Υπάρχουν κάτι άνθρωποι που εμφανίζονται στη ζωή σου και φέρνουν μαζί τους μια παράξενη ανακούφιση, σαν να είναι απόλυτα φυσική η παρουσία τους, σαν να τους περίμενες από πάντα να έρθουν. Δεν τους κοιτάς για πρώτη φορά, τους θυμάσαι. Δεν τους θυμάσαι με το μυαλό, αλλά με κάτι πιο βαθύ μέσα σου. Είναι σαν να διασχίζεις έναν δρόμο και ξαφνικά να πέφτει πάνω σου μια ματιά που σε διαπερνά. Δεν την έχεις ξαναδεί, και όμως… είναι γνώριμη. Και εκεί, σε αυτό το κλάσμα του δευτερολέπτου, η ψυχή σου ψιθυρίζει: «Σε ξέρω».
Αυτές είναι οι λεγόμενες «παλιές ψυχές». Δε μιλάμε για άτομα που πίνουν τον καφέ τους χωρίς ζάχαρη και ακούνε βινύλια. Μιλάμε για ανθρώπους που όταν τους συναντήσεις, υπάρχει αυτή η μυστική οικειότητα που δεν εξηγείται. Σου λέει η λογική: «Τον ξέρω πέντε λεπτά». Σου λέει η ψυχή: «Τον ξέρω πέντε ζωές». Δεν έχει εξήγηση. Δεν έχει αρχή. Είναι κάτι που υπήρχε πάντα, και απλώς έφτασε η στιγμή να το ξαναβρείς.
Μια «παλιά ψυχή» δεν είναι απαραίτητα κάποιος μεγάλος σε ηλικία ή κάποιος που μιλάει για τα παλιά τα χρόνια στο πρώτο ραντεβού. Είναι ένας άνθρωπος που κουβαλά μια ενέργεια γνώριμη, ήρεμη, σχεδόν οικεία από γεννησιμιού του. Σε κάνει να αισθάνεσαι ότι τον κουβαλούσες ήδη στην καρδιά σου πριν τον συναντήσεις. Δε χρειάζονται πολλά λόγια. Μπορεί να είναι ένα βλέμμα, μια χειρονομία, μια χροιά φωνής. Κάτι που σε κάνει να νιώθεις ότι αυτός ο άνθρωπος ήταν, είναι και θα είναι κομμάτι σου. Μπορεί να μην έχετε ζήσει τίποτα μαζί, αλλά το σώμα και η καρδιά σου ξέρουν πως έχετε ήδη ιστορία!
Σύμφωνα με την πνευματική προσέγγιση, οι ψυχές που έχουν διασταυρωθεί σε προηγούμενες ζωές φέρουν μέσα τους ενεργειακά αποτυπώματα, σαν αποθηκευμένες μνήμες. Έτσι όταν ξανά συναντιούνται οι μνήμες ενεργοποιούνται. Η ψυχή «αναγνωρίζει» η μία την άλλη, ακόμη κι αν το μυαλό δεν έχει καμία λογική εξήγηση. Το αποτέλεσμα είναι ένα συναίσθημα γνώριμης οικειότητας, σαν να συναντάς έναν παλιό φίλο που δεν έχεις δει εδώ και αιώνες.
Πώς τα βιώνουμε όλα αυτά; Από το σώμα μας το οποίο νιώθει ανάλαφρο σαν να μας φεύγει ένα βάρος. Από τη συναισθηματική ασφάλεια που νιώθουμε ξαφνικά και εμπιστευόμαστε στον άλλον τα βάθη του εσωτερικού μας κόσμου χωρίς καν να τον ξέρουμε. Υπάρχει μια περίεργη αίσθηση «συνέχειας». Δεν είναι η αρχή μιας γνωριμίας αλλά η συνέχεια μιας σχέσης δύο ανθρώπων. Δε χρειάζονται λέξεις για να υπάρξει επικοινωνία, οι σιωπές μιλούν και νιώθεις τον άλλον από χιλιόμετρα μακρυά.
Ωστόσο, μερικές φορές αυτή η αναγνώριση φέρνει χαρά ενώ άλλες φέρνει μια γλυκιά θλίψη. Γιατί μαζί της έρχεται και η αίσθηση ότι δεν είναι βέβαιο πως θα περπατήσετε τον ίδιο δρόμο για πάντα. Οι παλιές ψυχές δεν έρχονται πάντα για να μείνουν. Κάποιες έρχονται απλώς για να σου θυμίσουν ποιος ήσουν πριν ξεχάσεις. Με αυτούς τους ανθρώπους, ο χρόνος παύει να είναι γραμμικός. Μπορεί να τους γνωρίσεις για λίγες μέρες και να σε σημαδέψουν βαθύτερα από ανθρώπους που ήταν χρόνια δίπλα σου. Ή μπορεί να επιστρέφουν στη ζωή σου χρόνια μετά, ακριβώς την κατάλληλη στιγμή σαν να ξέρουν πότε τους χρειάζεσαι. Και αν φύγουν από τη ζωή σου ξαφνικά, όπως μπήκαν, τότε πονάς.. Και ο πόνος δεν είναι επειδή φεύγουν. Είναι επειδή σε κάνουν να θυμάσαι πόσο όμορφο είναι να αναγνωρίζεσαι. Και αυτό δεν το συναντάς κάθε μέρα. Σε έναν κόσμο γεμάτο γρήγορες γνωριμίες και επιφανειακές συζητήσεις, αυτοί οι άνθρωποι είναι σαν σπίθες που ανάβουν μέσα σου μια φωτιά που δε σβήνει εύκολα.
Οι παλιές ψυχές είναι «ταξιδιώτες» που έχουν περάσει πολλά μονοπάτια και ξαναβρίσκονται ξανά και ξανά, αλλάζοντας ρόλους και σχέσεις, πάντα όμως με μια αίσθηση συνέχειας. Η οικειότητα που νιώθουμε μαζί τους είναι η ψυχή μας που θυμάται, ακόμα κι αν το μυαλό μας δεν ξέρει το γιατί. Μην πάτε να το εξηγήσετε με τη λογική, γιατί δεν υπάρχει. Εμπιστευθείτε το μέσα σας, αυτό που νιώθετε και απλά ζήστε το. Αν και όσοι το έχετε βιώσει και έχετε ανθρώπους τέτοιους δίπλα σας, να τους αγαπάτε με ανιδιοτέλεια γιατί αυτές οι μορφές ανθρώπων είναι αυθεντικές!
Είναι τόσο αυθεντικές που δεν μπαίνουν ποτέ τυχαία στη ζωή μας, έρχονται σαν κομμάτια από ένα παζλ που δεν ξέραμε πως μας έλειπε. Είτε γιατί έχει έρθει η στιγμή να ολοκληρώσουμε κάτι που ξεκίνησε αλλού. Είτε γιατί χρειαζόμαστε ο ένας τον άλλον για να ξεπεράσουμε ένα μάθημα. Είτε γιατί η συνάντηση αυτή θα φέρει αλλαγή και θα μας ωθήσει σε ένα νέο στάδιο εξέλιξης. Και αυτή είναι η ιδιαίτερη ομορφιά τους, ότι μας υπενθυμίζουν πως οι πιο δυνατές σχέσεις δε μετρώνται με χρόνια, αλλά με το βάθος της σύνδεσης.
Αυτές οι ψυχές, χωρίς να το καταλάβεις, κάνουν τη διαδρομή σου πιο όμορφη! Μπορεί να περπατήσετε μαζί για λίγο ή για πολύ, αλλά κάθε στιγμή μαζί τους γεμίζει με εκείνο το σπάνιο συναίσθημα ότι είσαι ακριβώς εκεί που πρέπει να είσαι. Ακόμα κι όταν οι δρόμοι μας χωρίζουν, αφήνουν πίσω τους μια ζεστή ανάμνηση, μια γλυκιά νοσταλγία που μας θυμίζει πόσο βαθιά είναι η σύνδεσή μας.
Αυτή η σύνδεση δεν τελειώνει με την απόσταση ή το πέρασμα των χρόνων. Είναι μια υπόσχεση ψυχών που έχουν ξανασυναντηθεί ξανά και ξανά, σε διαφορετικές ζωές, σε άλλους κόσμους. Η γνώση πως θα βρεθούμε ξανά δίνει φως στην καρδιά μας, μια ελπίδα που δε σβήνει ποτέ. Και όταν αυτή η στιγμή της επανένωσης έρθει, δε θα χρειαστούν λόγια ούτε εξηγήσεις. Θα υπάρχει μόνο το αθόρυβο χαμόγελο της αναγνώρισης και το απαλό ψίθυρο της ψυχής που λέει:
«Σε ξαναβρήκα»!
Συντάκτης: Ασημίνα Μαραγκού
