Στη Γαλλία τη λένε «ηρωίδα της Αντινιόν». Για τα διεθνή μέσα, η Ζιζέλ Πελικό είναι η γυναίκα που βρήκε τη δύναμη να ξεσκεπάσει τον σύζυγό της, Ντομινίκ, έπειτα από δεκαετίες βιaσμών, ναρκώσεων και κακοποίησης. Τα στοιχεία που βρέθηκαν στο σπίτι τους έκοψαν την ανάσα· περίπου 20.000 φωτογραφίες και βίντεο ντοκουμέντα, με σκηνές κακοποίησης, ανάμεσά τους και υλικό της κόρης τους, Καρολίν, γυμνής ή με εσώρουχα, σε φάκελο με τον «ποιητικό» τίτλο «Η κόρη μου γυμνή». Ο Ντομινίκ καταδικάστηκε σε 20 χρόνια κάθειρξης και η Ζιζέλ ανακηρύχθηκε πρόσωπο-σύμβολο.
Μέχρι εδώ, όλα μοιάζουν σαν σενάριο ταινίας όπου στο τέλος η γυναίκα επιζήσασα παίρνει το χειροκρότημα και βγαίνει νικήτρια. Μόνο που στην πραγματική ζωή υπάρχει και το backstage, μια κόρη, 46 ετών σήμερα, που δε θέλει να δει ούτε ζωγραφιστή τη μητέρα της, σε μια ρήξη που δε μαζεύεται, πια.
Η Καρολίν Νταριάν το είπε ξεκάθαρα: «Δε μιλάμε πια και δε θα της το συγχωρήσω ποτέ». Για εκείνη, η μητέρα που όλοι χειροκροτούν, δεν ήταν ποτέ το στήριγμα που είχε ανάγκη. Νιώθει ότι οι δικές της κακοποιήσεις από τον πατέρα της μπήκαν σε δεύτερο πλάνο, σαν να μην υπήρξαν ποτέ. Η κορύφωση της έντασης ήρθε μέσα στο δικαστήριο. Όταν άκουσε την ποινή του Ντομινίκ, η Καρολίν φώναξε στον πατέρα της «Θα πεθάνεις μόνος σαν σκυλί στη φυλακή!». Μια σκηνή κάθαρσης, θα έλεγε κανείς. Μόνο που η Ζιζέλ γύρισε και της απάντησε «Σταμάτα να παίζεις θέατρο». Μάνα-κόρη σε real time διάλογο, με ατάκες που ούτε ο πιο καυστικός σεναριογράφος δε θα τολμούσε να γράψει.
Είναι εύκολο για την κοινωνία να βλέπει τη Ζιζέλ ως «ηρωίδα». Όμως για την Καρολίν, πρόκειται για μια γυναίκα που δεν τη στήριξε όπως περίμενε. «Δεν είναι είδωλο για μένα», δηλώνει χωρίς περιστροφές. Γιατί, ναι μεν η Ζιζέλ έσπασε τη σιωπή απέναντι στον δικό της βιaστή, αλλά δε στάθηκε με τον ίδιο τρόπο απέναντι στη μαρτυρία της κόρης της. Και η Καρολίν αισθάνεται παραμερισμένη, ενώ η μητέρα της έγινε διεθνές σύμβολο, εκείνη έμεινε με την αίσθηση πως η δική της ιστορία πέρασε σε υποσημείωση. Σαν να λέει η κοινωνία «μια τραγωδία τη φορά, κορίτσι μου».
Η υπόθεση αυτή βάζει κάτω από το μικροσκόπιο κάτι που όλοι ξέρουμε αλλά δεν παραδεχόμαστε εύκολα άλλο η δημόσια εικόνα κι άλλο η ιδιωτική πραγματικότητα. Η Ζιζέλ Πελικό είναι όντως πρότυπο θάρρους για πολλές γυναίκες. Αλλά για την κόρη της είναι απλώς μια μάνα που της είπε «σταμάτα να παίζεις θέατρο» τη στιγμή που εκείνη προσπαθούσε να βγάλει από μέσα της δεκαετίες θυμού.
Κι έτσι, έχουμε την τέλεια ειρωνεία: μια γυναίκα που όλοι αποκαλούν «ηρωίδα», αλλά στο σπίτι της να έχει χάσει για πάντα την αγάπη και την εμπιστοσύνη του παιδιού της. Η ιστορία της Ζιζέλ και της Καρολίν είναι μάθημα ότι πίσω από κάθε «είδωλο» υπάρχει πάντα μια οικογενειακή πραγματικότητα που δεν είναι τόσο “επική”. Για τον κόσμο, η Ζιζέλ είναι το παράδειγμα θάρρους. Για την κόρη της, είναι το πρόσωπο που της στέρησε την αίσθηση δικαίωσης.
Και στο τέλος μένει το ερώτημα: μπορεί μια «ηρωίδα» να είναι ταυτόχρονα και «κακή μητέρα»;
Συντάκτης: Ράνια Λιάσκου
