Ένα βράδυ από κείνα που σε πιάνουν τα ψυχοπλακωτικά σου και δεν ξέρεις τι θέλεις, ή μάλλον ξέρεις αλλά δεν το έχεις, χαζεύοντας στο τηλέφωνο, μου εμφανίστηκε μπροστά μου ένα τραγούδι. Ο τίτλος του «Πριν». Κι αυτή ήταν η γνωριμία μου και ο κεραυνοβόλος έρωτάς μου με τη Ματούλα Ζαμάνη.
Τι ιδιότητα να δώσω σ’ αυτό το πλάσμα; Τραγουδίστρια, τραγουδοποιό την παρουσιάζουν, με γνώσεις παραδοσιακής κι έντεχνης μουσικής. Αερικό είναι που μπαίνει στο μυαλό μας και με τη φωνή της τακτοποιεί κάθε ανοικτό κουτάκι μας. Με καταγωγή από την Ήπειρο και τη Θεσσαλία, γεννημένη το 1981, έχει συνεργαστεί με τους πιο σημαντικούς συνθέτες της έντεχνης και όχι μόνο σκηνής. Δεν ανήκει σε καμία δισκογραφική εταιρεία, κάνει μόνη της τις παραγωγές της, νιώθοντας πιο ελεύθερη. Από το 2020 ζει στην Αμοργό, κάνοντας την προσωπική της επιλογή.
Για την ίδια, το τραγούδι είναι ένας συνδυασμός ταλέντου και δουλειάς. Έχει πει πως: «Τραγουδάω γιατί με αυτόν τον τρόπο μπορώ να εκφραστώ. Να είμαι ο εαυτός μου. Να επικοινωνώ, να δέχομαι, να μοιράζομαι, να ταξιδεύω και να ονειρεύομαι. Το ταλέντο σίγουρα βοηθάει, αλλά όχι μόνο του. Θέλει τρελή δουλειά. Θέλει να κρατάς αγνό συνέχεια αυτό το ακαθόριστο που έχεις στο μυαλό σου και στην καρδιά σου. Να το αγαπάς συνέχεια απ’ την αρχή μέχρι το τέλος».
Θέατρο Βράχων 2024. Η Ματούλα Ζαμάνη σε μια απίστευτη συναυλία, λίγο πριν το τέλος και κατά τη διάρκεια του τραγουδιού «Μιλώ για σένα», ευχαριστεί τον κόσμο και, βγάζοντας την μπλούζα της, την πετάει στο κοινό. Χιλιάδες οι φωνές που διαμαρτυρήθηκαν και όλοι οι υπόλοιποι εμείς που την αποθεώσαμε. Όχι για την κίνηση, αλλά για τον συμβολισμό. Για όλες εμάς που κάποτε θέλαμε να βγάλουμε την μπλούζα μας και ντραπήκαμε επειδή κάποιοι μας έμαθαν πως απαγορεύεται να το κάνουμε αν οι διαστάσεις μας δεν είναι 90-60-90, για όλους εκείνους που η ψυχή τους έψαχνε ένα άλμα και για κάποιους που η ελευθερία δε φυλακίζεται.
Η ίδια δήλωσε πως: «Όλα έχουν τον συμβολισμό τους, αρκεί να ζεις με αξιοπρέπεια, που αξιοπρέπεια είναι να είσαι ο εαυτός σου και να παλεύεις κάθε μέρα για πράγματα που φαίνονται ή όχι. Να τραγουδάς, να μοιράζεσαι, να αγαπάς, να αγαπιέσαι και να μην αισθάνεσαι διαρκώς ότι κάτι πρέπει να κάνω, να πάρω το κουράγιο και να βγω έξω. Να χαρείς σε ένα πράγμα που στενεύει παγκόσμια και σε μία χώρα που δεν τα λέει καλά. Πραγματικά πιστεύω ότι πρέπει να είμαστε καλά ατομικά σε πρώτο επίπεδο και σιγά σιγά, αλληλέγγυα αυτό να γίνεται κρίκος.
Δεν μπορείς και να υποκρίνεσαι και να παίζεις με έννοιες τι είναι σωστό, λάθος, πρέπον και πιάσε το αυγό και κούρευ’ το. Η ελευθερία έχει τεράστιο καθήκον. Έχει πολλά από πίσω κι έχει ένα τίμημα κι ένα ρίσκο. Το τίμημα είναι το καθημερινό του τι μπορώ να κάνω, όχι να πω. Με τον εαυτό μας είναι το τίμημα. Όταν φτάσω 50 να πω ότι το έκανα αυτό, τότε ή έκλεισα τότε τα μάτια; Αυτό προσπαθώ να το περάσω από τη μουσική μου και τις συναυλίες μου, που είναι ο κήπος μου. Η ζωή έχει τον πόνο, τη χαρά, την απελευθέρωση. Σου βγαίνει η ψυχή που λένε, όχι το ρούχο. Έτσι σου βγαίνει η μουσική, το αυθόρμητο».
Και αν εγώ εκείνο το βράδυ που τη γνώρισα μέσα από τη φωνή της πάλευα να κατανοήσω τι φταίει στις σχέσεις, εκείνη έρχεται να μου απαντήσει πως: «Η μεγαλύτερη απογοήτευση ήρθε από κάποιες σχέσεις που απ’ την οικειότητα φθάρθηκαν τόσο πολύ και έγιναν κλαδιά που μας έπνιξαν. Η αλλαγή των ανθρώπων και η ατελείωτη καφρίλα με δικαιολογίες με τρόμαξε γερά. Έτσι ήταν και μάλλον έτσι θα ‘ναι. Προχωράμε με τρυφερότητα και στα αγκάθια ματώνουμε, αλλά δε σταματάμε. Πιστεύω ότι, όταν θα έρθει η ώρα να φύγεις, όσο και αν αργείς να δεις τα σημάδια, θα φύγεις. Τότε είναι η ώρα. Ο καθένας έχει το δρόμο του και το χρόνο του».
Η ίδια έχει αποποιηθεί την υποχρέωση να ανήκεις σε κάποιο κουτάκι και ίσως εκεί να είναι το μυστικό που όλοι αναζητούμε. Για τη Ματούλα, ο ορισμός της ελευθερίας είναι: «Πριν κλείσουμε τα μάτια μας κάθε βράδυ ξέρει ο καθένας μας καλά πως ζήσαμε τη μέρα που πέρασε. Αν σε στιγμές νιώθουμε όμορφα, κρατάμε ο ένας το χέρι του αλλού, μέσα απ΄ όλα τα δύσκολα που ζούμε, τότε είμαστε ελεύθεροι».
Συντάκτης: Ταρασία Γεωργιάδου
