Ξέρεις τι είναι πιο τρομακτικό από μια ιστορία βίας; Όταν ο θύτης δεν είναι άγνωστος, αλλά αυτός που υποτίθεται ότι διδάσκει παιδεία, ευγένεια κι ασφάλεια. Όταν ο άνθρωπος που εμπιστεύονται γονείς για τα παιδιά τους, μεταμορφώνεται σε κάτι που κανένα παιδί δεν αξίζει να βλέπει- πόσω μάλλον να υφίσταται.
Στην Αλαμπάμα, μια «δασκάλα της χρονιάς», που τα σχολεία φωτογράφιζαν περήφανα και την είχαν για παράδειγμα, αποκαλύφθηκε στην πιο βίαιη, στην πιο αποκρουστική της εκδοχή. Ένα βίντεο. Ένα σαλόνι. Κι ένας 12χρονος που ουρλιάζει.
Ο λόγος για την 44χρονη Randi Nicole Jackson Staples, που όπως φαίνεται στο βίντεο που έκανε τον γύρο του κόσμου, δεν πειθαρχεί το παιδί της. Δεν το “μαλώνει” αλλά το συνθλίβει κρατώντας μια ζώνη και στρέφοντάς την εναντίον του. Πάνω από είκοσι χτυπήματα. Ένα παιδί στο πάτωμα να προσπαθεί να καλυφθεί. Ένα παιδί που είναι ακόμα περισσότερο ευάλωτο όταν φοβάται. Κι εκείνη, σαν να μη βλέπει άνθρωπο, μόνο «δουλειές που δεν έγιναν».
Alabama school’s ‘Teacher Of The Year’ arrested after viral video shows her savagely beating son with a belt https://t.co/0bEKANbDLX pic.twitter.com/cccMsXVheh
— New York Post (@nypost) November 21, 2025
Αυτός είναι ο λόγος, λέει. Για τις «δουλειές του σπιτιού». Ζητάει να «δει μετάνοια». Λες και η μετάνοια ενός παιδιού μετριέται με πόσες φορές αντέχει τη ζώνη που πέφτει πάνω του. Το πιο σκοτεινό όμως δεν είναι η σκηνή. Είναι η ιστορία πίσω της καθώς το βίντεο δεν το τράβηξε κάμερα ασφαλείας. Το έστειλε ένα από τα μικρότερα παιδιά της οικογένειας στον μεγάλο τους αδερφό, 24 ετών πια, που δε μένει στο σπίτι ….. γιατί δεν άντεχε άλλο.
Και όταν το είδε; Δεν το άντεξε ούτε αυτός. Είπε πως τέτοια επεισόδια ήταν η «κανονικότητα» τους. Πως ο τρόμος ήταν ρουτίνα. Πως αυτό δεν ήταν μια έκρηξη στιγμής αλλά ήταν μια τυπική καθημερινότητα. Κι αυτό συνέβαινε για χρόνια, ενώ κανείς απ’ έξω δεν το είδε. Ενώ οι φωτογραφίες της με πλατιά χαμόγελα στα σχολικά φυλλάδια έκρυβαν μια αλήθεια που μόνο τα παιδιά της γνώριζαν.
Οι συνέπειες των πράξεών της, ήταν να απολυθεί από το σχολείο που εργαζόταν άμεσα, ενώ οι αρχές τη συνέλαβαν για κακοποίηση ανηλίκου. Αλλά υπάρχει κάτι που δε γράφεται σε ανακοινώσεις. Το βλέμμα ενός παιδιού που έχει μάθει να φοβάται μέσα στο ίδιο του το σπίτι. Το σώμα του που είναι μικρό μπροστά στη ζώνη. Η ανάσα του που κόβεται από τον πανικό. Η σιωπή του μετά.
Γιατί αυτό είναι η κακοποίηση. Δεν είναι το χτύπημα μόνο, είναι η προδοσία, είναι η σύγχυση. Είναι η στιγμή που το παιδί συνειδητοποιεί ότι αυτός που έπρεπε να το προστατεύει, είναι αυτός από τον οποίο πρέπει να σωθεί. Και ναι, ας το πούμε ξεκάθαρα. Δε μας νοιάζουν οι διακρίσεις, οι τίτλοι, οι κορνίζες. Δε μας νοιάζει ποια είναι μέσα στο σχολείο, όταν πίσω από πόρτες κάνει το παιδί της να κλαίει για έλεος.
Μας νοιάζει να ακουστεί ο 12χρονος. Μας νοιάζει να σταματήσει αυτό το «είναι ξένα σπίτια, δε θέλω να ανακατευτώ». Μας νοιάζει κάθε παιδί που ζει σε σπίτι-φυλακή και δεν έχει κανέναν να το υπερασπιστεί, ούτε καλά τον ίδιο τον εαυτό του.
Γιατί κάπου εκεί έξω υπάρχει κι άλλο ένα παιδί που ουρλιάζει πίσω από μια κλειστή πόρτα. Και περιμένει κάποιον να δει, να μιλήσει, να το πάρει αγκαλιά και να του πει
«Δε φταις εσύ. Τώρα είναι η σειρά μας να το σταματήσουμε.»
Συντάκτης: Ράνια Λιάσκου
