλασσα», ούτε ένα είδος τιμωρίας, είναι περισσότερο σαν να λες: «Ωραία, το έμαθα αυτό. Πάμε στο επόμενο επίπεδο και ας μην έχει οδηγίες χρήσης.» Η ψυχή μας δεν έχει φύλο, δεν έχει ηλικία, δεν έχει την ξεροκεφαλιά του χαρακτήρα μας. Είναι μια συνεχής συνείδηση που μαζεύει εμπειρίες όπως εμείς μαζεύουμε φωτογραφίες στο κινητό με τη μόνη διαφορά ότι εκείνη τις αξιοποιεί.
Εμπεδώνοντας τη μετενσάρκωση, σειρά έχει το κάρμα και οι καρμικοί δεσμοί που δημιουργούνται. Το κάρμα και οι καρμικοί δεσμοί είναι κάτι σαν τα παραμυθένια συμβόλαια που υπογράφουμε με νεραϊδόσκονη πριν μπούμε πάλι στη Γη: «Εγώ σε βοηθάω να μάθεις υπομονή, κι εσύ υπόσχεσαι να μη μου ξαναπατήσεις τα φτερά.»
Κάπως έτσι γεννιέσαι κι έπειτα ξεχνάς τι συμφώνησες και μετά αναρωτιέσαι γιατί αυτός ο άνθρωπος σε τρελαίνει. Έτσι ξεπετιέται το σύμπαν και σου ψιθυρίζει σαν ξωτικό: «Υπομονή, ψυχή μου είναι στο συμβόλαιο.»
Οι καρμικοί δεσμοί είναι σαν μικρά συμβόλαια μεταξύ ψυχών. Πριν έρθουμε στον πλανήτη γη, καπου στο σύμπαν συναντιόμαστε με άλλες ψυχές και λέμε:
«Θες να είσαι ο αδελφός μου αυτή τη φορά;»
«Οκ, αλλά την προηγούμενη ζωή με τρέλανες. Μην το ξανακάνεις.»
«Θες να είσαι ο μεγάλος μου έρωτας;»
«Ναι, αλλά να ξέρεις θα εμφανιστώ όταν δε θα το περιμένεις.»
«Θες να είσαι ο άνθρωπος που θα με πληγώσει για να μάθω να βάζω όρια;»
«Με βαριά καρδιά θα είμαι, αλλά θα το κάνω επειδή σε αγαπώ.»
Αυτό είναι λοιπόν το καρμικό. Οι ψυχές μας συμφωνούν να παίξουν ρόλους δύσκολους, όμορφους, λυτρωτικούς ή επώδυνους. Αυτό δε συμβαίνει για να τιμωρηθούμε από κάτι αλλά για να ολοκληρωθούμε και να εξελιχθούμε. Ο σκοπός όλων αυτών των συναντήσεων δεν είναι να βρούμε «τον έναν». Είναι να βρούμε εμάς! Να θυμηθούμε ποιοι είμαστε κάτω από τις μάσκες της εκάστοτε ζωής.
Στο τέλος η ψυχή μαζεύει τις εμπειρίες της όπως ένα παιδί μαζεύει κοχύλια από την παραλία. Άλλα από αυτά είναι σπασμένα και άλλα είναι ολόκληρα, όλα όμως είναι το ίδιο πολύτιμα. Και όταν η ψυχή φτάσει στο σημείο που δε χρειάζεται πια να επιστρέφει για να μάθει, τότε αρχίζει η πραγματική της ελευθερία.
Κάπου εκεί έξω, σε κάποιο χρονο-σύμπαν, βρίσκεται μια τεράστια βιβλιοθήκη. Κάθε ψυχή έχει το δικό της βιβλίο. Στις σελίδες αυτές γράφονται όλες οι ζωές, οι έρωτες, τα γέλια, τα λάθη, οι συγγνώμες, τα δάκρυα, οι συναντήσεις. Και κάθε φορά που ανοίγουμε μια νέα σελίδα στη Γη, μια μικρή νεράιδα-βιβλιοθηκάριος ψιθυρίζει: «Πάλι ξεκινάει… Πάμε, καλή τύχη. Και αυτή τη φορά, ίσως μάθεις λίγο πιο γρήγορα.»
Ίσως το κάνουμε, ίσως και όχι. Αλλά το ταξίδι συνεχίζεται ούτως η άλλως γιατί η ψυχή δε φοβάται τον χρόνο. Ίσα ίσα τον γνωρίζει καλά γιατί είναι το σπίτι της. Ίσως κάθε ψυχή που συναντάς είναι απλώς ένας παλιός γνωστός από μια ιστορία που δε θυμάσαι ακόμη!
Συντάκτης: Ασημίνα Μαραγκού
