Είμαι στο γραφείο μου καθιστή, κρυμμένη πίσω από τον πάγκο που με κρύβει σχεδόν. Μασουλάω κάτι πρόχειρο και χάλια φυσικά, όσο σκέφτομαι το πώς πέρασα στη Λισαβόνα. Φαινομενικά δουλεύω μπροστά στον υπολογιστή μου, όπως φαινομενικά δουλεύουν και οι άλλοι. Πού και πού σηκώνω το κεφάλι από την οθόνη μου, ίσα ίσα για να ξεπιαστώ και σταμπάρω συνάδελφο σχετικά καινούργιο, πιτσιρίκι. Από τις περιπτώσεις: πλούσιοι γονείς κακομαθημένα παιδιά, που δεν έχουν καμία σχέση με την πραγματικότητα. Νομίζουν ότι τους ανήκει ο κόσμος, η γη αλλά και οι ψυχές που τον κατοικούν και ίσως και ένα γενναιόδωρο κομμάτι του σύμπαντος. Φυσικά, χωρίς τον εξοπλισμό της δουλειάς (που στην προκειμένη μιλάμε για μια μάσκα όλη κι όλη). Γιατί άλλωστε ο μάγκας να υπακούσει στους κανονισμούς τις εταιρείας; Αφέντες και δούλοι ένα γίναμε ούλοι;
Δεν έχω όμως καμία διάθεση να τον επιπλήξω- γιατί είπαμε αναπολώ τη Λισαβόνα. Μέχρι που, τσουπ, βρίσκεται στο γραφείο μου, ξαφνικά φασκιωμένος με μάσκα και τα σχετικά, με χαιρετάει και πριν προλάβει να πει το οτιδήποτε:
«Κυκλοφορείς όλη τη μέρα χωρίς εξοπλισμό και τώρα επειδή θα έρθεις στο γραφείο μου φοράς μάσκα; Επειδή ξέρεις ότι θα σου κάνω παρατήρηση; Αυτό είναι κοροϊδία και ντροπή προς τους συναδέλφους σου. Οι κανονισμοί λένε ότι εδώ μέσα φοράμε μάσκα. Τέλος.»
«Δεν το θεωρώ ντροπή…» (αφοπλιστική βλακεία)
Τι να του εξηγήσω; Ότι όταν υπάρχει κάποιος κανονισμός σε μία εταιρεία οφείλεις να τον τηρείς μόνο και μόνο ως ευγένεια προς τους συναδέλφους σου κι ας μη συμφωνείς; Ότι, αν δε συμφωνείς, που σαφέστατα είναι δικαίωμά σου, δεν κρίνουμε εδώ το τι είναι σωστό και λάθος, πας στον μαλ@κα, εννοώ σε αυτόν που πήρε την απόφαση και του λες «γεια χαρά νταν μανίτσα γραμμένο σε έχω, δε με αφορά». Δεν μπορείς όμως να το παίζεις μάγκας εκ του ασφαλούς. Τώρα θα μου πείτε, γιατί ο υπεύθυνος δεν τους κόβει τον αέρα; Έχετε δίκιο θα πω εγώ, αλλά τι να κάνω; Πού να το βρω εγώ για να το βρείτε και εσείς;
«Δε ρώτησα την άποψή σου» του απαντάω (2-0)
«Ούτε εγώ τη δική σου» αναφωνεί.
Μπαρδόν; Τι είπατε; Συγνώμη κύριε, ποιος είστε; Σκέφτομαι να σηκωθώ για να μην έχει το πλεονέκτημα του να με κοιτάζει αφ’ υψηλού αλλά νιώθω ότι θα είμαι πιο κοντά στο λαρύγγι του κι αυτό δεν είναι καθόλου καλό.
Δε θυμάμαι πολλά για να συνεχίσω με λεπτομέρειες, αλλά μπορώ να σας εγγυηθώ ότι ζει, είναι υγειέστατος και ουδέποτε τον άγγιξα. Μία σκηνή πέρασε μόνο από το μυαλό μου, που όμως, είναι ακατάλληλη και δε θα τη μοιραστώ μαζί σας γιατί δεν έχουμε γνωριστεί ακόμα αρκετά και δε θέλω να με παρεξηγήσετε. Είμαι, βλέπετε, Ζυγός και θέλω όλα μου γύρω να είναι αρμονικά και όμορφα.
Αλλά, δεν είναι κάτι που καταφέρνω πολύ συχνά. Δε χωράω μέσα σε καλούπια. Λογικό, είμαι χοντρή. Ναι ναι, χοντρή. Γιατί να μη χρησιμοποιούμε αυτή τη λέξη; Το αδύνατη δεν είναι ρατσιστικό ενώ το χοντρή είναι; Από πού και ως πού; Εμείς της έχουμε αποδώσει αυτό το νόημα. Το αρνητικό νόημα που έχει. Και μετά, κατηγορούμε τους άλλους όταν τη χρησιμοποιούν, γιατί, λέει, είναι προσβλητικό. Γιατί είναι προσβλητικό; Αφού είμαι χοντρή. Προσβάλω κάποιον; Κλέβω το φαΐ κάποιου; Όχι δε θα το έκανα είμαι σιχασιάρα κι επιλεκτική.
Στο θέμα μας και προσπαθώ λοιπόν να ηρεμήσω από όσα έχουν διαδραματιστεί μερικά λεπτά πριν. Δε μας παίρνει κανένας χαμπάρι από διπλανά γραφεία. Ο τύπος, φεύγει χωρίς να μου πει αυτό που ήθελε. Σκασίλα μου. Ή ίσως και όχι. Τι να με ήθελε; Κάτι σοβαρό; Θα πρέπει να πάω στον προϊστάμενό του; Όχι Θεέ μου λυπήσου με είναι αρxίδι. Ώπα ώπα! Ρατσιστική τοποθέτηση. Γιατί τα, ξέρετε πια, έχουν μία κάποια χρησιμότητα. Υπάρχουν για να εκπληρώσουν κάποιο σκοπό. Αυτόν της τεκνοποίησης και ο συγκεκριμένος δεν εκπληρώνει και καλό θα είναι να μην εκπληρώσει κανέναν τέτοιο σκοπό κι αυξηθούν και άλλο.
Εκεί που συλλογίζομαι, λοιπόν, αντρικά αναπαραγωγικά όργανα και σκέφτομαι τι πρέπει να κάνω, τι στρατηγική να καταστρώσω ενώ τα νεύρα μου είναι κρόσσια, βλέπω τη συνάδελφο του γλυκούλη και πολύ φίλη μου. Αυτό δεν είναι απαραιτήτως καλό. Της εξηγώ εν ολίγοις τι συνέβη και με αποστομώνει:
«Μα κι εσύ δε φοράς μάσκα.»
Φέρτε μου μία γέφυρα να πέσω, αφήστε με να σκοτωθώ. Δεν έχει νόημα η ζωή μου.
«Ρε εγώ είμαι στο γραφείο μου ο κανονισμός λέει όταν περιφερόμαστε, όχι όταν καθόμαστε στη θέση μας. Είναι δυνατόν να φοράει κάποιος 8 ώρες μάσκα; Μόνο όταν σηκωνόμαστε κι ερχόμαστε σε επαφή με άλλους.»
Τελικά, τι ήθελε; Γιατί δε μου είπε ποτέ.
«Α, 2 σελφ τεστ. Δε νιώθουν καλά στο τμήμα και αφού δεν κάνουν αυτοί είπα να κάνω εγώ.»
Και μετά εγώ είμαι η τρελή.
Συντάκτης: Acca Boolicious
