Τελικά επιστρέφουμε στα χωριά για το content ή για τη σύνδεση;

Κάποτε το να φύγεις από το χωριό και να ζήσεις στην πόλη ήταν κάτι σαν όνειρο. Η ζωή στα αστικά κέντρα είχε κάτι το μαγικό, μια καλοστημένη ζωή με περισσότερες ευκαιρίες, καλύτερη ποιότητα ζωής. Σε αντίθεση με το τώρα που οι πόλεις έχουν γίνει ανυπόφορες μπορώ να πω. Από τον covid και έπειτα βλέπουμε μια τάση από εμάς τους νέους να θέλουμε να επιστρέψουμε στη φύση και τα χωριά.

Τελικά είναι μια μόδα που θα ξεφουσκώσει ή μια εσωτερική μας ανάγκη; Τα social media έχουν γεμίσει με ανθρώπους (influencers και μη) που μοιράζονται τις ιστορίες τους και αποφασίζουν να ζήσουν σε χωριά, φτιάχνοντας και ανακαινίζοντας  παλιά αρχοντικά και στάβλους. Κάποιες φορές μάλιστα είναι τέτοιο το content τους  που καταλήγεις να βλέπεις όλα τα βιντεάκια στο προφίλ τους περνώντας ώρες χωρίς να το καταλαβαίνεις. Τρομερά εθ1στικό! Βίντεο με καθαρισμούς σπιτιών, αυλών, αναπαλαίωση επίπλων, καλλιέργειες βιολογικών. Ίσως να είναι αυτή η απλότητα που σε ελκύει ή ταυτίζεσαι με αυτό τον τρόπο ζωής.

Επίσης προβάλλονται πολλά μινιμαλιστικά πρότυπα ζωής σε πολλούς λογαριασμούς. Πλέον το χωριό ‘πουλάει’ έχει καταφέρει να γίνει τρομερά aesthetic! Πόσα άρθρα για νέα ζευγάρια που αφήνουν τη ζωή τους στη πόλη και επιστρέφουν στο Πήλιο, στα Ζαγοροχώρια, στη Στεμνίτσα και σε πολλά άλλα χωριά που γύρισαν είτε δουλεύοντας remote είτε δημιουργώντας μια νέα προοπτική με νέα επαγγέλματα απολαμβάνοντας έτσι το λεγόμενο  slow living καλλιεργώντας bio προιόντα. Τα χωριά πλέον έχουν γίνει πολύ cool και μας αρέσει!

Πίσω όμως από όλες αυτές τις εικόνες στα social media με τα πετρόχτιστα σπίτια, το μάζεμα χόρτων, τα λουλούδια των αυλών ίσως να κρύβεται μια βαθύτερη ανάγκη μας να ξεφύγουμε από την εξουθένωση της πόλης. Όλο κάτι τρέχουμε να προλάβουμε, το φανάρι, τη δουλειά, τον καφέ, το μανάβικο, το λεωφορείο, τη ζωή την ίδια τελικά! Ενώ τα πράγματα στο χωριό είναι τόσο απλά. Καμία ταχύτητα, άγχος και υπερπληροφόρηση. Όλα κυλάνε ανθρώπινα.

Υπάρχει χώρος, ησυχία, ουρανός χωρίς φώτα. Βέβαια, ok έχοντας ζήσει σε χωριό θα σου πω ότι δεν είναι όλα εξιδανικευμένα και ρόδινα και δεν προσπαθώ να πείσω για το αντίθετο αλλά μέσα από αυτή την επιστροφή του καθενός ίσως να κρύβεται κάτι πιο βαθύ, πιο ουσιαστικό, μια απόφαση ζωής. Ένας προσδιορισμός της ευτυχίας. Η επιστροφή νομίζω έχει να κάνει με μια γενικότερη στάση ζωής.

Μια επιλογή που χρειάζεται να αποδεχτείς πολλές δυσκολίες αλλά και καλά πράγματα και να αποδεχτείς ότι δε χρειάζεσαι τελικά και τόσα πολλά για να ζήσεις. Στο μυαλό μου το έχω ως μια μορφή αντίστασης απέναντι στην αποξένωση, την ταχύτητα, τις οθόνες. Σημασία τελικά δεν έχει να είμαστε όσο περισσότερο παραγωγικοί μπορούμε αλλά να είμαστε παρόντες. Να δημιουργούμε, να δουλεύουμε αλλά και να ζούμε. Να νιώθουμε, να μυρίζουμε το βρεγμένο χώμα να καλλιεργούμε τη τροφή μας. Με λίγα λόγια να συνδεόμαστε με τη φύση και να μαθαίνουμε ταυτόχρονα να τη σεβόμαστε.

Ίσως όντως να είναι όλο αυτό μια τάση αλλά θεωρώ ότι είναι  βαθιά ριζωμένη μέσα μας η ανάγκη για απλότητα και σύνδεση με τη φύση. Ίσως τελικά δεν επιστρέφουμε στο χωριό αλλά στον εαυτό μας.