Έρχονται οι διακοπές του καλοκαιριού που τόσο περίμενες, μετά από την απαιτητική χρονιά που πέρασες, και όλη σου η ενέργεια έχει πέσει στα όσα θα απολαύσεις, θα ζήσεις και θα μοιραστείς με το συντροφικό σου ταίρι. Ετοιμάζεις βαλίτσες, φοράς το υπέροχο χαμόγελό σου και ξεκινάτε το ταξίδι σας. Οι διακοπές σας ξεκίνησαν και η απόλαυση είναι εδώ. Ή μάλλον, θα ήταν εδώ, αν απολαυστικές –και φιλικές– ήταν και οι σκέψεις σου. Ο κοινός σας χρόνος είναι μπόλικος και η τριβή εξίσου μεγάλη.
Και στο πικ της συζήτησής σας ακούγεται ένα «πάλι τα ίδια;». Δε δίνεις σημασία, το προσπερνάς. Ωστόσο, σου θυμίζει ότι αυτό το έχεις ξανακούσει – όχι μόνο μία φορά, αλλά πολλές στη διάρκεια της κοινής σας ζωής. Πόσο σε έχει φορτίσει όλο αυτό. Πόσο επώδυνο είναι να συνειδητοποιείς ότι δεν σου αρέσει αυτό που βιώνεις, αλλά από την άλλη να μην μιλάς, να μην το εκφράζεις ανοιχτά. Κάνεις διάφορες σκέψεις. Κλείνεσαι στον εαυτό σου και αναρωτιέσαι πολλά. Και να σου, πάνω από το κεφάλι, τα σύννεφα μαζεμένα – με πολλές ερωτήσεις. Ερωτήσεις που περιμένουν απάντηση κι εσύ νιώθεις ανήμπορη μέσα σε όλο αυτό. Ωστόσο, οι ερωτήσεις αυτές κρύβουν βαθύ συναίσθημα και πόνο ταυτόχρονα. Σαν να έχεις χάσει τον προσανατολισμό σου και να μην ξέρεις ούτε πού πας, ούτε γιατί πας προς αυτή την κατεύθυνση.
Κάπου εκεί ξεπροβάλλουν ερωτήματα όπως: «Γιατί το ακούω τώρα αυτό;», «Γιατί δεν με καταλαβαίνει;», «Πόσες φορές το έχω πει;», «Γιατί ενοχλείται, αφού εγώ εξωτερικεύω κάτι;», «Έτσι θα συνεχιστεί η κατάσταση;». Και έρχονται οι σκέψεις που γενικεύουν τη συναισθηματική σου κατάσταση, σε καταβάλλουν διαρκώς και σε ονοματίζουν: ότι δεν αξίζεις, ότι είσαι “υπό”, ότι κουράζεις με αυτά που λες. Δεν θέλει πολύ· μετά έρχεται η σκέψη να μην εκφράζεσαι, να μη λες όσα νιώθεις και σκέφτεσαι, και να κάνεις πίσω, αφήνοντας τον άλλον άνθρωπο να μιλάει μόνο. Και εκεί είναι που έχεις αποδεχτεί την έλλειψη σεβασμού – απλά και μόνο επειδή ήθελες να αγαπηθείς και να συνεχίσεις τη ζωή σου με μια όμορφη, συντροφική σχέση. Τι να την κάνεις την παρέα, αν ο άλλος δεν σε καταλαβαίνει, δεν σε νιώθει, δεν ενδιαφέρεται να σε γνωρίσει και να σε συναισθανθεί;
Πόσο όμορφο και ανθρώπινο θα ήταν, αν αντί για το «πάλι τα ίδια», άκουγες το «γιατί νιώθεις έτσι;». Για σκέψου πόσο όμορφα θα σε έκανε να νιώσεις εκείνη την ώρα. Θα σε παρηγορούσε, θα ένιωθες ότι ο άνθρωπός σου έχει τη διάθεση να μάθει τα συναισθήματά σου, να σε ακούσει, να σου δώσει χώρο να μιλήσεις και να εκφραστείς ελεύθερα. Όχι να σε βάλει απέναντί του και, για άλλη μια φορά, να σου πετάξει την ατάκα του. Μια ατάκα που έγινε ρουτίνα και αποτελεί πλέον μέρος της καθημερινότητάς σας. Μήπως ήρθε η ώρα να υψωθείς; Μήπως να κάνεις μια νέα αρχή στο πώς θέλεις και επιθυμείς να σου φέρονται;
Πώς; Από το να κάνεις πρώτα εσύ το ίδιο για τον εαυτό σου. Να αναγνωρίζεις τις ανάγκες σου, να εκφράζεις το συναίσθημά σου και τον φόβο που κρύβεται από πίσω, και να σε αποδέχεσαι πρώτα εσύ. Έπειτα, να αναλογιστείς: αξίζει να ζεις μια ζωή με έναν άνθρωπο που δεν σε καταλαβαίνει; Δεν φτάνει να είναι καλός άνθρωπος, να σε αγαπάει, να έχετε οικογένεια. Δεν αρκούν μόνο αυτά. Όπως επίσης, δεν αρκεί μόνο η έλξη για έναν άνθρωπο.
Αν έχεις πρόθεση να καταλάβεις τον άνθρωπό σου, θα δεις πως όχι μόνο θα σας φέρει πιο κοντά, αλλά θα μπορέσεις να δεις και τον εσωτερικό του κόσμο. Έτσι θα έρθεις κοντά στην ψυχή του. Κι έτσι, με αυτόν τον τρόπο, ίσως μπορέσεις να τον βοηθήσεις να ξεπεράσει κάτι – αφού πρώτα το αναγνωρίσει. Σίγουρα, δεν σου λέω να κάνεις τη δουλειά του ψυχολόγου – άστα αυτά για τους αρμόδιους. Αλλά, εδώ που τα λέμε, θα πρέπει να έχεις διάθεση να κατανοήσεις και τον ψυχικό κόσμο του συντρόφου σου, την ψυχοσύνθεσή του και όλα όσα κρύβει μέσα του.
Άφησε πίσω τις καταστάσεις που σε θέλουν συμβιβασμένη στη ζωή και απόλαυσε τα όμορφα που έχεις, επιδιώκοντας να ελκύσεις και όλα όσα αξίζεις! Τόλμα να ζήσεις και να σου προσφέρεις τα πάντα! Γιατί, πολύ απλά, you are enough, every morning, every sunrise, every day.
(πηγή: poets of instagram)
Συντάκτης: Κατερίνα Μπαντόγια
Επιμέλεια κειμένου: Αγγελική Θεοχαρίδη
Επιμέλεια κειμένου: Αγγελική Θεοχαρίδη
