Έρχεται μια στιγμή κάπου ανάμεσα στα 28 και στα 35, που κάποια πράγματα αλλάζουν χωρίς καν να το προσέξουμε. Οι φιλίες μας, αυτές οι ανάλαφρες σχέσεις της εφηβείας και της δεκαετίας των 20, αρχίζουν να μοιάζουν με ένα είδος σπάνιας πολυτέλειας. Δε μαζεύονται εύκολα πια. Δε φτιάχνονται γρήγορα. Και, κυρίως, δε συντηρούνται χωρίς προσπάθεια. Μετά τα 30, η φιλία γίνεται παράλληλα πιο βαθιά και πιο δύσκολη, λες και ένας διακόπτης αλλάζει μέσα μας, και το τοπίο της κοινωνικής μας ζωής αναμορφώνεται. Όχι απαραίτητα προς το χειρότερο, σίγουρα όμως προς το πιο αληθινό.
Στα 20, ο κοινωνικός μας κύκλος μοιάζει με ανοιχτό σπίτι. Κόσμος μπαίνει, κόσμος βγαίνει, οι παρέες αλλάζουν, οι φιλίες δημιουργούνται σχεδόν από μόνες τους. Ένα πάρτι, μια σχολή, μια δουλειά που αλλάζεις κάθε λίγο, και ο κόσμος γύρω σου γεμίζει πρόσωπα.
Μετά τα 30 όμως; Το σπίτι μικραίνει. Η πόρτα δεν είναι ανοιχτή όπως πριν. Τώρα έχει κουδούνι. Κι εμείς αποφασίζουμε αν θα το πατήσουν όλοι. Γινόμαστε επιλεκτικοί όχι από σνομπισμό, αλλά από κούραση. Από σοφία. Από ανάγκη. Δεν έχουμε άλλες αντοχές για ανθρώπους που μπαίνουν και βγαίνουν σαν να είμαστε αίθουσα αναμονής. Δεν αντέχουμε άλλα «να τα πούμε» που δεν οδηγούν ποτέ σε πραγματική σύνδεση, γνωριμίες που εξαντλούνται σε small talk και σχέσεις που βασίζονται στο τίποτα. Κρατάς κοντά σου λιγότερους. Πολύ λιγότερους. Αλλά αυτούς τους λίγους τους ξέρεις χρόνια. Ξέρεις πώς αντιδρούν στον πόνο, πώς γελούν όταν κάτι τους κάνει πραγματικά ευτυχισμένους, πώς σιωπούν όταν φοβούνται. Ξέρεις το παρελθόν τους, την αλήθεια τους, τα στραβά τους και τα αγαπάς όπως είναι. Η φιλία μετά τα 30 δεν είναι θέμα ποσότητας. Είναι θέμα επιβίωσης.
Μεγαλώνοντας, η ζωή μας γεμίζει με γεγονότα που δεν αφήνουν χώρο για επιφανειακά πράγματα. Πλέον δε μιλάμε μόνο για βόλτες, διακοπές και crushes. Μιλάμε για αγωνίες, οικονομικές πιέσεις, δουλειές που μας στεγνώνουν, γονείς που μεγαλώνουν, σχέσεις που γίνονται πιο σοβαρές ή καταρρέουν, υγεία που αρχίζει να μας θυμίζει την εύθραυστη φύση της. Οι συζητήσεις βαθαίνουν γιατί βαθαίνουμε κι εμείς.
Ένας φίλος μετά τα 30 δεν είναι απλώς παρέα για να ξεσκάσεις. Είναι μάρτυρας της διαδρομής σου. Είναι κάποιος που ξέρει τις παλιές σου εκδοχές, τις αδύναμες και τις δυνατές, τις πιο φωτεινές και τις πιο σκοτεινές. Είναι αυτός που σε είδε να προσπαθείς, να χάνεις πράγματα, να αλλάζεις, να μεγαλώνεις, και έμεινε. Γι’ αυτό και η φιλία αποκτά άλλο βάρος. Άλλη σημασία. Δεν είναι «ας πάμε μωρέ για ένα καφέ». Είναι «θέλω να είμαι εδώ για σένα». Δεν είναι απλά «τι κάνεις;» Είναι «πώς είσαι στα αλήθεια;». Μετά τα 30, η φιλία γίνεται λιγότερο κοινωνικό event και περισσότερο συναισθηματικό καταφύγιο. Μετά τα 30 η φιλία γίνεται πιο δύσκολη γιατί κάποια η ζωή γίνεται πιο δύσκολη. Ο χρόνος μικραίνει. Οι υποχρεώσεις μεγαλώνουν. Η ενέργεια και η υπομονή εξαντλούνται πιο γρήγορα.
Και ανάμεσα σε δουλειές, σχέσεις, πληρωμές, άγχη, ραντεβού με γιατρούς, στόχους και αποτυχίες, πρέπει να βρεις χώρο για μια φιλία που σε γεμίζει, αλλά θέλει φροντίδα. Γιατί η φιλία, όπως και κάθε σχέση, δε ζει με «θα τα πούμε κάποια στιγμή». Θέλει χώρο, χρόνο, παρουσία. Αλλά όταν έχεις φίλους χρόνων, φίλους που έχουν γράψει ιστορία μαζί σου, δε χρειάζεται να εξηγείς τα πάντα. Κάνουν την επανεκκίνηση της σχέσης πιο εύκολη. Αν περάσουν εβδομάδες χωρίς μήνυμα, η αγάπη δε μειώνεται. Αν χαθείτε λίγο, κανείς δεν παρεξηγείται. Υπάρχει μια ώριμη εμπιστοσύνη, ένα «ξέρω ότι είσαι εκεί ακόμα κι αν δε μιλάμε κάθε μέρα».
Και αυτή είναι η μαγεία μετά τα 30, πως η φιλία δε μετριέται πια σε συχνότητα. Μετριέται σε συνέπεια, αλήθεια και σε παρουσία όταν χρειάζεται.
Όσο μεγαλώνουμε, το συναισθηματικό μας σύστημα γίνεται πιο ευαίσθητο. Και πιο κουρασμένο. Ξέρουμε πια πόσο βαθιά μπορεί να μας πληγώσει μια κακή φιλία γιατί το έχουμε ζήσει. Ξέρουμε πόση ενέργεια παίρνει μια τοξική δυναμική γιατί την έχουμε πληρώσει. Ξέρουμε πόσο πονάει όταν κάποιος που θεωρούσαμε δικό μας άνθρωπο εξαφανίζεται στα δύσκολα. Δεν έχουμε πια την πολυτέλεια του «βλέποντας και κάνοντας». Ξέρουμε τι θέλουμε, ξέρουμε τι αντέχουμε, ξέρουμε τι μας κάνει καλό. Έτσι, η επιλεκτικότητα δεν είναι ένδειξη κλειστού χαρακτήρα. Είναι ένδειξη ωριμότητας. Είναι η στιγμή που καταλαβαίνεις πως δε θέλεις πολλούς, θέλεις αληθινούς. Και αυτό αλλάζει όλο το παιχνίδι.
Υπάρχει κάτι σχεδόν συγκινητικό στο να μεγαλώνεις παρέα με τους ίδιους ανθρώπους. Να βλέπεις τα πρόσωπά τους να ωριμάζουν, τις ζωές τους να αλλάζουν, τους στόχους τους να μεταμορφώνονται. Κι όμως, να συνεχίζετε να βρίσκεστε κάπου στη μέση, εκεί που συναντιούνται οι ιστορίες σας. Οι φίλοι που μένουν μετά τα 30 είναι αυτοί που γνωρίσαμε πριν γίνουμε αυτό που είμαστε σήμερα, αλλά μας αγαπούν για όλα αυτά που γίναμε. Είναι αυτοί που κράτησαν επαφή όχι επειδή έτυχε, αλλά επειδή ήθελαν. Αυτοί που αντέχουν τις παύσεις. Αυτοί που μιλούν όταν χρειάζεται και σιωπούν όταν είναι καλύτερο. Αυτοί που δε ζητούν εξηγήσεις για κάθε απόσταση, γιατί ξέρουν ότι η ζωή χτυπάει από πολλές μεριές. Αυτοί που μας είδαν να λυγίζουμε. Και κράτησαν χώρο για εμάς. Είναι οικογένεια, όχι αυτή που μας έτυχε, αλλά αυτή που διαλέξαμε.
Όσο κι αν οι φιλίες μετά τα 30 είναι πιο δύσκολες, δεν είναι ποτέ επιφανειακές. Θέλουν δουλειά, αλλά ανταμείβουν. Θέλουν χρόνο, αλλά δίνουν ρίζες. Θέλουν προσπάθεια, αλλά προσφέρουν ασφάλεια. Είναι ο τόπος που επιστρέφεις όταν όλα γίνονται δύσκολα. Η φιλία μετά τα 30 είναι η πιο βαθιά μορφή αγάπης που δε δηλώνεται με τίτλους. Είναι εκείνο το είδος σχέσης που δε χρειάζεται επιβεβαίωση στο Instagram, ούτε καθημερινά μηνύματα, ούτε υπερβολικές αποδείξεις. Χρειάζεται μια συνεννόηση ψυχής «Είμαι εδώ. Όπως πάντα.»
Και αυτό, σήμερα, είναι πιο σπάνιο και πιο πολύτιμο από ποτέ.
Συντάκτης: Ιόλη Ντόκου
