Πόσο αξίζει ο ιδρώτας ενός αθλητή; Πόσο κοστολογείται ένα όνειρο που χτίζεται με κόπο, πειθαρχία και σιωπηλές θυσίες; Στην περίπτωση της Στέλλας Σμαραγδή, μιας αθλήτριας που έχει τιμήσει τη χώρα με τις επιδόσεις και την παρουσία της, η απάντηση από την Πολιτεία είναι ξεκάθαρη: «όχι αρκετά».
Η παραολυμπιονίκης κοινοποίησε ένα βίντεο στο TikTok, γνωστοποιώντας στο κοινό ότι δε θα λάβει μέρος στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Στίβου που θα διεξαχθεί στην Ινδία, καθώς η ομοσπονδία δεν έχει χρήματα για να υποστηρίξει τους αθλητές. Μάλιστα, η ομοσπονδία είχε τη φαεινή ιδέα να της δώσει την επιλογή να συμμετάσχει με δικά της έξοδα, εφόσον επιθυμεί να βρεθεί στο πρωτάθλημα. Γιατί είναι πάρα πολύ λογικό ένας επίσημος οργανισμός να ζητά από μια αθλήτρια που έχει κοπιάσει για να φτάσει στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Στίβου να καλύψει η ίδια τα έξοδά της.
Συγκινητική, ωστόσο, ήταν η ανταπόκριση του κοινού. Υπήρξαν πολλοί χρήστες που ήθελαν οι ίδιοι να συμβάλλουν στην κάλυψη των εξόδων της. Η Στέλλα Σμαραγδή θίγει ένα θέμα με πολλές προεκτάσεις, το οποίο είναι –δυστυχώς– η πραγματικότητα πολλών αθλητών.
Πόσο προβληματικό και ταυτόχρονα θλιβερό είναι ένας οργανισμός που εκπροσωπεί τους αθλητές να τους στερεί το όνειρο;
Η εθνική ομοσπονδία δε θα έπρεπε να έχει μεριμνήσει για να καλύψει τη συμμετοχή των αθλητών σε μια παγκόσμια διοργάνωση; Φυσικά και ναι! Έχει συμβεί κάτι αντίστοιχο και στο παρελθόν; Εννοείται! Άλλαξε κάτι; Φυσικά και όχι! Η ελληνική αποστολή στους Παραολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο το 2016 αντιμετώπιζε ακριβώς το ίδιο πρόβλημα. Η ελληνική αποστολή αντιμετώπιζε σοβαρά προβλήματα χρηματοδότησης και η συμμετοχή της ήταν κυριολεκτικά στον αέρα. Τελικά, οι αθλητές βρέθηκαν στο Ρίο, αφού, έπειτα από έντονες αντιδράσεις και πιέσεις, το ποσό καλύφθηκε από χορηγίες. Μάλιστα, ο τότε πρόεδρος της Παραολυμπιακής Επιτροπής είχε δηλώσει: «Αν δεν υπάρξει βοήθεια, απλά δε θα πάμε στο Ρίο. Δεν υπάρχουν λεφτά ούτε για τα στοιχειώδη». Η ιστορία επαναλαμβάνεται 9 χρόνια αργότερα.
Οι κρατικοί φορείς είναι υπεύθυνοι για τη χρηματοδότηση της εθνικής ομοσπονδίας στίβου. Ωστόσο, φαίνεται ότι οι επιχορηγήσεις είναι ελάχιστες και εκταμιεύονται ύστερα από πολλές καθυστερήσεις. Αν και στην ομάδα στίβου συμμετέχουν παραολυμπιονίκες με μεγάλες διακρίσεις, τα κονδύλια συνεχίζουν να είναι λίγα. Γενικότερα, οι δαπάνες για αθλήματα όπως ο στίβος δεν ήταν ποτέ ιδιαίτερα μεγάλες. Σε ό,τι αφορά τα κονδύλια για τον χώρο του αναπηρικού αθλητισμού, τα ποσά είναι τραγικά χαμηλά. Παρατηρούμε ότι αθλήματα που δεν είναι τόσο ελκυστικά στο κοινό, όπως για παράδειγμα ο στίβος, έχουν ελάχιστες επιχορηγήσεις.
Επίσης, οι αθλητές με αναπηρία δεν προβάλλονται σχεδόν καθόλου από τα μέσα. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα οι χορηγίες να είναι από ελάχιστες έως μηδαμινές. Σε συνδυασμό με τις σχεδόν ανύπαρκτες κρατικές επιχορηγήσεις, τα πράγματα γίνονται ακόμη πιο δύσκολα. Οι αθλητές βρίσκονται πολλές φορές στη δυσμενή θέση είτε να μην παραβρεθούν σε μεγάλες διοργανώσεις είτε να βάλουν από την τσέπη τους τα χρήματα, τα οποία η ίδια η πολιτεία έπρεπε να τους παρέχει. Όταν όμως τα καταφέρνουν και κερδίζουν μετάλλια και διακρίσεις, όλοι τους συγχαίρουν. Λίγοι, όμως, γνωρίζουν τον πραγματικό αγώνα που έχουν κάνει. Ο αγώνας αυτός δεν είναι μέσα στο στάδιο.
Δυστυχώς, το να είσαι Παραολυμπιονίκης, να παλεύεις σε κάθε αγώνα, να φέρνεις διακρίσεις για τη χώρα σου, φαίνεται ότι για κάποιους δεν είναι αρκετό. Τι πρέπει, όμως, να γίνει για να αλλάξει αυτή η θλιβερή κατάσταση; Θα βρεθεί ποτέ μια ουσιαστική λύση;
Συντάκτης: Μαρία Μωραΐτη
