Τον γνώρισα τυχαία μέσω Facebook. Αν και στην αρχή δεν ήθελα να μπλέξω μαζί του, ήταν από εκείνους που πάντα έλεγα πως δε θα ασχοληθώ ποτέ, τελικά όχι μόνο ασχολήθηκα, την πάτησα, την πάτησα για τα καλά.
Από κει που δεν το περίμενα βρέθηκα να νιώθω ερωτευμένη μαζί του, να χαμογελάω μ’ ένα του μήνυμα, να περιμένω πότε θα μου πει κάτι παραπάνω για τον εαυτό του, τη μέρα του, το τι σκέφτεται. Έδινα τόσα πολλά, χωρίς να το καταλαβαίνω, ενώ δεν έπαιρνα τίποτα. Μου αρκούσε να τον βλέπω να χαμογελάει, να τον νιώθω κοντά μου (χωρίς να είναι ψυχικά) έστω και για λίγο. Πίστευα πως εγώ μπορώ να του βγάλω ότι καλύτερο είχε μέσα του, ήθελα να του δείξω τι σημαίνει αγάπη, να νιώσει οικογένεια, σιγουριά, φροντίδα, όχι μόνο από μένα αλλά και από τους γύρω μου.
Ένιωθα πως μαζί μου είναι ο εαυτός του και αυτό με έκανε να τον αγαπήσω.
Δυστυχώς δεν κατάφερα να τον κάνω να νιώσει για μένα όπως εγώ για εκείνον. Όσα κι αν έδωσα, δεν πήρα τίποτα πίσω. Υπήρχαν στιγμές που τον χρειάστηκα και δεν ήταν εκεί, ούτε καν στα απλά. Αυτό γιατί δεν ήμουν η πρώτη του επιλογή.
Απ’ την αρχή ήξερα πως υπήρχε άλλη, ήξερα πως δεν ήμουν η μόνη στη ζωή του και ενώ ήξερα εγώ έμεινα. Έμαθα να ζω με αυτό και να κάνω πως δε με πειράζει, πως μπορώ να το αντέξω, αλλά μέσα μου καιγόταν η καρδιά, πονούσα κάθε φορά που ήξερα πως ήταν μαζί της αλλά δεν μπορούσα να κάνω κάτι.
Προσπάθησα να τελειώσω αυτό το μαρτύριο πολλές φορές αλλά δεν τα κατάφερα. Η καρδιά δεν μπορούσε να ακολουθήσει τη λογική.
Προσπάθησα να προχωρήσω αλλά πάντα κάτι με τραβούσε πίσω, ένα βλέμμα του, μια λέξη του, μια ψευδαίσθηση πως ίσως “αλλάξει”.
Μέχρι που ήρθε το δαχτυλίδι. Μου έκανε πρόταση γάμου, χωρίς να το περιμένω, δίνοντας μου ένα υπέροχο δαχτυλίδι.
Δεν ήξερα αν το ήθελα, αν το εννοούσε, για μια στιγμή πίστεψα πως επιτέλους είδε αυτό που ήμουν για εκείνον, πίστεψα πως τελικά είμαι εγώ η ΜΙΑ για την καρδιά του και επιτέλους όλα θα αλλάξουν.
Η προσδοκία μου όμως κατέρρευσε σύντομα.
Τίποτα δεν εννοούσε, τίποτα δεν άλλαξε. Ίσως ήταν μια απόφαση της στιγμής, ίσως ήταν ένα δώρο για να με κρατήσει γιατί έβλεπε πως φεύγω.
Ότι και αν ήταν, δεν ήταν αληθινό και όμως ενώ το ήξερα εγώ συνέχισα να μένω, να προσπαθώ, να του δείχνω πως είμαι εκεί όταν με χρειάζεται και αυτός απλά εκμεταλλευόταν την αγάπη που του είχα συνεχίζοντας να είναι με την άλλη.
Είμαι σε ένα σημείο πλέον που δεν το αντέχω άλλο όλο αυτό. Θέλω να νιώσω και να πάρω ότι μου αξίζει, γιατί μου αξίζει το καλύτερο.
Βρίσκομαι σε μια φάση που απ’ τη μια σκέφτομαι να συνεχίσω να μένω εκεί με την ελπίδα πως κάποια μέρα θα αλλάξει και όσα ονειρεύτηκα μαζί του θα γίνουν και απ’ την άλλη να φύγω μακριά του και να διαγράψω το παρελθόν όσο δύσκολο κι αν είναι.
Υπογραφή
Κωνσταντίνα Κ.
Επιμέλεια κειμένου: Αγγελική Θεοχαρίδη
