Το πρώτο κατοικίδιο είναι αγγελούδι, το δεύτερο ένας διάβολος - Πώς το διαχειρίζεσαι;

Μια από τις πιο χαρούμενες και συναισθηματικά γεμάτες μέρες στη ζωή μας είναι όταν αποκτούμε το πρώτο μας σκυλάκι. Η στιγμή που, είτε από παρόρμηση είτε έπειτα από μήνες σκέψεων, αποφασίζουμε πως σήμερα είναι η μέρα που θα καλωσορίσουμε στο σπίτι και τη ζωή μας το τριχωτό μας παιδάκι. Ένα παιδάκι που έρχεται με τα μικροσκοπικά του πατουσάκια, την υγρή μυτούλα και τα σκανταλιάρικα ματάκια του για να μας κάνει άνω κάτω τη ζωή με τον πιο γλυκό τρόπο – και να μας μάθει την ανιδιοτελή αγάπη που μόνο οι σκύλοι ξέρουν να προσφέρουν. Και φυσικά, να κάνει ζημιές που μόνο εκείνο θα μπορούσε να σκεφτεί!

Η καθημερινότητά μας αλλάζει. Το πλασματάκι σου θέλει να βγει να εξερευνήσει τον κόσμο μαζί σου, ακόμα κι αν εσύ προτιμάς να μη σηκωθείς από τον καναπέ. Ο ύπνος γίνεται πολυτέλεια, μιας και πρέπει να βγαίνει συχνά για τις ανάγκες του, και ο μισθός σου φαίνεται να πηγαίνει σε λιχουδιές, τροφές και παιχνίδια. Τουλάχιστον, γλίτωσες τη συνδρομή στο γυμναστήριο – αφού κυνηγάς το σκυλί σου καθημερινά για να πάρεις πίσω κάλτσες και παντόφλες.

Και κάπως έτσι, με τον καιρό, το παιδάκι μεγαλώνει — αν και για πάντα θα παραμένει παιδάκι. Οι ζημιές λιγοστεύουν, σπάνια πια βρίσκεις μασουλημένες παντόφλες, τα διακοσμητικά μένουν στις θέσεις τους, τα μαξιλάρια επιστρέφουν στον καναπέ και συνειδητοποιείς πως τελικά δεν ήταν και τόσο δύσκολη η “εφηβεία”. Το σκυλάκι σου έχει γίνει ένα φρόνιμο καναπεδόσκυλο που απολαμβάνει τις λιχουδιές και τις βολτίτσες του. Έχει βρει τις γωνίτσες του στο σπίτι χωρίς να τις ποτίζει, κοιμάται ήσυχα στο κρεβατάκι του τα βράδια και μάλλον υπερέβαλαν όσοι σου έλεγαν πως θα χάσεις την ησυχία σου.

Κάπου εκεί φυτρώνει η σκέψη πως το σκυλάκι σου θα ήθελε ένα αδερφάκι. Και αυτή τη φορά, η απόφαση δεν μοιάζει τόσο δύσκολη, αφού καμαρώνεις για το πώς μεγάλωσες το πρώτο. Έτσι, σύντομα καλωσορίζεις και το δεύτερο! Το οποίο έρχεται αποφασισμένο να ανατρέψει όλα τα δεδομένα και να σε κάνει να αμφισβητήσεις την ίδια σου την ύπαρξη.

Είναι παράξενο, και όμως συμβαίνει πολύ συχνά: το δεύτερο κατοικίδιο να έχει τελείως διαφορετικό χαρακτήρα από το πρώτο — και, ως επί το πλείστον, το πρώτο να είναι αγγελούδι και το δεύτερο… διαβολάκι. Ίσως επειδή, αν το πρώτο ήταν διαβολάκι, να μη μας περνούσε καν από το μυαλό να αποκτήσουμε κι άλλο!

Και ξεκινάει ο χαμός. Τα μαξιλάρια έχουν γίνει κομμάτια πριν προλάβεις να τα εξαφανίσεις, τα διακοσμητικά είναι τα αγαπημένα του παιχνίδια — γιατί προφανώς και είναι πιο ενδιαφέρον να μασήσεις ένα κερί από το να διαλέξεις ένα από τα δεκάδες σκυλοπαιχνίδια σου. Δική σου η παράλειψη που δεν ανέβασες τη γλάστρα σε απρόσιτο σημείο, άρα τι φταίει αυτό που έφαγε όλα τα φύλλα απ’ το φυτό; Και φυσικά δικό σου το λάθος που έπιασες το τηλεκοντρόλ στα χέρια σου, και τώρα το έχεις να σου κλαίει και να σου γαβγίζει γιατί δεν του το δίνεις — παρ’ όλο που έχεις ήδη αγοράσει τρία για να αντικαταστήσεις τα μασουλημένα.

Παρηγοριέσαι με τη σκέψη πως είναι ακόμα μικρό, και πως μεγαλώνοντας θα ηρεμήσει και θα γίνει κι αυτό καναπεδόσκυλο, σαν το πρώτο. Έλα όμως που δεν είναι πάντα έτσι… Οι μήνες περνούν, αλλά το διαβολάκι εξακολουθεί να μη λέει να ηρεμήσει, όσες ώρες κι αν παίξετε με το μπαλάκι στο πάρκο. Εντάξει, δεν καταστρέφει πλέον τα πάντα στο διάβα του – οπότε αυτό είναι κάποια εξέλιξη. Μερικά μαξιλάρια ξαναμπήκαν στη θέση τους. Το τηλεκοντρόλ όμως, από συνήθεια πια, έχει αποκτήσει μόνιμη θέση κάπου ψηλά.

Η αλήθεια είναι πως το να φέρεις στη ζωή σου ένα κατοικίδιο είναι μια τεράστια ευθύνη, που θα σε συντροφεύει για περίπου 15 χρόνια, κάθε μέρα. Χρειάζεται να συμβιβαστείς, να αλλάξεις τη ρουτίνα σου, να μάθεις να υπολογίζεις για δύο – όχι μόνο τον εαυτό σου – στα σχέδιά σου. Ακόμα και να διαχειριστείς τον πόνο, όταν έρθει εκείνη η μέρα που θα γίνει αγγελάκι. Η χαρά όμως, η συντροφικότητα και η αγάπη που θα ζήσεις για όσο είστε παρέα, είναι ανεκτίμητες.