Είναι δύσκολο ν’ αφήσεις ό,τι αγάπησες. Μοιάζει σκληρό ν’ απαγκιστρωθείς από έναν άνθρωπο που τον ένιωσες κι εξακολουθείς ίσως να τον αισθάνεσαι δικό σου. Πώς να σκιαγραφείται η ευτυχία μακριά σου; Θα ‘θελες πολύ να ξέρεις.
Κάποια πράγματα όμως είναι καλύτερα να τα αφήνουμε ως έχουν, ακόμη κι αν μας πνίγει το δίκαιο, ακόμη κι αν έχουν παρεξηγήσει το χαρακτήρα μας, ακόμη κι αν έχουν μία διαστρεβλωμένη εικόνα γι’ αυτό που είμαστε.
Δεν μπορείς ν’ αναγκάσεις κάποιον να δει τα αυτονόητα. Δεν είναι ότι δεν μπορεί, δε θέλει να τα δει και συνεχώς προφασίζεται λόγους για ν’ απομακρυνθεί. Καμιά φορά είναι προτιμότερο να πεις ένα «δεν πειράζει!», απ’ το να χαλιέσαι και να προσπαθείς ν’ αποδείξεις ότι δεν είσαι αυτό που νομίζουν.
Το θέμα είναι ότι πασχίζεις για μια επικοινωνία, που εκ των πραγμάτων δεν είναι επικοινωνία. Ο άλλος είναι αλλού, έχει θέσει φραγμούς, δικούς του κυρίως για να μην επηρεάζεται απ’ όσα νιώθεις και του λες, και συνεχίζει τη ζωή του ακάθεκτος. Δεν είμαστε όλοι αισθηματίες, υπάρχουν κι οι κυνικοί ρεαλιστές που απλώς περνάνε χωρίς απώλειες απ’ τη μια σχέση στην άλλη, χωρίς να προλαβαίνουν να κάνουν κάθε φορά τον απολογισμό.
Υπάρχουν κι άνθρωποι που δεν τους ενδιαφέρουν οι εξηγήσεις. Τις θεωρούν φλυαρίες άσκοπες, αφού απ’ την πλευρά τους το όλο θέμα έχει λήξει. Μην μπεις στη διαδικασία να σκεφτείς, αν είναι η ενδεδειγμένη συμπεριφορά απέναντι σ’ έναν άνθρωπο που τους αγάπησε.
Δε θα τους αλλάξεις εσύ, ίσα-ίσα βλέπουν την όλη σου προσπάθεια σαν ένα τρόπο να τους επιβληθείς. Χαλάρωσε κι άσε τη ζωή να πάρει το δρόμο της. Ξέρεις τι είσαι, τι ένιωσες, τι έδωσες και πώς σου φέρθηκαν. Αν ο άλλος δε γουστάρει να σε έχει στη ζωή του, μην παλεύεις να κερδίσεις μια θέση που δε στη δίνει με την καρδιά του. Άδικος κόπος.
Η αγάπη δεν μπορεί να είναι καταναγκαστική. Είναι ελεύθερη και κυρίως αχειραγώγητη. Αν εξακολουθείς ν’ αγαπάς έναν άνθρωπο, αγάπησέ τον σιωπηλά. Τι εννοώ; Άφησέ τον να υπάρχει στη ζωή σου με τον τρόπο που εκείνος επιθυμεί, χωρίς να πιέζεις καταστάσεις και χωρίς να εμμένεις σ’ αυτό που νόμιζες ότι θα κράταγε περισσότερο.
Δεν αγαπάμε κάποιον μόνο και μόνο, επειδή εκπλήρωσε τελικά όλα όσα ευχόμασταν να υλοποιηθούν μέσα από μια σχέση. Αγαπάμε κάποιον για την έμπνευση που μας χάρισε, για το χαμόγελο που ζωγράφισε στα χείλη μας, για το «παραπέρα» της σκέψης μας και το άνοιγμα των οριζόντων μας, για όλα αυτά που γίναμε μαζί του, αλλά και χωρίς αυτόν.
Εκτίμησε όσα ένιωσες, όσα βίωσες κι όλα όσα ονειρεύτηκες μ’ αυτόν τον άνθρωπο, ευχαρίστησέ τον για το υπέροχο ταξίδι που σου χάρισε. Ακόμη και σύντομο να ήταν, μην το υποτιμάς. Πες ένα «δεν πειράζει» για κάθε πικρία και παρεξήγηση που δημιουργήθηκε μεταξύ σας, σφίξε την καρδιά σου και ευχήσου του «καλή ζωή». Με ή χωρίς εσένα, πάντα θα θέλεις να είναι καλά, κι ας μην το πιστεύει.
«Δεν πειράζει, λοιπόν, για όλα όσα είπες και με πλήγωσαν, δεν πειράζει για τις σιωπές που θεώρησες ότι μου αξίζουν, δεν πειράζει αν δεν μπόρεσες να καταλάβεις πόσο σημαντικός ήσουν για μένα και πώς άλλαξες τον τρόπο που σκέφτομαι, δεν πειράζει αν δεν έριξες τον εγωισμό σου για να δεις τι έκρυβε η ψυχή μου. Δεν πειράζει, αν δε μ’ αγάπησες. Εγώ σ’ αγαπώ κι έτσι». Πες τα και προχώρα.
Η ευτυχία σου απ’ ό,τι φαίνεται δεν κρυβόταν εδώ. Μη χάνεις χρόνο.
Συντάκτης: Αναστασία Νάννου
