Υπάρχει εκείνη η περίεργη στιγμή που σκέφτεσαι κάποιον πολύ έντονα και ντιιιν…. σου στέλνει μήνυμα. Ή η φουρτούνα που νιώθεις από το πουθενά στο στήθος και μαθαίνεις ότι ο άνθρωπός σου πέρασε μια δύσκολη μέρα. Πώς γίνεται; Μήπως είναι σύμπτωση; Μήπως είναι βιολογία; Ή μήπως, κάτι πιο μεταφυσικό;
Αν με ρωτάς η απάντηση είναι «λίγο απ’ όλα». Αλλά κυρίως όταν αγαπάς, η ψυχή έχει πάντα ανοικτή γραμμή.
Ο νους μας πολλές φορές μπερδεύεται και το σώμα μας κουράζεται. Το ίδιο συμβαίνει και με τα συναισθήματα που καμιά φορά υπερβάλλουν και δραματοποιούν μια κατάσταση. Η ψυχή όμως; Η ψυχή λειτουργεί με σιωπές. Με εκείνο το ήσυχο «κάτι», που δεν έχει λέξεις για να το περιγράψεις αλλά το καταλαβαίνεις αμέσως.
Όταν δύο άνθρωποι αγαπιούνται βαθιά ερωτικά, φιλικά ή αδελφικά δε συνδέονται μόνο επειδή πέρασαν χρόνο μαζί. Συνδέονται γιατί τα ενεργειακά τους αποτυπώματα αρχίζουν και αναγνωρίζουν το ένα το άλλο. Σαν να έχει ο καθένας μας μια συχνότητα, έναν παλμό, και όταν συναντάμε έναν άνθρωπο που είναι «δικός μας» τότε αυτή η συχνότητα κουμπώνει. Κάπως έτσι λοιπόν η ψυχή δε χρειάζεται ούτε καλώδια ούτε εξηγήσεις. Απλώς… ξέρει, αναγνωρίζει!
Όταν για παράδειγμα είσαι ερωτευμένος τότε η ψυχή σου λειτουργεί σαν να έχει πατήσει το «follow» στο άτομο αυτό όχι όμως στα social αλλά στη συνείδηση. Τον άλλο τον κουβαλάς μαζί σου ακόμα κι αν αυτό δεν το παραδέχεσαι πάντα. Γι αυτό και πολλές φορές μπορεί να τον νιώσεις αν απομακρύνεται συναισθηματικά, αισθάνεσαι τη χαρά του πριν καν στο πει ή σου σκάει στο μυαλό απότομα όταν κάτι του συμβαίνει. Είτε το βλέπεις ενεργειακά, είτε συμβολικά, η ψυχή του ακουμπά τη δική σου και η δική σου ανταποκρίνεται. Σαν να έχουμε δύο μουσικά όργανα που ηχούν στο ίδιο κλειδί· αν χτυπήσεις το ένα, το άλλο πάλλεται.
Το ίδιο συμβαίνει και με τα αγαπημένα μας φιλαράκια. Ένας αληθινός φίλος δεν είναι απλώς κάποιος με τον οποίο ταιριάζεις, είναι ο άνθρωπος με τον οποίο η ψυχή σου έχει καθίσει στον ίδιο καναπέ και έχει μοιραστεί ατελείωτες εσωτερικές δονήσεις μαζί του. Είναι εκείνος ο φίλος που πέρασε μαζί σου ό,τι πέρασε, έχει ένα κομμάτι σου μέσα του και το αντίστροφο, ακόμα και αν δεν μιλάτε κάθε μέρα. Η βαθιά αγάπη που μας συνδέει μαζί τους αφηνει μέσα μας μια αποθήκη δεδομένων. Οι εκφράσεις, οι αντιδράσεις, οι αναπνοές, τρόπους που κουνάνε τα χέρια όταν ανησυχούν, τον τόνο της φωνής τους όταν κάτι πάει στραβά. Όλα αυτά τα έχεις μάθει χωρίς να το καταλάβεις. Οπότε όταν κάτι «αλλάζει» μέσα τους, ακόμα και όταν είστε μακρυά το νιώθεις χωρίς να μπορείς να εξηγήσεις το πώς…σαν να έχεις Wi-Fi στο συναίσθημα ένα πράγμα.
Πάρε παράδειγμα εξίσου από τα αδέρφια. Τα αδέρφια έχουν περάσει την ίδια παιδική ηλικία, τις ίδιες λύπες, τα γέλια και τους φόβους. Έχουν ριζες κοινές. Όσο και αν μεγαλώσουμε η ψυχή δεν ξεχνάει με ποιον πρωτοέμαθε τον κόσμο. Για αυτό αν ο αδερφός σου είναι χάλια το νιώθεις πριν καν στο πει, αν η αδερφή σου έχει κάτι χαρούμενο τότε η διάθεσή σου ανεβαίνει χωρίς να ξέρεις γιατί. Υπάρχει μεταξύ σας μια αθόρυβη κατανόηση που δε χρειάζεται λέξεις. Είναι σαν να μοιράζεστε την ίδια «ψυχική παιδική φωτογραφία».
Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις δε μιλάμε για τηλεπάθειες τύπου «του είπα με το μυαλό μου να πάρει πατάτες και το έκανε» αν και μπράβο αν σου έχει τύχει. Μιλάμε για κάτι πιο απλό και πιο συγκινητικό. Κάθε ανθρώπινη διάθεση είτε σκέψη, είτε φόβος ή χαρά, έχει μια ενεργειακή «υφή». Όταν αγαπάς κάποιον η δική σου ψυχή είναι ευαίσθητη στα κύματα της δικής του. Η καρδιά μεταφράζει αυτό που δε χωράει σε λόγια και γίνεται διερμηνέας.Ξαφνικά αρχίζεις να σφίγγεσαι και να βαραίνεις ή χαμογελάς χωρίς λόγο. Το σώμα αντιδρά επίσης σαν ραδιόφωνο που παίζει στις ψυχικές συχνότητες και νιώθουμε μια ανατριχίλα, ένα βάρος ή μια γλύκα. Και το μυαλό αργά ή γρήγορα το αναγνωρίζει αυτό. Εκεί σκάει η σκέψη: «μήπως δεν είναι καλά; μήπως να τον πάρω;» Δεν είναι κάτι το υπερφυσικό. Είναι ανθρώπινο και απίστευτα όμορφο!
Υπάρχει μια παλιά ιδέα, σχεδόν αρχαία θα λέγαμε, που λέει ότι οι ψυχές έχουν μια μνήμη πολύ πιο βαθιά από τη λογική. Κάποιες συνδέσεις δε δημιουργούνται απλώς στη ζωή μας αλλά αποκαλύπτονται. Αν δε σε εκφράζει, δε χρειάζεται να πιστέψεις σε προηγούμενες ζωές. Αλλά είναι γεγονός ότι κάποιες συναντήσεις μοιάζουν σαν «ξαναγνώρισμα».Σαν να λέει η ψυχή: «Α, εσύ είσαι, σε ξέρω». Από εκεί και πέρα, η μεταξύ σας επικοινωνία δεν περιορίζεται στη γλώσσα. Υπάρχει ένα ρεύμα υπόγειο, ένα δικό σας κανάλι που λειτουργεί ακόμα κι όταν κοιμάσαι. Γι’ αυτό και μερικές φορές ξυπνάς με την αίσθηση ότι κάποιος σε χρειάζεται ή νιώθεις βέβαιος ότι κάποιος σε σκέφτηκε.
Όσο πιο καθαρή είναι η αγάπη μεταξύ σας χωρίς χειρισμούς και εγωισμό, τόσο πιο δυνατή είναι η αίσθηση. Γιατί η ψυχή μας δεν πιάνει τον θόρυβο, πιάνει αλήθεια.
Όποια εξήγηση και αν θες να δώσεις σε τέτοιου είδους συνδέσεις το αποτέλεσμα είναι πάντα το ίδιο. Όταν αγαπάς κάποιον ένα κομμάτι σου μένει πάντα συντονισμένο στη συχνότητά του. Η τηλεπάθεια είναι η απόδειξη ότι δεν είμαστε τόσο μόνοι όσο νομίζουμε. Ότι ακόμα κι όταν δε μιλάμε, μιλάμε. Ότι η αγάπη που έχουμε για κάποιον όποια μορφή κι αν έχει, δημιουργεί ένα αόρατο νήμα που δεν το κόβει ούτε η απόσταση ούτε ο χρόνος. Δεν είναι έλεγχος, είναι η υπενθύμιση ότι έχεις «δεθεί» με τον άλλον και οι ψυχές δεν ξεχνάνε εύκολα ότι αγάπησαν!
Συντάκτης: Ασημίνα Μαραγκού
