Αν η Τούνη θέλει 8 χρόνια να αποδείξει το revenge p0rn τι γίνεται με όλες εμάς;

Η εκδικητική πορνογραφία ή αλλιώς revenge p0rn αποτελεί από τις σοβαρότερες μορφές σ3ξουαλικής β1ας και μάλιστα για όσους δεν το γνωρίζουν συνιστά και ποινικό αδίκημα. Το πιο θλιβερό σε τέτοιου είδους υποθέσεις είναι ότι ουσιαστικά το θύμα προσπαθεί να αποδείξει ενώπιον του δικαστηρίου και όχι μόνο ότι ουσιαστικά δε φταίει για το διασυρμό που υπέστη. Η γυναίκα από θύμα μετατρέπεται σε θύτη, προσπαθώντας να πείσει ότι η κινηματογράφηση και η διάδοση του π0ρνογραφικού υλικού έγιναν εν αγνοία της. Πόσο θλιβερό που μια βιασμένη γυναίκα-γιατί περί σ3ξουαλικής β1ας πρόκειται- γίνεται βορρά στα στόματα δεκάδων κυρ-Παντελήδων εκεί έξω, που σπεύδουν να πουν τη γνωμούλα τους, κάνοντας σχολιάκια όπως: «Έλα τώρα που δεν ήξερε» ή «Τα ήθελε και τα έπαθε».

Το τελευταίο διάστημα εκδικάζεται στη Θεσσαλονίκη η υπόθεση revenge p0rn με θύμα την Ιωάννα Τούνη. Μια υπόθεση που μέχρι να φτάσει στις δικαστικές αίθουσες πέρασαν 8 ολόκληρα χρόνια. Το πρωί της Παρασκευής 28/11 η Τούνη βρέθηκε για άλλη μια φορά στο Δικαστικό Μέγαρο της Θεσσαλονίκης, όμως για άλλη μια φορά η δίκη πήρε αναβολή για τις 23 Ιανουαρίου. Η γνωστή influencer εξέφρασε την αγανάκτησή της μέσω των stories της στο Instagram και δεν έκρυψε ότι νιώθει συναισθηματικά εξουθενωμένη με τα όσα αναγκάζεται να βιώσει όλα αυτά τα χρόνια. Χαρακτηριστικά ανέφερε:

«Χθες ήταν μια -ακόμη- πολύ δύσκολη ημέρα για εμένα. ΗΜΕΡΑ ΔΙΚΗΣ! Μια δίκη που περίμενα πάνω από 8 χρόνια… κι όμως δεν φανταζόμουν πόσο θα με τσακίσει! Μπήκα μόνη μου σε μια τεράστια αίθουσα, απέναντι στους κατηγορούμενους, την έδρα… Μάρτυρες να μπαίνουν ένας ένας, φωνές, ένταση, δάκρυα. Αλήθειες να διαστρεβλώνονται. Κι εγώ εκεί. Να ακούω, να σφίγγω ξανά τα δόντια για να μη λυγίσω. Και στο τέλος; Η δίκη διακόπηκε. Πάλι! Μεταφέρθηκε λοιπόν για τις 23 Ιανουαρίου… Οπότε πάμε ξανά. Και άλλη υπομονή. Κι άλλη δύναμη! Εύχομαι μόνο να τελειώσει όλο αυτό όσο πιο γρήγορα γίνεται και να μπορέσω επιτέλους να ανασάνω…Αυτό που με διαλύει όμως πραγματικά… Δεν είναι μόνο ότι ένα βίντεο, τραβηγμένο παρά τη θέλησή μου, χωρίς να ξέρω, χωρίς να δώσω άδεια, κυκλοφόρησε ΠΑΝΤΟΥ… σε sites, περιοδικά, εφημερίδες, σε όλη την Ελλάδα – σαν να ήμουν ακόμη ένα «hot κουτσομπολιό» και όχι ένας άνθρωπος που βιάστηκε ψυχικά. Αυτό που με διαλύει είναι ότι για χρόνια αναγκάστηκα να απολογούμαι για την κακ0ποίησή μου. Να πρέπει να αποδεικνύω μέχρι σήμερα ότι δεν έφταιγα εγώ. Να εξηγώ ξανά και ξανά κάτι που θα έπρεπε να είναι τόσο ξεκάθαρο: ΟΤΙ ΗΜΟΥΝ ΤΟ ΘΥΜΑ! Όταν οκτώ χρόνια μετά, δεν έχω ακόμη δικαιωθεί… Όταν υπάρχει ακόμη ερωτηματικό για το αν είμαι το θύμα ή ο θύτης… Αναρωτιέμαι πραγματικά τι ελπίδα έχει μια κοπέλα 18 χρονών, που ζει σε μια μικρή πόλη, στο σπίτι των γονιών της, χωρίς οικονομική δυνατότητα, χωρίς ψυχική δύναμη, χωρίς φωνή; Αν εγώ, με τον δημόσιο λόγο που θεωρητικά έχω, με την «επιρροή», με τα μέσα, με τον κόσμο που με στηρίζει, ακόμη παλεύω να αποδείξω το αυτονόητο -ότι είμαι το θύμα- τότε τι γίνεται με όλες αυτές τις κοπέλες που δεν έχουν τίποτα να τις προστατεύσει; Που δεν ξέρουν πού να απευθυνθούν; Που φοβούνται ότι δεν θα τις πιστέψει κανείς; ΔΕΝ ΠΑΛΕΥΩ ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΕΜΕΝΑ ΠΙΑ! Δεν παλεύω λοιπόν μόνο για τον εαυτό μου. Παλεύω για την κανονικότητα που πρέπει να υπάρχει. Για την αξιοπρέπεια που καμία γυναίκα δεν πρέπει να χάνει. Για την αλήθεια που δεν πρέπει να χρειάζεται να αποδεικνύεται ξανά και ξανά μέχρι εξάντλησης. Ελπίζω πραγματικά κάθε διεστραμμένος άνθρωπος που θεωρεί ότι έχει το δικαίωμα να παραβιάσει έτσι μια γυναίκα, να εκμεταλλευτεί την εμπιστοσύνη της, να την εκθέσει, να της καταστρέψει την ψυχή… Να δει αυτή την υπόθεση και να φοβηθεί. Να καταλάβει ότι αυτές οι πράξεις δεν είναι «λάθη». Είναι β1α. ΕΙΝΑΙ ΕΓΚΛΗΜΑ! Και εύχομαι μέσα από την καρδιά μου, καμία άλλη γυναίκα να μη ζήσει αυτό που έζησα εγώ».

Δυστυχώς, πολλά κορίτσια εκεί έξω μπορεί να έχουν πέσει θύματα εκδικητικής π0ρνογραφίας και να μην έχουν ούτε την οικονομική δυνατότητα, ούτε και την υποστήριξη από το οικείο τους περιβάλλον για να παλέψουν και ουσιαστικά να διεκδικήσουν τα αυτονόητα, δηλαδή την τιμωρία των ενόχων και την αποκατάσταση του ονόματος τους, αλλά και της αλήθειας. Η γυναίκα κακ0ποιείται για δεύτερη φορά, ακούγοντας να «δολοφονούν το χαρακτήρα» της ενώπιον του δικαστηρίου, επικρίνοντας την ηθική της, για κάτι το οποίο δεν υπήρχε συναίνεση. Οι θύτες που βίασαν αυτή τη γυναίκα δεν κρεμιούνται στα μανταλάκια, συνεχίζουν τα κυκλοφορούν «κύριοι» στην κοινωνία. Οι γυναίκες όμως; Αλλάζει όλη τους η ζωή. Ξαφνικά γίνονται υπόλογοι για κάτι που δε φταίνε και ποτέ δε συναίνεσαν. Αν δεν είναι αυτό τραγικό τότε τι είναι;

Ναι, είμαστε μαζί με την Τούνη και την κάθε Τούνη εκεί έξω που παλεύει και προσπαθεί να βρει το δίκιο της, μέσα σε μια κοινωνία που την κατηγορεί και της βροντοφωνάζει: «Αφού τα ‘θελες και τα έπαθες. Να πρόσεχες»!

Και δεν το λέμε καθόλου ήρεμα.