Σάσα & Χριστίνα: Η πιο iconic φιλία των '90s είναι ο ορισμός του "do it for the plot"

Υπάρχουν φίλιες που δε χωράνε σε καλούπια. Που δε γράφονται σε εγχειρίδια ψυχολογίας και δεν ακολουθούν τους κανόνες της κοινωνίας. Υπάρχουν φιλίες που απλώς συμβαίνουν, γιατί δυο άνθρωποι συναντιούνται και ταιριάζουν σε όλα εκείνα τα «παράλογα» που δεν καταλαβαίνει κανείς άλλος. Κάπως έτσι ήταν και η φιλία της Σάσας και της Χριστίνας στο Ντόλτσε Βίτα.

Η Σάσα η γυναίκα που έτρεχε πίσω από κάθε άνδρα αλλά ποτέ δεν είχε άνδρα, ήταν ίσως η πιο ειλικρινής μορφή της ελληνικής δεκαετίας του ‘ 90. Στην εποχή που η φράση «τι θα πει ο κόσμος;» εκείνη δε γνώριζε από κόσμους. Ήξερε από αυθορμητικότητα, από γέλια, αθυροστομία από  εκείνο το απενοχοποιητικό χιούμορ που έδωσε ανάσα σε μια ολόκληρη γενιά.  Αν η Χριστίνα ήταν η γήινη πλευρά της ζωής, η Σάσα ήταν το χάος που όμως σε έκανε να αγαπάς τη ζωή λίγο παραπάνω.

Η φιλία τους δεν ήταν απλώς τηλεοπτική συνθήκη. Ήταν ο καθρέφτης όλων εκείνων των γυναικείων φιλιών που άντεξαν στον χρόνο. Οι βραδινές συζητήσεις με κρασί στο χέρι τα ατελείωτα «τι έκανε πάλι αυτός;», οι στιγμές που η μια έβαζε το χέρι της φωτιά για την άλλη χωρίς δεύτερη σκέψη. Στο πρόσωπο της Χριστίνας έβλεπες μια φίλη που σε προσγειώνει, ενώ στο πρόσωπο της Σάσας έβλεπες τη φίλη που σε κάνει να ξεφεύγεις, να γελάς, να μη φοβάσαι να εκτεθείς.

Η Σάσα όρισε μια δεκαετία όχι γιατί βρήκε τον έρωτα ή την καταξίωση, αλλά γιατί έκανε κάτι πολύ σπουδαίο, έδειξε πως η φιλία είναι το μεγαλύτερο καταφύγιο. Σε μια εποχή που η κοινωνία έβαζε ταμπέλες, εκείνη έσπαγε στερεότυπα με ένα τσιγάρο στο χέρι και μια ατάκα που έσκαγε σαν βόμβα στο σαλόνι μας. Πίσω από τις υπερβολές, τα ουρλιαχτά και το αστείρευτο κυνηγητό ανδρών, έκρυβε μια αλήθεια, ότι η ζωή δεν έχει νόημα χωρίς ανθρώπους να την μοιράζεσαι.

Για’ αυτό η φιλία μεταξύ Χριστίνας και Σάσας έμεινε χαραγμένη στη μνήμη μας. Δεν ήταν ακριβώς η τέλεια φιλία, καυγάδιζαν, τσακώνονταν, διαφωνούσαν. Στο τέλος της ημέρας η μια βρισκόταν στο σπίτι της άλλης Ίσως αυτό να είναι και τελικά το μυστικό της αληθινής σχέσης, να μπορείς να γυρίζεις πάντα εκεί ακόμα και όταν όλα γύρω καταρρέουν.

Η Σάσα μπορεί να μην είχε άνδρα αλλά είχε μια φιλία που ξεπερνούσε έρωτες. Ήταν η φωνή που δεν έμαθε να σωπαίνει, η ψυχή που δεν έμαθε ποτέ να λογαριάζει τον  “κόσμο”. Και αν η Χριστίνα δίδαξε την αξία της σταθερότητας, η Σάσα έμαθε κάτι ακόμα πιο ουσιαστικό, ότι η φιλία είναι η πιο μεγάλη ελευθερία.

Ίσως τελικά γι’αυτό γελάμε ακόμα με τις ατάκες της, έπειτα από τόσα χρόνια. Γιατί πίσω από το γέλιο κρύβεται η νοσταλγία για μια εποχή που η τηλεόραση δε φοβόταν να δείξει χαρακτήρες αληθινούς. Κυρίως η ανάγκη να θυμόμαστε πως στη ζωή δεν ούτε οι έρωτες ούτε οι επιτυχίες μας σώζουν οι φίλοι. Εκείνοι που μας ξέρουν όπως είμαστε, με τα λάθη και τα δράματα και συνεχίζουν να κάθονται δίπλα μας στον καναπέ, με ένα ποτήρι κρασί και μια ατάκα που δημιουργεί έντονο γέλιο μέχρι δακρύων.

Γιατί η Σάσα και η Χριστίνα δεν ήταν απλώς δυο χαρακτήρες. Ήταν και είναι η υπενθύμιση ότι η αληθινή φιλία δεν έχει ανάγκη από κόσμους. Έχει μόνο από καρδιές.