Οι περισσότεροι από μας δεν είμαστε εισοδηματίες κι αν δουλεύουμε (σε μία δουλειά) εργαζόμαστε 12 μήνες, 52 εβδομάδες, περίπου 22 μέρες το μήνα, 40 ώρες τη βδομάδα και μαζί με τα πηγαινέλα στη δουλειά 10 ώρες τη μέρα. Δεν αναφέρομαι στο τι συμβαίνει πραγματικά αλλά στο ελάχιστο. Υπομένουμε καρτερικά τον κάθε εξυπνάκια που αντιμετωπίζουμε στη δουλειά, συνάδελφο ή/και πελάτη, να μας υποδείξει, επιδείξει και κοινώς πηδήξει… και δεν το κάνουμε από φόβο μη μας απολύσουν γιατί κάπου θα βρούμε να πηδηχτούμε· από φόβο το κάνουμε, μη χάσουμε την υπομονή μας και οδηγηθούμε σε ακρότητες που μπορεί να μας στερήσουν την ελευθερία μας. Όοοοχι δε δίνουμε αυτόν τον άνισο αγώνα επιβίωσης για το τίποτα. Τον δίνουμε για τις λίγες ελάχιστες ξέγνοιαστες στιγμές που θα περάσουμε σε μία παραλία κάτω από το σκιά με το δαχτυλάκι να βρέχεται οριακά από τη θάλασσα ενώ εμείς λαγοκοιμόμαστε, κοινώς τον παίρνουμε. Ήσυχα. Γαλήνια. Χωρίς υποχρεώσεις.
«Κωστάκη! Όχι στα βαθειά παιδί μου»
«Μαμά, Μαμάαααα, Μαμάααααα!»
Ποιος τόλμησε να με ξυπνάει από τον απογευματινό μου ύπνο; Πόσα να αντέξει αυτό το ταλαιπωρημένο κορμί; Κάπως έτσι καταστρέφονται στιγμές, όνειρα, διακοπές και η ζωή μας όλη (οκ λίγο υπερβολικό). Το ακούω.
Με αφορμή το άρθρο ρώτησα πολλές και πολλούς με και χωρίς παιδιά. Πρέπει να υπάρχουν μέρη μόνο για ενήλικες; Η πανεπιστημιακού επιπέδου έρευνά μου κατέληξε στο συμπέρασμα ότι μόνο οι μάνες με μικρά και άτακτα παιδιά θεωρούν απαράδεκτο να μην μπορούν τα βλαστάρια τους να πάνε παντού. Και μην αρχίσετε ότι τα παιδιά είναι ευλογία και αρχίσετε να ηθικολογείτε. Τα παιδιά είναι ευλογία γι’ αυτούς που επιλέγουν να τα κάνουν. Αλλά ακόμα και οι γονείς, αυτά τα ταλαίπωρα πλάσματα, έχουν το δικαίωμα να πάρουν ένα ρεπό από αυτή τους την ιδιότητα. Έχουν το δικαίωμα να αποτάξουν την ιδιότητα της μάνας και του πατέρα για λίγο και να απολαύσουν χωρίς ευθύνες ένα ποτό, φαγητό, μπάνιο ή ό,τι επιλέξουν.
Αυτό που γίνεται με παιδιά που είναι λες και έχουν σνιφάρει κόκα και είναι στην τσίτα, που είναι απόλυτα λογικό αν αναλογιστούμε πόση κλεισούρα τρώνε καθημερινά, σε συνδυασμό με γονείς μέσα στην υστερία που προσπαθούν να ισορροπήσουν στους χίλιους ρόλους που τους αναλογούν, για πολλούς από μας είναι απάλευτο. Αυτός ο εκρηκτικός συνδυασμός καταλήγει σχεδόν πάντα σε γονείς που δεν αντέχουν/βαριούνται/αδιαφορούν για τα τέκνα και τέκνα που κάνουν τα πάντα για να τραβήξουν την προσοχή τους, κάνοντας φασαρία με κάθε δυνατό τρόπο· οριακά ακούγονται από τους εξωγήινους. Να μου το θυμηθείτε, μπορούμε να τα χρησιμοποιήσουμε ως υπερόπλα σε πιθανή επίθεση άλιεν.
Δεν είναι λογικό να πρέπει να συνυπάρχουν όλη την ώρα και παντού άνθρωποι με παιδιά που δεν έχουν όρια και δε σέβονται τους χώρους που βρίσκονται. Και φυσικά δε φταίνε τα παιδιά αλλά οι κουρασμένοι γονείς που απλά προσπαθούν να ικανοποιήσουν κάθε επιθυμία/απαίτηση του παιδιού προκειμένου να εξασφαλίσουν τη συνεργασία τους. Έχουμε δικαίωμα όλοι στην ανεμελιά και στην ησυχία. Δε χρειάζεται να συνυπάρχουμε 24/7, μπορούμε να συνυπάρχουμε και με διαλείμματα.
Μια μεγάλη μερίδα ανθρώπων, λοιπόν, είμαστε οκ με το να υπάρχουν κάποια ξενοδοχεία, εστιατόρια, beach bar που θα ήταν adults only. Ή events όπως γάμοι, πτήσεις κ.λ.π. Να είναι πιο ακριβά; Να είναι. Να είναι ελάχιστα; Να είναι. Να μην εκμεταλλεύονται φιλέτα οικοπέδων ή παραλίες που είναι ιδανικές για παιδιά; Οκ και με αυτό. Αλλά να υπάρχουν σαν επιλογή και να μην τρώνε μπούλινγκ όσοι τα επιλέγουν. Και στην τελική, αφήστε τους μελλοντικούς αδαείς γονείς να ανακαλύψουν μόνοι τους τη χαρά της μητρότητας και της πατρότητας, στον χρόνο που θα επιλέξουν.
Κλείνοντας, να στείλω τους αγωνιστικούς μου χαιρετισμούς στους γονείς και να δηλώσω την αμέριστη συμπαράστασή μου στους άτεκνους, που θέλουν την ηρεμία τους.
P.s.: Κράξτε ελεύθερα από κάτω. Κι εγώ με τη σειρά μου, επειδή είμαι μεγαλόψυχη, θα σας ευχηθώ μέσα από την καρδιά μου να μετακομίσει δίπλα σας πολύτεκνη οικογένεια με άτακτα παιδάκια που έχουν άστατο ύπνο.
Συντάκτης: Acca Boolicious
