Του παιδιού μου το παιδί δύο φορές παιδί μου. Πόσες φορές δεν έχουμε ακούσει τις γιαγιάδες μας να λένε τη συγκεκριμένη ατάκα. Και δεν είχαν κι άδικο. Οι γιαγιάδες είναι σαν δεύτερες μαμάδες για πολλούς από εμάς. Τι να πρωτοπεί κανείς γι’ αυτά τα πλάσματα. Γιαγιά σημαίνει φροντίδα, νοιάξιμο, αγάπη, πεντανόστιμο φαγητό μέχρι σκασμού και λεφτά στη ζούλα. «Άντε δώσε μου ένα γλυκάκι. Μην το πεις στη μάνα σου όμως», «Πάρε αυτά τα λεφτά να πάρεις μια σοκολάτα», «Αδυνάτησες καλέ εσύ. Δεν τρως»; Και κάπως έτσι μεγαλώσαμε.
Το κακό με το να μεγαλώνουμε, είναι ότι δυστυχώς μεγαλώνουν και οι παππούδες μας. Σε κάποιους ήδη λείπει αυτή η ζεστασιά, κάποιοι άλλοι είναι τυχεροί που ακόμη την έχουν. Εμείς, οι υπόλοιποι, όμως, και τι δε θα δίναμε για να ακούσουμε έστω και για λίγο αυτό το «είσαι καλά αγάπη μου».
Η ηθοποιός Ιωάννα Πηλιχού παραχώρησε μια συνέντευξη στην εκπομπή «Καλύτερα Αργά», με παρουσιάστρια την Αθηναΐδα Νέγκα κι αναφέρθηκε ακριβώς σε αυτό το συναίσθημα. Μεταξύ άλλων απαντώντας σε σχετική ερώτηση της παρουσιάστριας αναφέρθηκε με πολύ συγκινητικά λόγια σε ένα πρόσωπο που δε βρίσκεται πλέον στη ζωή, την αγαπημένη της γιαγιά. Η Νέγκα ρώτησε την Πηλιχού πού θα ήθελε να πάει αν είχε μια χρονομηχανή. Η ηθοποιός απάντησε χαρακτηριστικά:
«Θα γύριζα λίγο πριν κλείσω τα 6 μου χρόνια, για να συναντήσω ξανά τη γιαγιά μου. Την έχασα ανήμερα των γενεθλίων μου και θα ήθελα να ζήσω δύο ώρες μαζί της, γιατί ήταν ο πιο υπέροχος άνθρωπος που έχω γνωρίσει. Ήταν σαν άγγελος… και μου λείπει. Δεν ήθελα να γιορτάζω τα γενέθλιά μου, μου έλεγαν «χρόνια πολλά» και εκνευριζόμουν πάρα πολύ. Έφυγε λίγο πριν σβήσω το κεράκι και αυτή η απώλεια με έχει στοιχειώσει. Θα γύριζα εκεί, θα ήθελα να την ξαναδώ, να την αγκαλιάσω και να ζήσω δύο ώρες μαζί της».
Όσοι έχουμε χάσει τη γιαγιά μας, ταυτιστήκαμε ένα τσικ παραπάνω και συγκινηθήκαμε με αυτή την πολύ τρυφερή αναφορά της Πηλιχού. Το να χάσεις ένα τόσο αγαπημένο σου πρόσωπο και μάλιστα σε τόσο τρυφερή ηλικία δεν είναι κάτι απλό. Είναι μια σημαντική απώλεια που όσα χρόνια κι αν περάσουν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, παραμένει μέσα σου. Ουσιαστικά, αποχωρίζεσαι έναν άνθρωπο που σε φροντίζει, που είναι πάντοτε εκεί για σένα, που κάποιες φορές τον νιώθεις σαν δεύτερο γονιό και το κενό αυτό είναι δυσαναπλήρωτο.
Όσο τους κρατάμε στη μνήμη μας παραμένουν στις ζωές μας, έστω και νοερά. Μια φράση κλισέ θα μπορούσε να πει κανείς. Ωστόσο, είναι πέρα για πέρα αληθινή. Οι άνθρωποι μπορεί να «φεύγουν» σωματικά, αλλά βρίσκονται μαζί μας σε κάθε στιγμή όμορφη ή δύσκολη και εννοείται πάντοτε νιώθουν περήφανοι για εμάς.
Όσοι τις έχετε ακόμη στις ζωές σας, είστε πολύ τυχεροί. Να φροντίζετε να περνάτε χρόνο μαζί τους και να τους λέτε πόσο πολύ τους αγαπάτε κάθε φορά που τους βλέπετε. Και να θυσιάσουμε και μια έξοδο γι’ αυτούς δεν έγινε και κάτι, χαλάλι τους!
Συντάκτης: Μαρία Μωραΐτη
