Η Σίσσυ Χρηστίδου έχει τοποθετηθεί τον τελευταίο καιρό αρκετά ανοιχτά σχετικά με τους λόγους που επήλθε ο χωρισμός στη ζωή της. Αυτή τη φορά, στο vidcast Anestea, η ίδια έδωσε κάποιες διευκρινίσεις σχετικά με το τι έχει συμβεί με τον Θοδωρή Μαραντίνη. Τα λόγια της ήταν ουσιαστικά και μετρημένα, ενώ είπε ότι προσπάθησε «τα πάντα για να υπάρχει καλό κλίμα».
Σε όσα είπε, παραδέχτηκε ανοιχτά πως ίσως είχε «αφέλεια» στη διαχείριση της κατάστασης, συμφώνησε, υπέγραψε, ελπίζοντας ότι αυτό θα απέτρεπε εντάσεις. Κι όμως, παρά τις προσπάθειές της, αυτό που εισέπραξε ήταν ένας θυμός. Ένας θυμός που, όπως είπε, είναι «εξαιρετικός».
«Έκανα τα πάντα για να υπάρχει καλό κλίμα. Αναλαμβάνω πλήρως την ευθύνη στο επίπεδο της αφέλειας. Δέχτηκα να το υπογράψω αυτό, το υπέγραψα. Κι εγώ όταν είδα τη συνέντευξη, απέκτησα μία ελπίδα. Μου φαίνεται τρομερά πληγωτικό. Είναι ένας άνθρωπος που είναι εξαιρετικά θυμωμένος μαζί μου».
Κάποιοι θα πουν, πως όταν μιλάμε για έναν χωρισμό, κάτι τέτοιο είναι απόλυτα φυσιολογικό. Αλλά, αυτός ο θυμός που επιμένει, που δε λέει να φύγει, που μπαίνει πάνω από όλα, μετατρέπεται σε δόγμα. Δε φεύγει με μια υπογραφή. Δεν κλείνει με μια απόφαση. Κρατάει. Και φθείρει. Η Σίσσυ εξηγεί πως, όταν διάβασε τα τελευταία σχόλια ή άκουσε όσα ειπώθηκαν δημόσια, «απέκτησε μία ελπίδα». Ελπίδα ότι τα πράγματα μπορούν να ηρεμήσουν. Όμως, όπως είπε, το να είσαι θύμα του θυμού κάποιου είναι «τρομερά πληγωτικό».
Δε ζήτησε να κάνει καριέρα πάνω στον χωρισμό. Δεν ήρθε να πουλήσει δραματικές εξομολογήσεις. Ήρθε να πει ότι «κάνει πίσω». Να δηλώσει ότι δεν ήθελε ποτέ να θίξει δημόσια τον πατέρα των παιδιών της, όπως σε παλαιότερες της δηλώσεις. Κι αυτό είναι σημαντικό. Γιατί δείχνει πως ακόμη και όταν η ζωή χωρίζει δύο ανθρώπους, και τα λόγια πονούν, υπάρχει η προσπάθεια να μην μπουν τα παιδιά στο κέντρο της δημόσιας διαμάχης.
Από την άλλη πλευρά, ο Θοδωρής έχει δηλώσει ότι, λόγω της παρατεταμένης δικαστικής διαμάχης και της δημοσιότητας που πήρε, «θέλει να γυρίσει σελίδα».
«Επειδή οι νομικές διαφορές στο διαζύγιό μου έχουν τραβήξει αρκετά και δυστυχώς έχει δημοσιοποιηθεί κιόλας, πήρα την απόφαση το καλοκαίρι και είπα ότι όλο αυτό θέλω να τελειώσει. Θέλω να γυρίσω σελίδα. Αυτό ανήκει στο παρελθόν, ένα όμορφο παρελθόν, με λάθη και σωστά. Δεν θέλω να το συζητάω».
Έχει προτείνει να λυθούν εξωδικαστικά οι νομικές διαφορές. Είναι μια πρόταση που, ίσως, δείχνει πως δε θέλει το κουβάρι να οδεύσει σε ατέρμονες νομικές τριβές. Όμως, ακόμη και αυτή η πρόθεση δείχνει πόσο βαθιά το πάτωμα έχει ανοίξει: όταν οι όροι είναι εξωδικαστικοί, σημαίνει πως η εμπιστοσύνη έχει ήδη σαραντίσει.
Το ζήτημα δεν είναι μόνο ποιος έχει δίκιο ή ποιος έχει κάνει λάθη. Το ζήτημα είναι ότι, όταν μια σχέση τελειώνει με τόσο βάρος, με τέτοιο αντίκτυπο στη δημόσια εικόνα, ούτε οι υπογραφές ούτε οι νόμοι μπορούν να κλείσουν τις πληγές. Ο θυμός δεν είναι δικαστική κατάθεση. Ο θυμός είναι συναίσθημα. Και τα συναισθήματα, ειδικά όταν εμπλέκονται παιδιά, μνήμες, ελπίδες, δεν απαλύνουν έτσι απλά.
Αλλά, όπως και να το κάνουμε, υπάρχει πάντα ένα μικρό παράθυρο γαλήνης, αν οι δύο πλευρές σεβαστούν, όχι μόνο τα δικαιώματα, αλλά και την ανάγκη για ησυχία. Ίσως τότε, όχι επειδή έχουν το δικαίωμα, ούτε γιατί το θέλουν, αλλά απλώς γιατί αυτό είναι το πιο ανθρώπινο που μπορούν να κάνουν.
Συντάκτης: Ράνια Λιάσκου
