Μπήκε ο Ιούνιος και μαζί με το τελευταίο μάθημα που χρωστάς, πλησιάζει και το αντίο. Το αντίο της φοιτητικής σου ζωής. Πλησιάζει η ώρα που θα αποχαιρετήσεις το σπίτι που σε φιλοξενούσε τα τελευταία τέσσερα και κάτι χρόνια—όχι μόνο εσένα, αλλά και όλα όσα έζησες. Δεν ήταν ένα απλό σπίτι. Είχε τόσες αναμνήσεις, τόσα γέλια, συζητήσεις, καφέδες, ποτά, αγκαλιές, ξενύχτια μέχρι το πρωί και πάρτι. Και με πάρτι σκοπεύεις να του πεις το αντίο.
Τόσες σκέψεις γύρω από το πάρτι—το τελευταίο πάρτι—που θα γίνει χαμός. Θα ξεσηκώσεις την πολυκατοικία, θα πάρεις όλη την κάβα, θα αγοράσεις όσα περισσότερα πατατάκια μπορείς, θα πάρεις καρέκλες από τους γείτονες. Έχεις καλέσει τόσο κόσμο που δεν ξέρεις πού θα τους βάλεις. Η τελευταία μέρα φτάνει και ξεχνάς ακόμη και οποιαδήποτε παρεξήγηση με φίλους και συμφοιτητές. Σε αυτό το πάρτι χωράνε όλοι. Όλοι όσοι έζησες στιγμές και θέλεις να θυμάσαι. Μεγάλωσες πια και έχεις μια αγκαλιά για όλους. Αγκάλιασες όλα σου τα συναισθήματα και είσαι έτοιμος να τα ζήσεις στο 100%.
Μέρες πριν κανονίζεις με τους κοντινούς φίλους να σχεδιάσετε κάθε λεπτομέρεια, από τη μουσική μέχρι το αλκοόλ. Κάνεις λίστα και περιμένεις να σου επιβεβαιώσουν την παρουσία τους με χαρούμενη διάθεση—όπως έχεις κι εσύ. Αυτή η μέρα είναι το τέλος και η αρχή ταυτόχρονα. Ένα τέλος των όμορφων φοιτητικών σου χρόνων και των όσων έζησες, όσων μοιράστηκες. Και μια νέα αρχή—γιατί πλέον δεν θα είσαι φοιτητής σε λίγο καιρό. Θα έχεις στο τσεπάκι σου το πτυχίο σου και θα εργάζεσαι. Μεγάλωσες πια· τώρα θα αναζητήσεις την εργασία σου και θα έχεις το δικό σου εισόδημα. Δεν είσαι το παιδί που σπουδάζει, που το συντηρούν οι γονείς του, που κάθε μήνα το βοηθούν οικονομικά. Πλησιάζεις τα 25, έχεις άλλα μυαλά και άλλους στόχους.
Όλα είναι έτοιμα, η μέρα έφτασε, το κουδούνι χτυπάει όλη την ώρα από τους καλεσμένους και το σπίτι γεμίζει με παρουσίες, χαμόγελα και κουβέντες. Εσύ όμως σκέφτεσαι, δεν μπορείς να ηρεμήσεις, δεν μπορείς να το κρύψεις. Δεν είναι όπως τα προηγούμενα σου πάρτι. Γεμίζεις τα ποτήρια με σφηνάκια και ενώ χαμογελάς και πας να τσουγκρίσεις, τσουπ—έρχεται η σκέψη: «το τελευταίο σφηνάκι», «το τελευταίο τσούγκρισμα». Από την άλλη, παίζει το αγαπημένο τραγούδι της παρέας· αγκαλιασμένοι με χαμόγελο τραγουδάτε όλοι μαζί, αλλά δεν μπορείς να το ζήσεις πλήρως. Τσουπ—έρχεται η σκέψη: «πότε θα είμαστε ξανά μαζί όλοι μια αγκαλιά;» Είναι το πάρτι σου και δεν μπορείς να το βιώσεις ξέγνοιαστα. Δεν υπάρχει η ανεμελιά που είχες παλιότερα—τώρα είσαι συνειδητοποιημένος. Τώρα μεγάλωσες και γνωρίζεις ότι οι δρόμοι με τους φίλους σου θα χωρίσουν. Ξέρεις όμως ότι οι καλές φιλίες θα κρατήσουν στο χρόνο. Έχεις δώσει με πολλούς υποσχέσεις. Πόσες όμως θα κρατηθούν; Πόσοι θα τις τηρήσουν;
Όπου και να σταθείς, ο καθένας από τους φίλους σου έχει κάτι να θυμάται. Έχει μια ανάμνηση που περάσατε στο σπίτι σου. Ήταν ένας καφές, ήταν το διάβασμα, ήταν τα πάρτι. Σίγουρα όλοι κάτι έχουν. Όλοι θυμούνται κάτι. Και εσύ, όσο κι αν θέλεις να κρατήσεις αποστάσεις από τις σκέψεις σου, το κλίμα είναι βαρύ. Όλοι είναι μια ανάμνηση βαθιά. Όλα τα συναισθήματα στην επιφάνεια—είσαι τόσο φορτισμένος, αλλά και τόσο πλήρης. Τι έχεις ζήσει; Πόση αγάπη έχεις λάβει; Καλέ, θυμάσαι; Ποιος να το περίμενε όταν αντίκρισες πρώτη φορά το σπίτι, ποιος να φανταζόταν ότι θα έρθει η στιγμή που θα κλάψεις όταν το αποχαιρετήσεις. Σαφώς δεν στεναχωριέσαι για τα τούβλα, για το χώρο—φορτίζεσαι για τα δώρα των συναισθημάτων που δεχόσουν. Για όλες σου τις αναμνήσεις, καλές και κακές. Ακόμη και στις δύσκολες στιγμές που μπορεί να μην ήσουν καλά, να έκλαιγες, είχες το κολλητάρι να σε πάρει μια αγκαλιά και να νιώσεις καλύτερα. Ακόμη κι αυτό θυμήθηκες εκείνη τη στιγμή, ακόμη κι αν έχεις ξεχάσει τον λόγο που τότε έκλαιγες. Τώρα θυμάσαι την αγκαλιά. Τη σύνδεση.
Τη σύνδεση των στιγμών σου έχεις από το σπίτι. Τη σύνδεση με τον εαυτό σου. Το φοιτητικό σου σπίτι ήταν η πρώτη σου κατοικία που έμεινες μόνος σου. Εν μέρει μεγάλωσες. Ανέλαβες τα οικιακά σου καθήκοντα. Πλένεις τα ρούχα σου, μαγειρεύεις, σφουγγαρίζεις, διαχειρίζεσαι τα οικονομικά σου έξοδα, σέβεσαι το χώρο σου και είσαι υπεύθυνος για αυτόν. Ανέλαβες πολλά μαζεμένα. Νιώθεις έτοιμος να το κάνεις ξανά. Νιώθεις ότι ήσουν γεννημένος να ζήσεις μόνος σου. Μέσα στο σπίτι σου έζησες την ανεξαρτησία σου. Τώρα, στο πάρτι αυτό, ίσως την αποχαιρετήσεις για λίγο. Ίσως χρειαστεί να γυρίσεις στο πατρικό σου και να χρειαστείς λίγο χρόνο για να βρεις εργασία και να ανεξαρτητοποιηθείς πλήρως.
Παράλληλα με όλες αυτές τις σκέψεις, προσπαθείς να «κλικάρεις» όλες τις στιγμές του τελευταίου πάρτι. Θέλεις να υπάρχουν στιγμιότυπα, φωτογραφίες και βίντεο, με όλους σου τους φίλους. Αυτές θα είναι και οι αποδείξεις που θα έχεις και θα μπορείς να ανατρέχεις όποτε το επιθυμείς. Αυτά τα κλικ—όπου το χαμόγελο φτάνει μέχρι τα αυτιά, τα μάτια λίγο γυαλίζουν από το ποτό και τη συγκίνηση, και η φωνή σίγουρα έχει κλείσει από το τραγούδι. Το τελευταίο πάρτι είναι, φίλοι μου, και η προσδοκία εξ αρχής ήταν να το ζήσεις στο έπακρο, για να σου μείνει αξέχαστο.
Συντάκτης: Κατερίνα Μπαντόγια
