Στην απομακρυσμένη παραλία Wharton Beach της Δυτικής Αυστραλίας ένα γυάλινο μπουκάλι, λίγο σκουριασμένο από τον ήλιο και το αλάτι, φάνηκε ξαφνικά να στέλνει ένα δικό του μήνυμα. Το ανακάλυψε στις 9 Οκτωβρίου η Deb Brown, ενώ καθάριζε με την οικογένειά της την ακτή από απορρίμματα. Μέσα στο μπουκάλι υπήρχαν δύο γράμματα που είχαν ριχτεί στη θάλασσα σχεδόν έναν αιώνα πριν. Δηλαδή, τον Αύγουστο του 1916, από δύο Αυστραλούς στρατιώτες της HMAT A70 Ballarat και συγκεκριμένα, τον Malcolm Alexander Neville και τον William Kirk Harley.
Το πρώτο γράμμα, του Neville, απευθυνόταν στη μητέρα του κι έγραφε ότι ο ίδιος βρίσκεται «Somewhere at Sea» και περνά «πολύ καλά, το φαγητό είναι πολύ καλό, με εξαίρεση εκείνο το ένα γεύμα που θάψαμε μέσα στη θάλασσα». Το δεύτερο, του Harley, είχε γραφτεί με σκοπό ότι όποιος το βρει «να είναι τόσο καλά όσο εγώ τη στιγμή που το γράφω». Ο νεαρός Neville θα χάσει τη ζωή του στην πρώτη μεγάλη μάχη στη δυτική Όχθη έναν χρόνο μετά, ενώ ο Harley επέζησε του πολέμου, τραυματισμένος, και πέθανε το 1934.
Η εικόνα είναι σχεδόν κινηματογραφική. Δύο μικρές σελίδες, με μολύβι, μέσα σε μία Schweppes, θαμμένες στο χρώμα της άμμου για δεκαετίες. Η Brown υποστηρίζει ότι η φιάλη δεν έπλεε στη θάλασσα, πιθανότατα είχε θαφτεί σε αμμόλοφο και μετά, με τις πρόσφατες δυνατές βροχοπτώσεις και κύματα, αποκαλύφθηκε ξαφνικά.
Και τι σημαίνουν όλα αυτά; Πρώτα, ότι ένας απλός καθαρισμός παραλίας έγινε ταξίδι στον χρόνο. Ένας καθημερινός περίπατος έγινε ανάγνωση των ιστοριών δυο ανθρώπων που χάθηκαν πριν καν ζήσουν τη ζωή τους πλήρως. Δεύτερον, το νόημα ενός γράμματος σε μπουκάλι. Ότι δηλαδή, κατά την αποστολή του, ενώ κανείς δεν ξέρει αν θα φτάσει ποτέ κάπου, ο αποστολέας αποφασίζει να εμπιστευθεί το κύμα. Τέλος, το γεγονός ότι αυτή η ανακάλυψη υπενθυμίζει πόσο λεπτές είναι οι γραμμές ανάμεσα στη ζωή, στο θάνατο και στη μνήμη.
View this post on Instagram
Για τους απογόνους του Neville και του Harley, η φιάλη ήταν «ένα θαύμα», «μια φωνή από τον τάφο» όπως είπε η εγγονή του Harley. Το γράμμα έγινε γέφυρα ανάμεσα στο χθες και το σήμερα, ανάμεσα σε ανθρώπους που χάθηκαν και σε αυτούς που έζησαν να θυμηθούν.
Αλλά υπάρχει κι ένα άλλο επίπεδο, αυτό της ερωτικής σχέσης των ανθρώπων με τη θάλασσα και το άγνωστο. Οι στρατιώτες που έφευγαν για πόλεμο, γράφουν ότι είναι «happy as Larry», όπως ονομάζουν τη φράση. Δεν είναι περιγραφή μάχης. Δεν είναι παραπομπή θυμού. Είναι η ελπίδα που ταξίδεψε, μαζί με τον φόβο, με ένα μολύβι και μια ελπίδα «μη με ξεχάσεις».
Σήμερα, η φιάλη φυλάσσεται. Τα γράμματα, μιας άλλης εποχής που δεν υπήρχαν smartphones, ούτε hashtags, έγιναν φωτογραφίες, αντίγραφα και ένα μάθημα για εμάς. Σε μια εποχή που τα μηνύματα διαγράφονται με ένα swipe, το «γράφω σε μπουκάλι» θυμίζει ότι η ιστορία χρειάζεται κι αυτή τη ρομαντική ανάγκη να εκπέμψεις στο σύμπαν, κι όποιος σε ακούσει θα είναι για σένα τύχη. Γιατί αν μια φιάλη μπορεί να κρατάει ένα γράμμα για πάνω από ένα αιώνα μπορούμε κι εμείς να κρατήσουμε ζωντανό κάτι πιο απλό τη μνήμη, την ελπίδα, τη σύνδεση. Και μερικές φορές, το πιο δυνατό μήνυμα για έναν πόλεμο, καταλήγει σε αυτή τη μία μικρή πρόταση: “Your loving son, Malcolm”.
Συντάκτης: Ράνια Λιάσκου
