Τελικά, μπορούν δύο πρώην να μείνουν φίλοι; Ή μήπως είναι σαν να βάζεις γάλα σε καφέ που έχει ήδη παγώσει; Ας είμαστε ειλικρινείς από την αρχή. Όταν χωρίζεις με κάποιον, το τελευταίο πράγμα που σκέφτεσαι είναι το αν θα είστε κολλητάρια μετά. Εκείνη την ώρα, το μόνο που σε νοιάζει είναι να πάρεις πίσω τα τάπερ σου και να μην τον πετύχεις μπροστά σου με άλλη, χαμογελαστό και με καινούργιο κούρεμα που προφανώς ποτέ δεν έκανε όταν ήσασταν μαζί.
Και κάπου εκεί, μέσα σε δάκρυα, μηνύματα που δεν πρέπει να στείλεις και playlist τύπου «σου εύχομαι να μη βρεις ποτέ την ευτυχία», πέφτει η κλασική ερώτηση: Μπορούμε να μείνουμε φίλοι; Καλή ερώτηση. Και η απάντηση; Ε εξαρτάται. Ναι, ξέρω, σιχαίνομαι κι εγώ αυτή την απάντηση, αλλά στην περίπτωση των πρώην, τα πράγματα είναι τόσο μπερδεμένα όσο το καλώδιο του φορτιστή μέσα στην τσάντα σου. Πάμε λοιπόν να τα πάρουμε με τη σειρά:
Τι σημαίνει μένουμε φίλοι;
Ας ξεκινήσουμε με το βασικό. Όταν λέμε να μείνουμε φίλοι, τι εννοούμε; Ότι θα πίνουμε καφέ και θα λέμε για τους καινούργιους μας έρωτες; Ότι θα μιλάμε καθημερινά όπως παλιά, απλώς χωρίς το σε θέλω; Ή ότι απλώς δε θα σβηστούμε από τα social και θα κάνουμε ότι δεν τρέχει τίποτα; Η αλήθεια είναι πως ο καθένας εννοεί κάτι διαφορετικό. Για άλλους το να μείνουμε φίλοι σημαίνει απλώς να υπάρχει μια στοιχειώδης ευγένεια, τύπου «σε είδα στον δρόμο και δεν άλλαξα πεζοδρόμιο». Για άλλους σημαίνει «αν δεν μπορώ να σ’ έχω ερωτικά, τουλάχιστον να σε έχω γύρω». Αν το δεύτερο ακούγεται λίγο επικίνδυνο, είναι γιατί είναι.
Γιατί θέλεις να μείνεις φίλος με τον πρώην; Εδώ είναι το ζουμί. Αν θέλεις να μείνεις φίλος γιατί τον νοιάζεσαι πραγματικά σαν άνθρωπο, δεν έχεις ρομαντικά ή σ#ξουαλικά κατάλοιπα, και πιστεύεις πως είχατε κάτι ουσιαστικό που αξίζει να διασωθεί, τότε μπράβο, ίσως τα καταφέρετε. Αν όμως θες να μείνεις φίλος επειδή ελπίζεις ότι θα ξαναγυρίσει, θες να τον ελέγχεις ή να ξέρεις τι κάνει και με ποια το κάνει, δεν αντέχεις την ιδέα να φύγει τελείως απ’ τη ζωή σου ή επειδή βαριέσαι και δεν έχεις με ποιον να πας για μπέργκερ Κυριακή βράδυ, τότε πιθανότατα δε θες φιλία. Θες υποκατάστατο σχέσης. Και κάπως έτσι μπαίνουμε στο επικίνδυνο πεδίο της φιλίας με εκκρεμότητες.
Αν υπάρχει ακόμα σ#ξουαλική έλξη, δεν μπορεί να υπάρξει φιλία. Η σ#ξουαλική έλξη είναι σαν σπίρτο κοντά σε χαρτί. Μπορεί να είναι ακίνδυνο μέχρι να μην είναι. Αν υπάρχει ακόμα ένταση, βλέμματα που κρατάνε λίγα δευτερόλεπτα παραπάνω, άβολα τυχαία αγγίγματα ή, Θεός φυλάξοι, κανένα «τελευταίο φιλί», τότε μάλλον δε μιλάμε για φιλία αλλά για φάση «είμαστε φίλοι με benefits, baggage και μπέρδεμα».
Μπορεί να νομίζεις ότι είναι μόνο δική σου υπόθεση, αλλά μην ξεχνάς πως αν μπεις σε νέα σχέση και έχεις στο πλάι τον/την πρώην ως φίλο/η, η νέα σου σχέση μπορεί να το δει αλλιώς.
«Ποια είναι αυτή η Κατερίνα που σου στέλνει memes στις 2 το πρωί;»
«Α, μια πρώην, αλλά είμαστε φίλοι!»
Το λες; Δεν το λες.
Αν πραγματικά έχετε γίνει φίλοι, θα πρέπει αυτό να φαίνεται ξεκάθαρα και όχι μόνο σε σένα. Αν χρειάζεται να εξηγείς κάθε λίγο και λιγάκι ότι δεν τρέχει τίποτα, ίσως τελικά κάτι τρέχει. Πολλές φορές σε σχέσεις που έληξαν αμοιβαία, χωρίς δράματα και τοξικότητες, με δύο ανθρώπους που έχουν ωριμότητα και καθαρότητα προθέσεων μπορεί να λειτουργήσει. Μπορείτε να μείνετε φίλοι όταν δεν υπάρχει ρομαντική ένταση, δεν υπάρχει ζήλια, έχετε όντως πράγματα να μοιραστείτε πέρα από το παρελθόν και σέβεστε τα όρια των άλλων (και των νέων σας σχέσεων). Αλλιώς, απλώς κοροϊδεύετε τον εαυτό σας, κι ίσως και τον άλλον.
Ο χρόνος, εξάλλου, είναι το καλύτερο τεστ. Αν μετά από μερικούς μήνες, χωρίς καμία επικοινωνία, τυχαίνει να ξαναμιλήσετε και νιώθετε πραγματικά άνετα, τότε ναι, ίσως υπάρχει φιλία εκεί. Αλλά το να μείνουμε φίλοι από την πρώτη εβδομάδα του χωρισμού, είναι σαν να προσπαθείς να περπατήσεις ενώ ακόμα κουτσαίνεις. Δώσε χρόνο. Χώρο. Σιωπή. Ό,τι χρειάζεται για να φύγει η θολούρα.
Συμπέρασμα (ναι, επιτέλους): Μπορούν δύο πρώην να μείνουν φίλοι;
Ναι. Αλλά όχι πάντα, όχι εύκολα, και σίγουρα όχι αμέσως. Θέλει δουλειά, ειλικρίνεια, ξεκαθαρίσματα και ώριμες αποφάσεις. Όχι απόφαση της στιγμής. Όχι να τον έχω κοντά γιατί πονάω. Και όχι παιχνίδια εξουσίας. Αν μπορείτε να δείτε ο ένας τον άλλον χωρίς επιθυμία, χωρίς απωθημένο και χωρίς να σας καίει μέσα κάτι τότε ίσως ναι. Αν όχι, τότε καλύτερα να πείτε ένα γενναίο αντίο, παρά να σέρνετε μια δήθεν φιλία που πονάει και τους δύο. Εξάλλου, δεν είναι όλοι οι άνθρωποι που αγαπήσαμε φτιαγμένοι για να μείνουν στη ζωή μας. Κάποιοι ήρθαν για να μας μάθουν, άλλοι για να μας γκρεμίσουν, κι άλλοι απλώς για να μας φάνε τα καλύτερά μας χρόνια και τα καλύτερα μας σνακ. Και για όλους αυτούς υπάρχει χώρος, στο παρελθόν. Όχι απαραίτητα στη λίστα των φίλων μας.
Συντάκτης: Ιόλη Ντόκου
