Ζούμε σε μια καθημερινότητα που μοιάζει όλο και πιο απάνθρωπη. Τρέχουμε να προλάβουμε υποχρεώσεις, deadlines, ραντεβού, λίστες που δεν τελειώνουν ποτέ. Κι όσο τα τσεκάρουμε όλα, τόσο αδειάζουμε. Σωματικά και συναισθηματικά. Θέλουμε απλώς να πάρουμε μια ανάσα, αλλά ακόμα κι αυτό μοιάζει πολυτέλεια. Έτσι, καταλήγουμε να μη θέλουμε να σηκωθούμε απ’ το κρεβάτι, να μη βρίσκουμε το “γιατί”.
Κι όμως, πρέπει να καταλάβουμε κάτι βαθύ: ακόμα κι αν η ζωή μας ήταν τέλεια στα χαρτιά, αν μέσα μας δεν είμαστε καλά, θα συνεχίσουμε να νιώθουμε άδειοι. Το πρόβλημα δεν είναι πάντα το περιβάλλον μας· πολλές φορές είναι η σχέση μας με τον εαυτό μας. Ζουμάρουμε συνεχώς στο μαύρο, ξεχνώντας πώς είναι να είμαστε χαρούμενοι. Κι αυτή η αόρατη θλίψη μάς πνίγει, χωρίς να έχουμε καν έναν εμφανή λόγο έτσι ώστε να δικαιολογήσουμε αυτόν τον κόμπο στον λαιμό μας.
Κάπως έτσι συνέβη και με μένα, κι επιτρέψτε μου να σας βάλω στο κλίμα: Είναι μεσημέρι, είμαι κολλημένη στην Κηφισίας και σιχτιρίζω. Πηγαίνω στο σούπερ μάρκετ – ουρά στα ταμεία, σιχτιρίζω ξανά. Καθυστερώ στο ραντεβού – τριτώνει το σιχτίρισμα. Κι αν το καλοσκεφτούμε, πόσες φορές τη μέρα κάνουμε αυτό το πράγμα; Από το ξυπνητήρι μέχρι τη στιγμή που ξαπλώνουμε, γεμίζουμε τον οργανισμό μας με ένταση και τον ψυχισμό μας με μια τοξική ευθύνη για το ότι πρέπει να βγάλουμε τη μέρα κάνοντας όσα μπορούμε περισσότερα. Φαντάσου να γίνεται αυτό κάθε μέρα, για έναν μήνα. Για έναν χρόνο. Για δεκαετίες. Είναι σαν να ρίχνεις κάθε μέρα κι από μια σταγόνα δηλητήριο στο νερό σου, μέχρι να συνηθίσεις ότι πάντα θα είναι πικρό, ή απλά… να πεθάνεις.
Οι σκέψεις μας διαμορφώνουν την πραγματικότητά μας. Όταν είναι μονίμως αρνητικές, όλα γύρω μας μοιάζουν δυσβάσταχτα. Ακόμα κι αν έξω έχει λιακάδα, εμείς κουβαλάμε βροχή. Κάπου εκεί χρειάζεται να κάνουμε ένα βήμα πίσω. Να κοιτάξουμε μέσα μας και να ρωτήσουμε: «Τι με πονάει στ’ αλήθεια; Τι μου ρουφάει την ψυχή;». Αν δεν είμαστε καλά με τον εαυτό μας, τίποτα δε θα μας γεμίζει. Όλα θα μας ενοχλούν. Και στις καλύτερες συνθήκες, κάτι θα μας στραβώνει. Θα αποσυνδεόμαστε απ’ τους άλλους. Θα απομακρυνόμαστε απ’ τη χαρά.
Η επούλωση ξεκινά όταν επιλέγουμε να δούμε τι έχουμε ήδη. Τι έχουμε καταφέρει. Τις σχέσεις που αντέχουν, τη δουλειά που παλεύουμε καθημερινά, τις μικρές νίκες που ξεχνάμε να γιορτάσουμε. Ναι, η ζωή έχει δυσκολίες, και πάντα θα έχει. Αλλά δεν μπορούμε να εκπαιδεύσουμε τον εαυτό μας να τις μεγαλοποιεί και να μας βαραίνει ψυχικά κάθε φορά που κάτι δεν πάει όπως θέλουμε. Αντί να φορτώνουμε κάθε στραβή με δράμα, ας την ξεφουσκώνουμε. Τι και αν κόλλησες στην Κηφισίας τριάντα λεπτά; Βάλε και άκου τα αγαπημένα σου κομμάτια, αυτά που δεν πρόλαβες να ακούσεις από την προηγούμενη εβδομάδα ή πάρε τηλέφωνο τον φίλο που δεν έχεις προλάβει εδώ και μέρες. Όλα είναι θέμα ματιάς. Θέμα επιλογής. Η πλευρά που διαλέγουμε να βλέπουμε τα πράγματα είναι αυτή που τελικά καθορίζει τη ζωή μας.
Εσύ αποφασίζεις πού θα δώσεις την ενέργειά σου. Μη χαρίζεις τη ζωή σου σε κάθε τι μικρό που πάει στραβά. Γιατί έτσι το μεγαλώνεις.
Συντάκτης: Δώρα Π.
