Υπάρχει κάτι πολύ άβολο στον τρόπο που η τηλεόραση και ειδικά τα νέα «viral» πρότζεκτ, έχουν αρχίσει να αναπαράγουν τον πόνο και τη στοχοποίηση, μεταμφιεσμένα σε θεάματα. Η εικόνα του Ξιαρχο και της Αφροδίτης Λατινοπούλου στο νέο του vidcast «Ομόνοια» ειναι ένα τέτοιο παράδειγμα, ένα σκηνικό που μοιάζει περισσότερο με αμήχανο show παρά πολιτικό διάλογο.
Η Λατινοπούλου κάθεται σε έναν χρυσαφί καναπέ, παρακολουθεί μια χορεύτρια να λικνίζεται, και μετά συμμετέχει η ίδια στον χορό, όλα μέσα σε ένα mood και καλά χαλαρής διάθεσης. Στη συνέχεια, πιθανότατα μιλά για τα Τέμπη, για «fake news», για το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, για κοινωνικά ζητήματα πάσης φύσεως και μεγάλης σπουδαιότητας. Οι απόψεις τις περί ομοφυλόφιλων γνωστές. Του Ξιαρχό επίσης. Με τη διαφορά πως ο δεύτερος, εκπροσωπεί κι ανήκει στην κοινότητα κι αυτό έχει μια ιδιαίτερη σημασία.
Τη σκέψη του για την εν λόγω σύμπραξη θέλησε να σχολιάσει μέσα από το facebook ένας άλλος εκπρόσωπος της κοινότητας, ο Βασίλης Θανόπουλος, Editor in chief στο Antivirus magazine. Ο ίδιος, δήλωσε ότι υπήρξε ένα αγόρι που στο δημοτικό δεχόταν ομοφοβικά σχόλια, τα οποία τότε θεωρούνταν «αθώα πειράγματα», αλλά πίσω τους έκρυβαν μια πολύ πραγματική και βαθιά πληγωτική ζωή. Στον Θανόπουλο, κάποτε ο Χ., ένας άλλος εκπρόσωπος της γκέι κοινότητας (αλλά εντός ντουλάπας) είπε δημοσίως «Εσύ είσαι αδερφή!», για να μπει στην ομάδα εκείνων που τον κορόιδευαν. Και κάπως έτσι, προστάτευσε τον εαυτό του, θυσιάζοντας λίγη από την ασφάλεια του Βασίλη, όπως αναφέρει ο ίδιος.
Γιατί έχει σημασία αυτή η ιστορία; Γιατί είναι μάλλον παρόμοια με τη “συμφιλίωση” που προβάλλει η εκπομπή του Ξιαρχο. Γιατί αυτή η σύμπραξη είναι μια επιφάνεια, ένα περιτύλιγμα: λάμψη, χορός, αισθησιασμός και μια “συνεργασία” με ένα πρόσωπο όπως η Λατινοπούλου, που στο παρελθόν έχει ταυτιστεί με τόσο έντονες και διχαστικές απόψεις για την LGBTQ κοινότητα.
Ο Ξιαρχο, στο τρέιλερ του vidcast, λέει «Ήρθα όπως έρχομαι πάντα. Έντονος και καυστικός (…) Ο κάθε καλεσμένος … έχει κάτι να πει.» Καμία αμφιβολία, ότι θέλει συνομιλία, αποφασιστικότητα, πρόκληση. Αλλά τι γίνεται αν η πρόκληση, είναι ταυτόχρονα και μια πρόσκληση σε εσωτερικευμένη ομοφοβία;
View this post on Instagram
View this post on Instagram
Είναι η ίδια “δύναμη” που οδήγησε τον Χ. στο δημοτικό να θυσιάσει τη δική του ασφάλεια, αναζητώντας αποδοχή; Είναι η ίδια ανάγκη επιβίωση μέσα σε ένα περιβάλλον που δε συγχωρεί την ευαλωτότητα; Είναι μια “συμφιλίωση” που επιβάλλεται από μια ανάγκη να ανήκουμε, να νιώθουμε αποδεκτοί με όποιο τίμημα;
Η Λατινοπούλου σε αυτή την εκπομπή δεν είναι τυχαία επιλογή. Συμβολίζει ένα κομμάτι εξουσίας, ένα “μέρος του παιχνιδιού”. Η ίδια έχει καταφερθεί ενάντια σε κινήματα κι έχει χρησιμοποιήσει δημόσιο λόγο που διχάζει. Και τώρα, ενσωματώνεται σε ένα show που υπόσχεται “ομόνοια” ενώ στην ουσία αναπαράγει την ίδια δυναμική: «σε αποδέχομαι, αρκεί να παίξεις με τους δικούς μου όρους».
Ο Θανόπουλος, μέσα από την ανάρτησή του εξηγεί ότι δε χρειάζεται να γίνουμε θύτες για να γλιτώσουμε. Δε χρειάζεται να προδώσουμε την κοινότητά μας. Ίσως, η πραγματική δύναμη δεν έρχεται από το να συμβιβαστείς· έρχεται από το να χτίσεις, μαζί, μια κοινότητα που λέει «σε βλέπω, σε ακούω, σε καταλαβαίνω». Ίσως δε λύνεις το πρόβλημα όταν γίνεσαι ένα με το πρόβλημα. Ίσως μπορείς να μην πουλήσεις συμφιλίωση, αλλά να χτίσεις αλληλεγγύη.
Και αυτή η αλληλεγγύη είναι η απάντηση στην ανασφάλεια που ένιωθε ο Θανόπουλος όταν ήταν παιδί, στην ανάγκη του Χ. να “ανήκει”, και στην τηλεοπτική πρόκληση που λέγεται «Ομόνοια».
Συντάκτης: Ράνια Λιάσκου
