Φαντάσου πως έρχεσαι σ’ αυτή τη ζωή και τη ζεις με όποιο τρόπο θέλεις και μπορείς. Φεύγοντας απ’ αυτή θα μπορούσες ν’ αφήσεις μια φράση μόνο ως συμβουλή για κάθε άνθρωπο που θα έρθει στον κόσμο. Ποια φράση θα διάλεγες;
Σου βάζω δύσκολα; Είναι που θέλω να πάω κατευθείαν στην ουσία. Θέτω συχνά αυτό το ερώτημα σε φίλους και γνωστούς γιατί πιστεύω πως η φράση που θα διαλέξει ο καθένας δείχνει το τι θεωρεί σημαντικό σ’ αυτή τη ζωή ή από τι «κάηκε» ίσως σε αυτή και θα ‘θελε οι άλλοι να το προσέξουν. Με μεγάλη ευκολία μπορώ να διαλέξω τη φράση που θα ήθελα ν’ αφήσω «κληρονομιά» σε όλους.
«Τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται». Κι όταν λέω τίποτα, εννοώ τίποτα! Όλα κι όλοι κρύβουν κάτι. Άλλοτε κάτι πιο όμορφο, κάτι πιο άσχημο, κάτι πιο σημαντικό, κάτι που με τίποτα δε φαντάζεσαι κι άλλοτε κάτι που ούτε οι ίδιοι δε γνωρίζουν ότι μέσα τους υπάρχει. Κι όλα αυτά στην εποχή που όλα σχεδόν είναι πιο φανερά από ποτέ.
Φωτογραφιζόμαστε στα social media, κάνουμε check in κάθε φορά που βρισκόμαστε, φανερώνουμε ανά πάσα ώρα και στιγμή τα μουσικά μας γούστα και τους φίλους μας τους γνωρίζουν όλοι ποιοι είναι. Γράφουμε συνεχώς για το τι μας αρέσει και «περνάμε μηνύματα» με πολλούς και διαφορετικούς τρόπους μπας και καταλάβουν και κάτι παραπάνω, εκείνοι που τα «πιάνουν» αυτά. Όλα αυτά για να μάθουν ποιοι είμαστε και τελικά το ‘ χουμε ξεχάσει κι εμείς οι ίδιοι.
Κρύβουμε ποιοι πραγματικά είμαστε, είτε από άμυνα, από φόβο κι ανασφάλεια είτε από καθαρή επίγνωση, αφού αυτό που είμαστε έχουμε επιλέξει να το δουν λίγοι. Το αποτέλεσμα μετράει! Αυτό που είμαστε δεν είναι αυτό που οι άλλοι βλέπουν…
Και μην αρχίσεις να μου λες πως εσύ δεν υποκρίνεσαι κι είσαι «λίρα εκατό» γιατί όσοι φάνηκαν διπρόσωποι συνήθως με τέτοια λόγια ξεκινούσαν κάθε τους φράση. Δεν είναι διπρόσωπος μόνο ο ψεύτης ή ο απατεώνας. Είναι κι εκείνος που αποκρύπτει την αλήθεια ή φανερώνει τη μισή.
Τα πάντα σ’ αυτή τη ζωή θα ‘πρεπε να τα αξιολογείς με την πρόθεση. Και μη νομίσεις πως είναι εύκολο. Ξέρεις πόσο εύκολα κρύβεται μια κακή πρόθεση;
Έρχεται κάποιος να σε βοηθήσει γιατί σου συνέβη κάτι δυσάρεστο κι εκεί που προσφέρει τον ώμο του για να θρηνήσεις και νιώθεις πως έχεις ένα φίλο να στηριχτείς, βαθιά μέσα του κάτι ευχαριστιέται τη συμφορά που σε βρήκε. Ένας άλλος φίλος που του τηλεφώνησες για να σε στηρίξει το έκανε, ρίχνοντάς σου ευθύνες όμως και λέγοντάς σου πως έφταιξες κι εσύ σ’ ένα βαθμό γι αυτό που σου συνέβη, γεμάτος νεύρα του έκλεισες το τηλέφωνο στη μούρη και δεν πρόλαβες ν’ ακούσεις το «παρ’ όλα αυτά εδώ είμαι εγώ να σε στηρίξω». Οι πράξεις τους για ‘σένα δείχνουν κάτι διαφορετικό απ’ τις προθέσεις τους, αλλά η πρόθεση είναι εκείνη που κάνει όλη τη διαφορά.
Οι προθέσεις, καλές ή κακές, θα ‘ναι εκείνες που θα ευθύνονται πάντα για όλα εκείνα που κρύβουμε. Και κρύβουμε πολλά! Κρύβουμε ότι ερωτευτήκαμε, ότι νοιαζόμαστε, ότι αδιαφορούμε, ότι κουραστήκαμε.
Λέμε «εντάξει» όταν η ψυχή μας θέλει να πει «Ως εδώ. Φτάνει!». Χαμογελάμε στο αφεντικό μας όταν μας δίνει το μισθό, σαν να νιώθουμε ευγνωμοσύνη που δουλεύουμε με μισθούς πείνας και χωρίς ένσημα, απλά και μόνο γιατί ακούμε καθημερινά αυτή την κασέτα με τη φράση «αφού έχεις δουλειά, μη μιλάς καθόλου».
Κρύβουμε όλα μας τα δάκρυα και πίνουμε πέντε-πέντε τα σφηνάκια σαν τους Έλληνες που δείχνουν τα σποτάκια των Γερμανών στο εξωτερικό όταν διαφημίζουν τα ελληνικά νησιά μας κι αναφωνούν μόνο «Ώπα» ενώ έχουν ξεχάσει να βάλουν και το «Σώπα» που λέμε στην ψυχή μας όταν γυρνάμε σπίτι και δεν μπορούμε με τίποτα να συγκρατήσουμε τα δάκρυα που τρέχουν στο μαξιλάρι. Δε φταίνε οι άλλοι, εμείς φταίμε που δεν τ’ αφήσαμε να φανούν ποτέ.
Κι άντε, έμαθες να κρύβεις όλα εκείνα που σε κάνουν αδύναμο ή που φαίνεσαι στα μάτια κάποιων λιγότερος απ’ τις προσδοκίες που εσύ ο ίδιος είχες γεννήσει σ’ αυτούς. Να κρύβεις όμως καθετί που θα ‘πρεπε ν’ αναδειχθεί και θα μπορούσε να καλύψει και τις μεγαλύτερες προσδοκίες που γεννήθηκαν ποτέ, πώς το μπορείς;
Και να ‘σουν μόνο εσύ; Τίποτα και κανείς δεν είναι απόλυτα αυτό που φαίνεται. Κι ενώ ξέρεις την αλήθεια συνεχίζεις να κράζεις τον παιδαρά που «δεν είναι τίποτα άλλο πέρα από αυτό» όπως λες, ενώ ο ίδιος μόνο παιδαράς δε νιώθει. Όπως η κοπέλα που έχει γεμίσει με προκλητικές φωτογραφίες το προφίλ της στο facebook, δεν ξυπνάει κάθε πρωί και σε άλλο κρεβάτι κι εγώ που σου γράφω πόσο σημαντικό είναι να επιστήσεις την προσοχή σου στο ότι τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται, συνεχίζω να είμαι κι εγώ μία από εκείνους που συνεχώς το ξεχνούν.
Κι ήμουν εγώ που σου έγραψα στην αρχή του άρθρου πόσο μου αρέσει ν’ αναζητώ την ουσία! Αυτή, που κι εγώ η ίδια επιλέγω να κρύβω…
Επιμέλεια Κειμένου Μαριάμ Πολυγένη: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Μαριάμ Πολυγένη
