Το ουκρανικό Playboy αφιερώνει το τεύχος Μαΐου, στις γυναίκες που πολέμησαν για να υπερασπιστούν την πατρίδα τους από διάφορα στρατιωτικά πόστα και μη. Τις γυναίκες που τραυματίστηκαν και σημαδεύτηκαν για πάντα. Τις γυναίκες που η ομορφιά τους περνάει μέσα από το σκότος του πολέμου, στο φως. Το ειδικό τεύχος κατονομάζεται ως «ομορφιά με σημάδια».
Η είδηση φυσικά έχει κάνει μέσα σε λίγες ώρες τον γύρο του κόσμου κι έχει αποσπάσει διθυραμβικά σχόλια, ως μία φοβερή πρωτοβουλία. Υπάρχουν διάσπαρτα άρθρα για την ομορφιά που ξεπήδησε από τα συντρίμμια, για το πώς έσπασαν τα στερεότυπα και υμνούν αυτήν την πλευρά της, την τέλεια ατελή.
Ίσως βέβαια θα ήταν αφελές να πιστέψουμε ότι επιλέχθηκε αυτό το θέμα γιατί ενδιαφέρεται το περιοδικό και το κοινό του γι’ αυτές τις γυναίκες. Ότι αυτό το περιοδικό αγοράζεται διαχρονικά για να γνωρίσεις ενδιαφέρουσες προσωπικότητες και για να θαυμάσεις την ομορφιά και γοητεία αυτών, την πορεία τους και το μέλλον τους. Αυτό το άρθρο, από αυτό ειδικά το περιοδικό, που διαμόρφωσε την κοινή γνώμη για το τι είναι ωραίο, επιθυμητό, ψεύτικο, που ο ιδρυτής του συγκατοικούσε με έναν αξιοθαύμαστο αριθμό γυναικών, ίσως και να μην μπορεί να πείσει ότι αγγίζει με τρυφερότητα κι ενδιαφέρον αυτές τις γυναίκες.
Αυτές οι γυναίκες, έζησαν τη φρίκη που εύχομαι να μη ζήσει ποτέ και κανένας μας. Ο πόλεμος, που συνεχίζει μέχρι αυτή τη στιγμή δεν έχει τίποτα το ωραίο. Κανένας πόλεμος δεν έχει τίποτα ωραίο. Δεν έχει νικητές, έχει μόνο βαθιά ηττημένους. Έχει να μας αφηγηθεί συγκλονιστικές ιστορίες αλλά όχι ομορφιά. Αλλά ακόμα κι αυτή την ομορφιά των ανθρώπων, αν προσπαθούσαμε να την αποδώσουμε μέσω άρθρων ή φωτογραφιών, θα την εργαλειοποιούσαμε, άραγε, ή όχι; Θα έχανε την αγνότητά της; Θα κατέληγε απλώς μια κονόμα για κάποιους; Κι αυτή η ομορφιά, συνεχίζεται ακόμα κι όταν υπάρχουν τόσοι ενήλικες γεμάτοι μίσος για τον “εχθρό”;
Η ομορφιά θα υπήρχε μόνο αν καταλαβαίναμε ότι αυτός που μας βάζουν να πολεμάμε δεν είναι δικός μας εχθρός. Ούτε εμείς είμαστε ο δικός του. Αυτή η έννοια της «πατρίδας», για την οποία μας καλούν να πολεμήσουμε, μας καθιστά απλώς σωματοφύλακες των εκάστοτε κυβερνήσεων, προέδρων και αρχηγών. Ψάχνουμε την ομορφιά μέσα στον πόλεμο, ενώ η ομορφιά μπορεί να υπάρξει μόνο σε κατάσταση ειρήνης. Εκεί όπου οι μητέρες και οι πατεράδες δε θα κλαίνε τα παιδιά τους. Εκεί που τα παιδιά δε θα μεγαλώνουν μόνα τους.
Ομορφιά θα υπάρχει εκεί όπου η παιδεία, η υγεία και η στέγαση είναι αναφαίρετα δικαιώματα όλων των πολιτών. Ομορφιά θα υπάρξει μόνο όταν όλοι οι άνθρωποι καταλάβουμε ότι αυτός ο κόσμος είναι δανεικός. Δεν είναι “η χώρα μου”, “η πατρίδα μου”, αλλά η Γη μας. Ο κόσμος μας. Και δε χρειάζονται πόλεμοι για να υπερισχύσουμε— γιατί δεν υπάρχει τίποτα να διεκδικήσουμε. Φυσικά, όλα αυτά τα έχει πει καλύτερα ο Λένον στο Imagine…
Μπράβο σε αυτές τις γυναίκες και σε όσους πολεμούν για τα πιστεύω τους γιατί αυτό έχουν διδαχθεί ότι είναι το σωστό. Και δεν μπορείς να φιλοσοφείς όταν κινδυνεύεις. Ούτε και να αλλάξεις τον κόσμο έτσι απλά. Ας είμαστε ρεαλιστές. Απλώς πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι εξυπηρετούμε τα συμφέροντα κάποιων άλλων, ενώ αυτοί οι “κάποιοι άλλοι” κάθονται πίσω από ένα γραφείο και παίρνουν αποφάσεις για το “καλό” μας. Χωρίς καν να ξέρουν το όνομά μας.
Κι αν πεθάνουμε; Θα είμαστε απλώς ένα νούμερο. Ή μια ωραία φωτογραφία σε κάποιο περιοδικό μια μέρα, για να μας βλέπει ο κόσμος και να λέει «μα τι γενναία που πολέμησε».
Συντάκτης: Acca Boolicious
