Τολμάς να ερωτευτείς κάτι που δε σου μοιάζει σε τίποτα;

Από το πουθενά

Δεν είχα σχέδια για το καλοκαίρι. Ούτε κλεισμένες διακοπές, ούτε βαλίτσες, ούτε προσδοκίες. Με ενοχλεί το καλοκαίρι! Η ζέστη μπορεί να με εκνευρίσει. Το μόνο πλάνο μου για ένα καλοκαίρι που σκεφτόμουν ότι θα είναι αφόρητο, ήταν να τελειώσω το καινούριο μου βιβλίο. Και κάπως έτσι… έγινε.

Ήρθε από το πουθενά, όπως όλα τα ωραία έρχονται όταν δεν τα περιμένεις. Δεν πρόλαβα καν να καταλάβω για να αντισταθώ. Από αυτά που στην αρχή δεν βγάζεις άκρη, ακόμα κι όταν ο απέναντί σου σου φωνάζει «μπλέξαμε» γελώντας με νόημα. Με ένα βλέμμα λίγο παραπάνω από αδιάφορο, με μια κουβέντα που δεν έμοιαζε να λέει κάτι αλλά τελικά έλεγε πολλά. Πολύ ύπουλο. Σαν την αλμύρα που κολλάει στο δέρμα χωρίς να το καταλαβαίνεις.

Και το πιο τρελό; Τελείως άλλος άνθρωπος, άλλοι κόσμοι. Λένε πως τα ετερώνυμα έλκονται — και οκ, μπορεί αυτή τη φράση να την πήρα από τη φυσική, αλλά στην περίπτωσή μου κολλάει γάντι. Εγώ αυστηρή και χωμένη στα βιβλία και τις σιωπές μου. Εκείνος κοινωνικός, εξωστρεφής, με μια αμεσότητα που αφοπλίζει. Κι όμως, συναντηθήκαμε. Τι είναι άραγε αυτό που μας κάνει να έλκουμε ή να ελκόμαστε από ανθρώπους που είναι το ακριβώς αντίθετό μας;

Ό,τι για μένα ήταν αχαρτογράφητο, για εκείνον ήταν δεδομένο. Κι ό,τι για μένα ήταν δεδομένο, εκείνος το αμφισβητούσε — με έναν γλυκό τρόπο που με έκανε να βγαίνω από τα ρούχα μου, κυριολεκτικά και μεταφορικά. Με εκνεύριζε κι ύστερα με έπειθε, χωρίς να καταλαβαίνω το πώς. Με έκανε να χάνω τον έλεγχο και βασάνιζε το μυαλό και το σώμα μου.

Δεν γνώριζα τίποτα γι’ αυτόν, ούτε κι εκείνος για μένα, αλλά υπήρχε μια έλξη που δεν μπορούσαμε να συγκρατήσουμε. Ένα καλοκαιρινό βράδυ σε μια ταράτσα με τεκίλα. Ήταν μεσάνυχτα που μύριζαν νυχτολούλουδο και τσιγάρο. Τα βλέμματα κρατούσαν περισσότερο απ’ όσο έπρεπε.

Ήταν από εκείνα τα δευτερόλεπτα που νομίζεις πως σταμάτησε ο χρόνος, αλλά δε σε νοιάζει. Ήθελα μόνο να παρακολουθώ τα χείλη του καθώς μιλούσε και κάπνιζε. Οι καλοκαιρινοί έρωτες δεν λένε ποτέ ψέματα. Είτε έρχονται για να μείνουν είτε όχι, το σίγουρο είναι πως έρχονται για να μας θυμίσουν ότι είμαστε ακόμα ικανοί να αφεθούμε και να εκπλαγούμε. Να το ζήσουμε — από το πουθενά, στα άκρα. Και μερικές φορές, αυτό είναι εντάξει.

Εξάλλου, βρε παιδιά, για έναν τέτοιο έρωτα δεν ζούμε;

Τελικά, υπάρχει κάτι μαγνητικό στο να βλέπεις τον κόσμο μέσα από μάτια που δεν μοιάζουν καθόλου με τα δικά σου. Κάτι όμορφο στο να συναντάς το «άλλο» και να μη φοβάσαι — να του παραδίνεσαι ολοκληρωτικά.

Και εσύ; Θα τολμούσες να ερωτευτείς κάτι που δε σου μοιάζει σε τίποτα;