Ο Μπαράκ Ομπάμα πιστεύει ότι δεν ήταν φτιαγμένος για να γίνει πατέρας αγοριού κι σε αυτό, όπως όλα δείχνουν μάλλον συμφώνησε και η σύζυγός του Μισέλ, μέσα από το podcast “IMO”, όπου ο πρώην πρόεδρος εξήγησε γιατί η απόκτηση ενός γιου θα ήταν πρόκληση.
«Νομίζω ότι κάναμε πολύ καλή δουλειά στην ανατροφή των κοριτσιών μας, αλλά έχω πει συχνά ότι νομίζω ότι θα είχα μεγαλύτερη δυσκολία να μεγαλώσω έναν γιο», δήλωσε ο Μπαράκ.
«Νομίζω ότι μπορεί να ήμουν πιο επικριτικός, πιο σκληρός, και θα προσπαθούσα – θα ήθελα να πιστεύω ότι θα είχα αρκετή αυτογνωσία για να το καταπολεμήσω αυτό, αλλά απλά νομίζω ότι οι σχέσεις πατέρα-γιου, για μένα, ειδικά αν δεν έχω έναν πατέρα γύρω μου να μου το δείξει, μπορεί να ήταν πιο δύσκολες», δήλωσε ο πρώην πρόεδρος με τη σύζυγό του να απαντά ότι συμφωνεί.
Aργότερα, η Μισέλ, στο επεισόδιο της Τετάρτης 18 Ιουνίου του podcast “IMO”, είπε στον Craig Robinson, τον αδελφό και συμπαρουσιαστή της, ότι «είμαι τόσο χαρούμενη που δεν απέκτησα αγόρι», ενώ ανέφερε τις δυσκολίες της ανατροφής αγοριών. “Θα ήταν ένας Μπαράκ Ομπάμα!” ανέφερε έπειτα, σκιαγραφώντας την ισχυρή προσωπικότητα του πρώην προέδρου και υπονοώντας ότι ένας γιος θα ήταν πρόκληση. Με αυτά τα λόγια ήθελε να τονίσει πόσο δύσκολο θα ήταν για την ανατροφή και την ψυχοσύνθεση ενός αγοριού να φέρει την πολιτική κληρονομιά του να είναι ο γιος ενός Αμερικανού Προέδρου, που αναγκαστικά θα βρίσκεται όλη του η ζωή κάτω από το μικροσκόπιο των δημοσιογράφων. Σίγουρα θα είχε ένα πολύ καλό και υγιές πρότυπο ως γιος, αλλά θα δημιουργούσε και τεράστιες προσδοκίες για να τον «φτάσει». Οι ίδιες απαιτήσεις που ενδεχομένως δεν υπάρχουν για τις γυναίκες. Οι γυναίκες θα συγκριθούν για πιο εφήμερα θέματα, για θέματα ομορφιάς, στυλ, σχέσεων/ηθικής. Kι αυτό το πατριαρχικά ριζωμένο κατάλοιπο, αυτός ο σεξισμός που υφίστανται καθημερινά για την αξία τους, γυρνάει ασφαλώς μπούμερανγκ και στους ίδιους τους άντρες.
Γιατί, όταν είσαι γιος του Ομπάμα, ολόκληρος ο πλανήτης περιμένει από σένα να βαδίσεις στα χνάρια του πατέρα σου. Θα κατάφερνε άραγε αυτό το παιδί με τον κόσμο να σχολιάζει την κάθε του κίνηση να ζήσει τον πατέρα και να τον χαρεί και να μην του προκαλεί αποστροφή το πρότυπο πατέρα από την κοινωνική πίεση που θα ένιωθε;
Όταν είσαι κόρη του Ομπάμα; Ο κόσμος περιμένει από σένα να είσαι κομψή, σεμνή, μετρημένη. Περιμένει να εμφανίζεσαι και να στηρίζεις τους γονείς σου, να ασχοληθείς με τη φιλανθρωπία, να εγκαινιάσεις κάποιο ίδρυμα. Και μέχρι εκεί. Τελικά, ποιος αδικείται περισσότερο- μπορεί κανείς να πει με βεβαιότητα; Αυτός που ο κόσμος περιμένει τα πάντα από αυτόν χωρίς να τον ρωτήσουν, ή εκείνη που όλοι ήδη έχουν αποφασίσει ότι “μέχρι εκεί πάει”;
Σε όλα τα παραπάνω και συνδυαστικά με το κοινωνικό στερεότυπο, τη σκυτάλη πιάνουν σαφώς και οι δημοσιογράφοι. Εξάλλου έχουμε δει και το τρομακτικό παράδειγμα με τον Πρίγκιπα Χάρι, το πόσο σκληροί υπήρξαν και κατά την εφηβεία του αλλά και αργότερα πώς τον χαρακτήρισαν ως @ουνόδουλο. Οι δημοσιογράφοι ήταν εκεί σε κάθε του μεθύσι, σε κάθε του στραβοπάτημα λες και το έκαναν επίτηδες για να επιβαρύνουν ήδη τον επιβαρυμένο του ψυχισμό. Ήταν ο πρίγκιπας που ξέφυγε, που παρασύρθηκε από την “κακιά κι ασεβή” Μέγκαν, αυτός που δεν τίμησε το σπίτι του. Ένα σπίτι που ολόκληρος ο πλανήτης παρακολουθούσε να γκρεμίζεται, από όταν ήταν μικρό παιδί.
Στον απόηχο του Podcast, άλλοι τη συγχάρηκαν για την ειλικρίνειά της και άλλοι την κατηγόρησαν για τις απόψεις της. Ακούγοντας τη Μισέλ, κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι μιλάει με αγάπη και ο σεβασμός απέναντι στα παιδιά της και στην οικογένειά της γενικότερα είναι εμφανής. Είναι η συναισθηματική φόρτιση αλλά και ο φόβος που κρύβει το μεγάλωμα ενός γιου σε μια άκρως επικριτική κοινωνία και για τα δύο φύλλα που κάνει τον λόγο της σεξιστικό, που δημιουργεί ταυτόχρονα και στον καθένα μας μια κατανόηση για το τι εννοεί. Γιατί βαθιά μέσα μας, όλοι ξέρουμε τι σημαίνει να είσαι ο γιος της οικογένειας. Ασφαλώς τον 21ο αιώνα δε θα έπρεπε να μιλάμε για αντοχή και σκληρότητα, δε θα έπρεπε να είναι αυτά τα απαιτούμενα «αντρικά» χαρακτηριστικά, ούτε ασφαλώς και η πολιτική καριέρα να είναι κάτι ξένο για μια γυναικεία φιγούρα. Να που όμως μιλάμε.
Ας κάνουμε λοιπόν και το άλλο: Σε μια κοινωνία με τόσες βαθιά ριζωμένες πεποιθήσεις ας προσπαθήσουμε να μην είμαστε επικριτικοί ας προσπαθήσουμε να δείξουμε αγάπη στην κάθε μία ξεχωριστή ύπαρξη- είτε αυτό λέγεται άντρας ή γυναίκα ή όπως αλλιώς επιθυμεί. Γιατί η καλοσύνη και η αγάπη δε χρειάζεται φύλο.
Συντάκτης: Acca Boolicious
