Έχω καιρό να γράψω, το ξέρω. Αλλά βλέπεις, μπήκε ο τελευταίος και πιο γιορτινός μήνας του χρόνου. Εκείνος ο μήνας που με βρήκε να στολίζω ένα αστραφτερό δέντρο με αμέτρητα λαμπιόνια. Να κάνω όνειρα για τη νέα χρονιά που έρχεται. Δε θα κρυφτώ. Το μόνο που ευχήθηκα φέτος, βάζοντας το αστέρι στην κορυφή, ήταν ο καινούργιος χρόνος να μη μου πάρει κανέναν από τους ανθρώπους που αγαπώ. Όλοι τους όμορφοι. Ο καθένας διαφορετικός. Μα όλοι τόσο απαραίτητοι.
Σήμερα, όμως, για κάποιο λόγο, πίνοντας τον καφέ μου, σκέφτηκα εσένα.Εσένα που δεν έχεις κοντά σου αυτούς που αγαπάς. Είτε γιατί με τη συμπεριφορά σου τους απομάκρυνες. Είτε γιατί πίστεψαν πως δεν τους αγάπησες ποτέ. Είτε γιατί απλά έτσι τα έφερε η ζωή. Σκέφτηκα εσένα που στόλισες μόνος φέτος. Εσένα που κανείς δε σου πρόσφερε μια κούπα ζεστής σοκολάτας μπροστά από ένα τζάκι γεμάτο καλούδια.
Έτσι λοιπόν αποφάσισα να σου γράψω. Για να θυμάσαι πως δεν είσαι μόνος. Κάπου εκεί έξω υπάρχουν πολλοί σαν κι εσένα. Ακόμα κι αν δεν τους έχεις συναντήσει ακόμα. Και όχι, αν με ρωτάς, δεν είμαι στη φάση σου. Μα την έχω περάσει και την ξέρω καλά. Τους έχω συναντήσει αυτούς τους ανθρώπους. Κάποιος κάποτε μου είπε πως αυτό είναι χάρισμα. Πέρασε καιρός μέχρι να καταλάβω πως δεν ήταν χάρισμα. Παρά μόνο η θλίψη μου που σαν ηλεκτροφόρο καλώδιο συνδέθηκε με τη δική τους. Σε μια βιτρίνα καταστήματος. Σε μια βόλτα σε μια πόλη γεμάτη φαινομενικά ευτυχισμένους ανθρώπους.
Ήταν αυτή η αόρατη μα τόσο δυνατή σύνδεση που κόντευε να σπάσει την καρδιά μου πριν καν προλάβω να καταλάβω τι ένιωθα. Μια σύνδεση που δε χρειαζόταν λόγια. Που δε ζητούσε εξηγήσεις. Που δεν περίμενε ανταλλάγματα. Έφτανε μόνο ένα βλέμμα. Μια στιγμή. Ένας κόμπος στον λαιμό για να καταλάβω πως κάπου εκεί έξω υπάρχουν άνθρωποι που κουβαλούν την ίδια σιωπή με τη δική μου.
Όσο μεγάλωνα συνειδητοποίησα κάτι ακόμη. Πως δεν είμαστε ποτέ πραγματικά μόνοι. Όσο κι αν το πιστεύουμε. Υπάρχουν πάντα άνθρωποι που μας κρατούν μια θέση στην καρδιά τους. Ακόμα κι αν οι δρόμοι μας χώρισαν. Ακόμα κι αν δε μιλάμε πια. Ακόμα κι αν η ζωή τράβηξε τον καθένα αλλού. Μπορεί να μην είναι δίπλα σου στο τραπέζι. Μπορεί να μην ακούσεις τη φωνή τους φέτος. Αλλά αυτό δε σημαίνει πως έπαψαν να σε σκέφτονται. Η αγάπη. Η αληθινή. Η βαθιά. Δε χάνεται. Απλώς αλλάζει μορφή. Μένει εκεί. Σε μια γωνιά της ψυχής. Φωτεινή σαν λαμπιόνι σε σκοτεινό δωμάτιο.
Κάθε φορά που νιώθεις μοναξιά σκέψου πως κάπου εκεί έξω κάποιος νοιάζεται για σένα. Κάποιος στέλνει σκέψεις. Μια μικρή δόση ζεστασιάς που φτάνει μέχρι την καρδιά σου ακόμα κι αν δεν μπορείς να τη δεις. Και μπορείς κι εσύ να ανταποκριθείς σε αυτή τη ζεστασιά. Μπορείς να φτιάξεις στιγμές για σένα. Μικρές ή μεγάλες που να σε γεμίζουν φως. Άναψε ένα κερί. Βάλε μουσική που αγαπάς. Φτιάξε κάτι που σου δίνει χαρά. Μίλησε στον εαυτό σου σαν να του μιλάει ένας φίλος που σε καταλαβαίνει.
Η μοναξιά δε σημαίνει έλλειψη αγάπης. Σημαίνει πως τώρα είναι η στιγμή να αγκαλιάσεις τον εαυτό σου. Να τον φροντίσεις. Να τον ακούσεις. Όλα όσα χρειάζεσαι υπάρχουν ήδη μέσα σου. Αρκεί να τα αφήσεις να βγουν στην επιφάνεια. Κι όσο το κάνεις αυτό θα νιώθεις την αόρατη σύνδεση με όσους σε αγαπούν πραγματικά.
Οι άνθρωποι που νοιάζονται για σένα είναι πάντα δίπλα σου. Ακόμα κι αν δεν τους βλέπεις. Είναι στο χαμόγελο που θυμάσαι. Στη σκέψη που σου έρχεται. Στην καρδιά σου που χτυπάει. Πάντα. Και αν σήμερα νιώθεις μόνος. Άφησε τον εαυτό σου να νιώσει αυτή τη σύνδεση. Να νιώσει πως δεν είναι ποτέ μόνος. Γιατί υπάρχει αγάπη γύρω σου και μέσα σου που σε κρατάει ζεστό και γεμάτο φως. Ακόμα και στις πιο σκοτεινές στιγμές.
Κι έτσι ακόμη κι αν οι μέρες σου φαίνονται άδειες και οι γιορτές ήσυχες. Θυμήσου κάτι απλό αλλά βαθύ. Δεν είσαι ποτέ πραγματικά μόνος. Κάπου εκεί έξω υπάρχουν καρδιές που σε κρατούν. Αόρατες αλλά αληθινές. Ακόμα κι αν δεν τις βλέπεις, η αγάπη τους είναι εκεί. Σε κρατάει ζεστό/ή και γεμάτο/η φως. Πάντα. Ακόμα κι όταν δε φαίνεται.
Συντάκτης: Ηλιάννα Βασιλείου
