Υπάρχουν ιστορίες αγάπης που μοιάζουν με σενάριο ρομαντικής ταινίας. Και υπάρχουν κι εκείνες που μοιάζουν με πραγματική ζωή, λίγο άχαρη, λίγο μαγική, μα πάντα αληθινή. Η σχέση της Ράμα Ντουβάτζι και του Ζόχραν Μαμντάνι ανήκει στη δεύτερη κατηγορία.
Εκείνος, γιος μεταναστών, πολιτικός με προτάσεις που καίνε το κατεστημένο. Εκείνη, καλλιτέχνιδα, Gen Z, κόρη Σύριων μεταναστών, που εκφράζει μέσα από την τέχνη της όλα όσα δεν αντέχει να πει με λόγια. Και ναι, γνωρίστηκαν όπως πολλοί άνθρωποι σε μια πολύβοη μεγαλούπολη. Στο H!nge. Μια απλή εφαρμογή γνωριμιών. Ένα swipe που έγινε μήνυμα, ένα μήνυμα που έγινε σχέση. Ποιος θα φανταζόταν ότι αυτό το swipe θα έγραφε ιστορία στη Νέα Υόρκη;
Η Ράμα Ντουβάτζι δεν κάνει τηλεοπτικές εμφανίσεις, δε φοράει κοστούμια για κάμερες και δεν κυνηγά φωτογραφίες από φιλανθρωπικά δείπνα. Αντί γι’ αυτό, κάθεται στο μικρό της στούντιο στο Κουίνς, ανάμεσα σε καμβάδες, μουσική και μπλε αποχρώσεις, και ζωγραφίζει γυναίκες της Μέσης Ανατολής. Γυναίκες που αντέχουν, επιβιώνουν και ελπίζουν.
Η τέχνη της έχει φτάσει στα εξώφυλλα του New Yorker, του BBC και της Washington Post. Όμως η Ράμα δεν ενδιαφέρεται για τη φήμη. Ενδιαφέρεται για τη δικαιοσύνη, για τα ανθρώπινα δικαιώματα, για τη φωνή που πνίγεται ανάμεσα στις ειδήσεις. Με κάθε της πινελιά, φωνάζει ό,τι δε χωρά στα μικρόφωνα.
Όταν ο Ζόχραν ανακοίνωσε την υποψηφιότητά του για δήμαρχος, εκείνη δε στάθηκε πίσω του· στάθηκε δίπλα του. Ήταν η δημιουργική δύναμη πίσω από την προεκλογική του καμπάνια, σχεδίασε το λογότυπο, επιμελήθηκε το ύφος των social media, έδωσε το χρώμα στη φωνή του. Το χαρακτηριστικό κίτρινο «Zohran» πάνω σε μπλε φόντο; Δικό της. Και το πιο όμορφο; Όταν εκείνος μίλησε στο τέλος της πρώτης του ομιλίας μετά τη νίκη, είπε απλά: «Rama, τίποτα απ’ όσα έγιναν δε θα ήταν δυνατό χωρίς εσένα.»
Εκείνη ήταν εκεί, χαμογελαστή, με αυτό το βλέμμα των ανθρώπων που ξέρουν πως είναι μέσα στην ιστορία, όχι θεατές της.
Παντρεύτηκαν φέτος, στη βροχή, στο Δημαρχείο της Νέας Υόρκης. Χωρίς φωτογράφους, χωρίς φανφάρες, χωρίς lifestyle. Μόνο φίλοι, χαμόγελα και ένα «ναι» που έμοιαζε περισσότερο με υπόσχεση παρά με γάμο. Η φωτογράφος που τους απαθανάτισε έγραψε αργότερα: «Πήραμε όλοι το μετρό από την Αστόρια ως το City Hall. Δεν υπήρχαν πόζες, μόνο αγάπη.» Και πραγματικά αυτό είναι το πιο όμορφο πράγμα στην ιστορία τους. Η απλότητά της. Σε μια εποχή που τα πάντα μοιάζουν κατασκευασμένα, εκείνοι είναι αυθεντικοί.
Η Ράμα έχει δεχτεί επιθέσεις για τις θέσεις της υπέρ της Παλαιστίνης. Δεν απαντά με συνεντεύξεις, απαντά με χρώμα. Κάθε έργο της είναι δήλωση. Όχι ουδέτερη, όχι «ασφαλής». Είναι πολιτική με την πιο τρυφερή της μορφή, αυτή που πηγάζει από την ενσυναίσθηση.
Κι όταν τη στοχοποίησαν κατά την προεκλογική περίοδο, εκείνος στάθηκε μπροστά και είπε: «Η Ράμα δεν είναι απλά η “σύζυγός μου”. Είναι μια καλλιτέχνις που αξίζει να αναγνωριστεί με τους δικούς της όρους.» Αυτή είναι η πραγματική έννοια του «συντρόφου». Όχι κάποιος που σε συνοδεύει, αλλά κάποιος που σε προστατεύει όταν χρειάζεται, και σε αφήνει να λάμψεις όταν έρθει η ώρα.
Η Ράμα είναι 28. Δεν ανήκει στην εποχή των «Πρώτων Κυριών» με μαργαριταρένια κολιέ και τέλειες δηλώσεις. Είναι η φωνή μιας γενιάς που δε θέλει να «φαίνεται καλή», αλλά να είναι αληθινή. Η γενιά του «όχι άλλο μάρκετινγκ, δείξε μου κάτι που νιώθεις». Κι εκείνη, αυτό ακριβώς κάνει: νιώθει. Νιώθει για τους ανθρώπους που πεινούν, για τις γυναίκες που αντιστέκονται, για τους φοιτητές που φυλακίζονται επειδή τόλμησαν να πουν «όχι». Νιώθει και για τον άνθρωπό της, που κάθε πρωί φεύγει για το Δημαρχείο της Νέας Υόρκης, ενώ εκείνη ζωγραφίζει τη δική τους κοινή ιστορία στο χαρτί.
Η Ράμα και ο Ζόχραν δεν είναι το «τέλειο» ζευγάρι. Είναι δύο άνθρωποι με όνειρα, φόβους, κουλτούρες που κουβαλούν και πίστη σε έναν κόσμο λίγο πιο δίκαιο. Κι αν κάτι μας μαθαίνουν, είναι πως η αγάπη δε χρειάζεται σκηνικό, μόνο πίστη. Πίστη στον άλλον, στον σκοπό, και σε εκείνο το κοινό «εμείς» που μπορεί να γίνει το πιο όμορφο έργο τέχνης. Γιατί μερικές φορές, η πιο δυνατή επανάσταση δεν είναι μια πορεία ή ένα σύνθημα. Είναι δύο άνθρωποι που αγαπιούνται, δουλεύουν μαζί, και πιστεύουν, χωρίς φόβο, χωρίς επίδειξη. Όπως η Ράμα Ντουβάτζι και ο Ζόχραν Μαμντάνι, το πιο ήσυχο αλλά δυνατό love story της Νέας Υόρκης.
Συντάκτης: Μαρία Γεωργίου
