Αν το νιώθεις και εσύ… ξέρεις. Για εκείνο το σφίξιμο στο στήθος. Για τον κόμπο στο στομάχι που δε λέει να φύγει. Για το άγχος που έγινε η νέα σου κανονικότητα.
Ξέρεις.
Όταν οι χαρές της ζωής δεν είναι πια απόλαυση, αλλά μια πολυτέλεια που μπήκε σε λίστα αναμονής. Μαζί με τις δικές σου ανάγκες. Μαζί με σένα. Το μόνο που μετράει πια είναι οι δικές τους ανάγκες.
Ζεις και υπάρχεις με τον φόβο. Φόβο ότι κάτι κακό θα συμβεί. Φόβο κάθε φορά που χτυπάει το τηλέφωνο. Φόβο ακόμα και για μια ειδοποίηση στο κινητό. Όταν είσαι στη δουλειά, στο σπίτι, στο σχολείο και ειδικότερα αργά το βράδυ. Έτσι είναι η ζωή… όταν είσαι φροντιστής κάποιου άρρωστου. Ένα βάρος που δε φαίνεται. Μια αγάπη που δεν ξεκουράζεται ποτέ.
Η σκέψη σου ανελλιπώς περιστρέφεται γύρω από εκείνους. Μυαλό και σώμα σε μόνιμη επιφυλακή. Και μια καρδιά που από το βάρος έχει πέσει στο πάτωμα, όπως εκείνη η βαριά μπάλα που φορούσαν στον αστράγαλο οι κατάδικοι. Μόνο που εδώ δε σε κρατά φυλακισμένο το έγκλημα· σε κρατά φυλακισμένo η αγάπη. Μια αγάπη που αντί να σε ελευθερώνει, σε εγκλωβίζει.
Κάπου εδώ, παρέα με τον φόβο, την πίεση και την αγωνία, έρχεται και η μοναξιά να σου κρατήσει συντροφιά, δίχως να έχει κουβέντα να σου πει. Μπορεί οι γύρω σου να βλέπουν το χαμόγελο στα χείλη σου, τη ζωντάνια που αποπνέει η υπερένταση, αλλά δε βλέπουν πως το χαμόγελο δε φτάνει στα μάτια. Και το κουρασμένο βλέμμα σου μαρτυρά τις αϋπνίες που σε αγκαλιάζουν σφιχτά το βράδυ.
Ο ρόλος του φροντιστή δεν έχει ωράριο. Δεν έχει ρεπό. Δεν υπόσχεται ανταμοιβές. Είσαι εκεί, από το πρωί μέχρι το βράδυ, έτοιμος για το απροσδόκητο. Και όταν σκέφτεσαι το τι θα μπορούσε να πάει στραβά, η καρδιά σου χτυπά σαν να θέλει να σπάσει το στήθος σου.
Μα μέσα σε όλα αυτά, πρέπει να κρατάς ισορροπίες. Δεν πρέπει να δείξεις φόβο, αγωνία ή λύπη. Πρέπει να είσαι σταθερός, ήρεμος, δυνατός, ενώ μέσα σου λυγίζεις. Κάθε μέρα είναι μια δοκιμασία σωματική, ψυχική και συναισθηματική. Η φροντίδα δε σταματά, ούτε σε κοιτάζει ο χρόνος με κατανόηση. Όλα περιστρέφονται γύρω από τον άλλον: τα φάρμακα, οι εξετάσεις, οι γιατροί, οι ανησυχίες. Και μέσα σε αυτό, εσύ προσπαθείς να διατηρήσεις κάτι από τον εαυτό σου, αλλά συχνά νιώθεις πως εξαφανίζεσαι μέσα στο βάρος της ευθύνης.
Η φροντίδα δε φαίνεται πάντα στους άλλους. Οι γύρω σου βλέπουν το χαμόγελο που φοράς, τη ζωντάνια που προσπαθείς να εκπέμπεις, αλλά δε βλέπουν τα ξενύχτια σου, τις αϋπνίες, την πίεση που σε κρατά ξύπνιο κάθε βράδυ. Είσαι ήρωας χωρίς επαίνους, χωρίς χειροκρότημα, χωρίς αναγνώριση. Κι όμως, μένεις εκεί σταθερός, υπομονετικός, δυνατός, ακόμα και όταν μέσα σου λυγίζεις. Ο αόρατος ηρωισμός σου είναι αυτός που κρατά ζωντανό τον άλλον και, ταυτόχρονα, είναι η σιωπηλή μαρτυρία της δικής σου ανθρωπιάς.
Kάποτε, παίρνεις μικρές ανάσες. Μικρές στιγμές που μπορεί να φαίνονται ασήμαντες. Μια βόλτα έξω, ένα ζεστό ρόφημα, μια κλήση σε κάποιον που σε καταλαβαίνει. Μια στιγμή σιωπής μόνο για σένα, ακόμα κι αν είναι πέντε λεπτά μέσα στην ημέρα. Δεν είναι εγωισμός. Δεν είναι αδυναμία. Είναι επιβίωση. Ακόμη και η πιο δυνατή καρδιά χρειάζεται στήριγμα, και η δική σου δεν εξαιρείται. Και αν οι άλλοι δε βλέπουν πόσο κουράστηκες, αν δεν καταλαβαίνουν τι περνάς, να θυμάσαι πως το να είσαι φροντιστής δε σε κάνει αόρατο. Είσαι άνθρωπος. Και τα συναισθήματα, οι φόβοι, οι αμφιβολίες σου είναι αληθινά. Η αγάπη σου είναι μεγάλη, αλλά έχει νόημα μόνο αν δεν ξεχνάς να φροντίζεις και τον εαυτό σου.
Κλείνοντας, να θυμάσαι: δε χρειάζεται να είσαι τέλειος. Δε χρειάζεται να αντέχεις τα πάντα μόνος σου. Η φροντίδα σου είναι πολύτιμη. Αλλά το να φροντίζεις και τον εαυτό σου είναι το μεγαλύτερο δώρο που μπορείς να δώσεις… σε σένα και στους άλλους.
Συντάκτης: Στρατούλα Ανεμέλλη
