Η αυθεντικότητα σε μια σχέση είναι ίσως το πιο ριψοκίνδυνο, αλλά και το πιο ερωτεύσιμο πράγμα που μπορεί να προσφέρει κάποιος. Γιατί θέλει κάτι περισσότερο από έλξη, επικοινωνία ή κοινά γούστα. Θέλει θάρρος και καρδιά! Δεν υπάρχει πιο γυμνή στιγμή από εκείνη που κοιτάς έναν άνθρωπο στα μάτια και του λες χωρίς φανφάρες ή φίλτρα «αυτός άνθρωπος είμαι, δες με» Χωρίς να φοβάσαι πως θα σε κρίνει, πως θα φύγει, ή πως θα χαθεί η μαγεία επειδή απλώς του έδειξες την αλήθεια σου.
Όταν μπαίνουμε σε μια νέα σχέση, οι μάσκες είναι οι πρώτες που μπαίνουν στο παιχνίδι. Θέλουμε να δείξουμε τον καλύτερό μας εαυτό, γι’ αυτό γινόμαστε λίγο πιο cool, λίγο πιο ενδιαφέροντες, λίγο πιο άτρωτοι. Όμως η μάσκα όσο κι αν προστατεύει, είναι και το πρώτο πράγμα που σε απομακρύνει από την αληθινή σύνδεση. Γιατί δεν μπορείς να αγαπηθείς ουσιαστικά, αν δε φανερωθείς ουσιαστικά. Βάζουμε μάσκες για να μας αγαπήσουν. Μάσκες για να μη φανεί ότι μας πλήγωσαν. Μάσκες που λένε «Δε με νοιάζει» ενώ μέσα μας έχουμε γράψει ολόκληρο ποίημα από απόρριψη.
Αλλά, για να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους, κάποια στιγμή πρέπει να πέσουν τα φτιασίδια. Εκείνα που βάζεις για να μη σε δουν, κι άρα, να μη σε απορρίψουν. Όταν αρχίζεις να είσαι ο εαυτός σου σε μια σχέση, μοιάζει λίγο με σκηνή από τσίρκο χωρίς δίχτυ ασφαλείας: «Γεια σου, είμαι εγώ. Έχω θέματα εγκατάλειψης, ζηλεύω λίγο, χρειάζομαι αγκαλιά κάθε βράδυ, και αν μου απαντήσεις μονολεκτικά στο μήνυμα θα υποθέσω ότι με μισείς.» Ωραία. Και τώρα περίμενε να δεις αν ο άλλος θα μείνει. Αυτό είναι το δύσκολο με την αυθεντικότητα. Δεν έχεις έλεγχο, ούτε «image», έχεις μόνο εσένα! Και δεν υπάρχει πιο τρομακτικό αλλά και απελευθερωτικό πράγμα, από το να δείχνεις την ψυχή σου στον άλλον χωρίς να ξέρεις αν θα την αγκαλιάσουν ή θα τη στείλουν πακέτο πίσω με την ένδειξη «Ευχαριστούμε, αλλά όχι.»
Αυτός ο άλλος, ο απέναντι, δεν είναι χαζός. Όταν δεν είσαι ο εαυτός σου, το νιώθει. Μπορεί να μην το ξέρει λεκτικά, αλλά το σώμα του το πιάνει. Οι δονήσεις σου δεν κολλάνε σωστά. Είναι σαν να παίζει playlist με διαφορετικό bpm απ’ τη δική σου. Όταν, όμως, αρχίσεις να λες μικρές αλήθειες, τότε το κλίμα αλλάζει. Το να είσαι ο εαυτός σου δε σημαίνει απλώς να λες τα πάντα. Δεν είναι ειλικρίνεια τύπου «Αυτός είμαι, αν σ’ αρέσει», ούτε εξομολόγηση χωρίς φρένα. Είναι κάτι πιο λεπτό. Είναι η αργή κατάθεση του εσωτερικού σου κόσμου μπροστά στον άλλον, με την προσδοκία πως δε θα σου τον ποδοπατήσει. Θέλει χρόνο, γιατί το να νιώσεις ασφαλής δε γίνεται με την πρώτη αγκαλιά ή το πρώτο φιλί. Θέλει χώρο, γιατί κάθε ψυχή ξεδιπλώνεται διαφορετικά. Και κυρίως, θέλει αμοιβαιότητα.
Κανείς δε φτάνει στην ψυχική γυμνότητα με γιόγκα και θεραπευτικούς κρυστάλλους (αν και δεν κάνουν κακό). Φτάνεις μέσα από χιλιάδες μικρές στιγμές. Όταν παραδέχεσαι ότι σου λείπει, ενώ έχεις παίξει τον σκληρό. Όταν γελάς με την κοιλιά σου γιατί αισθάνεσαι ασφαλής. Όταν λες «Φοβάμαι να σε χάσω» και δε νιώθεις λίγος. Η αυθεντικότητα δεν είναι ιδανική, είναι αληθινή. Περιέχει ευθραυστότητα και παραλογισμούς και βραδινά ξεσπάσματα χωρίς αιτία. Αλλά μόνο μέσα από αυτά χτίζεται η οικειότητα. Η γνήσια οικειότητα.
Η αυθεντικότητα δεν είναι αγώνας να αποδείξεις κάτι. Είναι η ανακούφιση του να μη χρειάζεται να παίζεις πια ρόλους. Και σε μια σχέση, όταν δύο άνθρωποι το κάνουν αυτό, τότε μπορεί να υπάρξει πραγματική οικειότητα. Όχι απλώς σωματική αλλά ψυχική. Εκεί που δε φοβάσαι να είσαι ούτε δυνατός, ούτε αδύναμος. Είσαι απλώς… εσύ!
Δεν είναι εύκολο.Υπάρχουν μέρες που θα κλειστείς πάλι στο καβούκι σου. Που θα θες να το παίξεις δυνατός και αυτάρκης. Αλλά κι αυτό είναι ο εαυτός σου. Και αυτό χωράει σε μια ανθρώπινη σχέση. Κι αν είσαι τυχερός, θα βρεις κάποιον που δε θα σε θαυμάσει μόνο όταν λάμπεις, αλλά κι όταν τρεμοπαίζεις. Που θα πει «αυτός ο άνθρωπος έχει ψυχή» και θα μείνει. Όχι γιατί είσαι τέλειος, αλλά γιατί είσαι αληθινός. Και τότε δε χρειάζεται να κρύβεσαι, ούτε να εντυπωσιάζεις, ούτε να αποδεικνύεις. Μπορείς απλώς να…είσαι. Και αυτό φίλε μου, είναι πιο σέξι από κάθε τέλεια εικόνα!
Συντάκτης: Ασημίνα Μαραγκού
