Όταν η Λένα Μαντά είπε, το βράδυ της 10ης Νοεμβρίου 2025, στην εκπομπή Real View, τη φράση «Τα παιδιά είναι παράσιτα και σου πίνουν το αίμα», το ίντερνετ έκανε αυτό που ξέρει καλύτερα, δηλαδή, ανατινάχτηκε. Άλλοι χειροκρότησαν τη συγγραφέα που “τόλμησε να πει την αλήθεια”, άλλοι ανατρίχιασαν με τη σκληρότητα της διατύπωσης. Η ίδια, βέβαια, δεν εννοούσε πως μεγαλώνουμε μικρά παράσιτα με πιπίλα· ήθελε να μιλήσει για την εξαντλητική, απόλυτη εξάρτηση του παιδιού από τον γονιό του. Μια μεταφορά, ίσως ωμή, αλλά ειλικρινής, που άνοιξε ξανά μια κουβέντα που πολλοί αποφεύγουν: κατά πόσο είναι δύσκολο να δίνεις τα πάντα σε έναν μικρό άνθρωπο που, για χρόνια, εξαρτάται αποκλειστικά από αυτό- το τι του δίνεις.
Σε μια δεύτερη ανάλυση, η φράση της Μαντά θα μπορούσε και να παρουσιάζεται, όχι ως επίθεση στα παιδιά, αλλά ως αναγνώριση της πραγματικότητας: της ανισορροπίας που υπάρχει στα πρώτα χρόνια της γονεϊκότητας. Όπως σημειώνει και η ψυχοθεραπεύτρια που σχολιάζει το θέμα, «τα παιδιά εξαρτώνται ολοκληρωτικά από τους γονείς τους– είναι βιολογικά και συναισθηματικά “παράσιτα” για ένα διάστημα, γιατί έτσι λειτουργεί η φύση». Δεν το κάνουν από κακία, αλλά από ανάγκη. Από ένστικτο επιβίωσης. Από εκείνη τη βασική, πρωτόγονη πεποίθηση πως “αν φύγεις εσύ, χάνομαι κι εγώ”.
Οπότε όχι, δεν είναι ότι μας πίνουν το αίμα από σαδιστική διάθεση. Απλώς… μας πίνουν το αίμα γιατί δεν έχουν άλλον τρόπο να ζήσουν. Εμείς είμαστε το οξυγόνο, το φαγητό, το χάδι, η ηρεμία, το safe place τους. Και όσο μεγαλώνουν, όσο αποκτούν τον δικό τους ρυθμό, μαθαίνουν σιγά-σιγά να επιστρέφουν ένα μικρό κομμάτι από όσα τους δίνουμε— ένα χαμόγελο, ένα “σ’ αγαπώ”, μια αγκαλιά με μουτζουρωμένα χέρια.
Και ναι, η Μαντά έχει δίκιο σε κάτι: η γονεϊκότητα εξαντλεί. Δεν είναι μόνο φωτογραφίες με μακαρόνια και παιδικά χαμόγελα στο Instagram. Είναι ξενύχτια, υπομονή και μέρες που δε θυμάσαι καν πότε έφαγες τελευταία φορά καθιστός. Είναι εκείνη η περίοδος που ο καφές σου είναι πάντα κρύος και η ψυχή σου πάντα στο “reheating”. Αλλά μέσα σε όλο αυτό το χάος, τα παιδιά δεν είναι παράσιτα· είναι καθρέφτες. Σου δείχνουν όσα αντέχεις, όσα έχεις ακόμα να μάθεις κι όσα νόμιζες ότι είχες χάσει.
Η φράση της Μαντά προκάλεσε και ίσως και να παρεξηγήθηκε, αλλά ακριβώς γι’ αυτό άξιζε να ειπωθεί. Γιατί μας θύμισε πως το να είσαι γονιός δε σημαίνει να είσαι υπερήρωας· σημαίνει να είσαι άνθρωπος που δίνει, κουράζεται, αμφιβάλλει, αλλά συνεχίζει. Και το πιο όμορφο; Παρόλο που τα παιδιά “πίνουν” την ενέργειά μας, είναι εκείνα που μας μαθαίνουν να τη γεμίζουμε ξανά.
Η Λένα Μαντά δε μίλησε τυχαία. Η φράση της γεννήθηκε μέσα από τη δική της εμπειρία ως μητέρα. Όπως εξηγεί, όταν τα παιδιά της ήταν μικρά, υπήρξαν στιγμές που ένιωθε κυριολεκτικά “στραγγισμένη”. Όχι από έλλειψη αγάπης, αλλά από την αδιάκοπη φροντίδα, τη συνεχή εγρήγορση, το βάρος του να είσαι “εκεί” κάθε λεπτό. Ένιωθε πως δεν είχε χρόνο ούτε να ανασάνει, κι όμως έδινε χωρίς να το σκέφτεται. Εκεί, μέσα στην εξάντληση, γεννήθηκε η μεταφορά. «Δεν το είπα για να προσβάλω τα παιδιά», είχε διευκρινίσει, «αλλά γιατί έτσι ακριβώς νιώθει μια μάνα κάποιες στιγμές — σαν να της πίνουν το αίμα, κι όμως να το δίνει με χαρά».
Ίσως, λοιπόν, να μην είναι παράσιτα. Ίσως να είναι το πιο ζωντανό παράδοξο της ζωής: σε στραγγίζουν και σε τροφοδοτούν, την ίδια στιγμή.
Συντάκτης: Ράνια Λιάσκου
