Δεν αγαπάμε όλοι με τον ίδιο τρόπο. Άλλοι, όταν αγαπούν, γίνονται φροντιστικοί. «Φόρα ζακέτα, θα κρυώσεις», «Σού μαγείρεψα για το μεσημέρι», «Σού έκλεισα ραντεβού με τον γιατρό». Άλλοι, όταν αγαπούν, αφοσιώνονται. Δίνονται ολοκληρωτικά, χωρίς δεύτερες σκέψεις. Άλλοι κρατούν τις αποστάσεις τους, γιατί τρομάζουν με την πολλή οικειότητα. Άλλοι ενθουσιάζονται και κάνουν τρέλες. Καθένας έχει τον τρόπο του να αγαπάει. Μην έχεις την απαίτηση να σ’ αγαπήσουν όπως τους αγαπάς εσύ.
Επειδή εσύ δείχνεις την αγάπη σου με φροντίδα, δε σημαίνει ότι όποιος δε σε φροντίζει δε σ’ αγαπάει. Επειδή εσύ έχεις ανάγκη από καθημερινή επαφή και πολύωρες συζητήσεις μέχρι τα μεσάνυχτα ή ανταλλαγές μηνυμάτων, δε σημαίνει ότι όποιος είναι λιγουλάκι πιο λακωνικός και εσωστρεφής δε σ’ αγαπάει.
Την αγάπη δεν τη μετράμε στις εξόδους. Η αγάπη δεν έχει υποδεκάμετρο. Δε λέμε: «Σού δείχνω ότι σ’ αγαπάω, γιατί σού πρότεινα να βγούμε για ποτό». Δε δείχνουμε έτσι την αγάπη μας. Και —βασικά— δε «δείχνουμε» την αγάπη μας. Την αγάπη μας κάνουμε τους άλλους να τη νιώσουν.
Αν αισθάνεσαι ότι σ’ αγαπάει, το νιώθεις στο πετσί σου. Μην ψάχνεις ευκαιρίες για να σου αποδείξει το αντίθετο.
Σ’ αγαπάει και στο λέει. Το βλέπεις στα μάτια του ανθρώπου που το αισθάνεται. Κι αν πνίγεσαι μέσα στο «Ναι, αλλά δε μου άναψες τον θερμοσίφωνα όταν γύρισα από τη δουλειά», «Δεν έπλυνες τα πιάτα», «Δεν ήρθες να με πάρεις όταν σχόλασα», «Δε μου πρότεινες να πάμε για καφέ», ίσως χρειάζεται να κατανοήσεις πως δεν έχει μάθει να αγαπάει έτσι.
Γιατί η αγάπη δεν είναι υποχρέωση. Δεν είναι βραχνάς. Δεν είναι καν παρουσιολόγιο. Μπορεί να έχει να σε δει τρεις μήνες και παρ’ όλα αυτά να σε αγαπάει. Η αγάπη δε μετριέται από το πόσες φορές την εβδομάδα θα βρεθείτε. Ή από το αν θα πείτε: «Καλημέρα», «Καληνύχτα», «Σ’ αγαπώ». Όλα αυτά είναι φούμαρα για ποιητές. Η αγάπη δεν είναι καθήκον. Είναι συναίσθημα. Το πιο δυνατό και βαθύ από όλα τα άλλα. Κι αυτό το ξεχνάμε πολλές φορές οι άνθρωποι και έχουμε απαιτήσεις.
«Θέλω να με αγαπάς με αυτόν τον τρόπο», λες και περιμένεις να υπακούσει. «Αν μ’ αγαπάς, θα μ’ αγαπάς έτσι όπως θέλω εγώ». Βρε διάολε, τι μπαρούφες μας λες; Είναι σαν να λες: «Θέλω να θυμώνεις με αυτόν τον τρόπο, να εκνευρίζεσαι, να χαίρεσαι, να ερωτεύεσαι, να στεναχωριέσαι με τον τρόπο που θα σου δείξω εγώ». Θαρρείς και τα συναισθήματα έχουν μόνον έναν τρόπο να εκφραστούν. Αδαής που είναι ο κόσμος.
Όπως δε χρειάζεται (και δεν μπορείς) να μετράς και να αποδεικνύεις τον θυμό, τη λύπη, την έκπληξη ή τη χαρά, έτσι δε χρειάζεται να μετράς και να αποδεικνύεις την αγάπη. Η αγάπη άλλες φορές είναι μία αγκαλιά σιωπηλή, ένα πάπλωμα που θα σκεπάσει το κορμί σου που αποκοιμήθηκε στον καναπέ ή ένας ώμος που θα απορροφήσει τα δάκρυα που ποτίζουν τα κοκκινωπά σου μάγουλα. Κι άλλες φορές η αγάπη είναι ένα ξερό: «Καληνύχτα, θα τα πούμε αύριο», μία αναγκαία απόσταση, μία απομάκρυνση. Η αγάπη και η απόσταση δεν είναι αιώνιοι και άσπονδοι εχθροί. Μπορείς να αγαπάς και να φεύγεις. Μπορεί να σ’ αγαπούν και να μην είναι πάντα εκεί.
Μπορεί να είχες γενέθλια, πάρτι, στεναχώριες, προβλήματα και να μην ήταν εκεί να γελάσετε μαζί, να κλάψετε ή να τσακωθείτε. Αυτό, όμως, δε μειώνει την αγάπη του. Δεν την εκμηδενίζει. Σ’ αγαπάει, αλλά δεν μπορεί να σ’ αγαπάει με τον τρόπο που θέλεις εσύ. Ούτε εσύ άλλωστε τον αγαπάς με τον τρόπο που —πιθανά— θέλει εκείνος. Μην το παίρνεις προσωπικά. Είναι απλά δύο —από τους χιλιάδες— τρόποι έκφρασης της αγάπης. Αυτό είναι όλο. Μην το μεγαλοποιείς. Και —για τον Θεό— μην ψάχνεις την αγάπη στα μικρά που δεν έκανε ή δεν κάνει. Αναζήτησέ τη στα μεγάλα, στα ωραία, στα σοβαρά. Σε εκείνα που δίνουν αξία και νόημα στη ζωή σου. Στα βλέμματα, στα χαμόγελα, στις αγκαλιές, στις ατέρμονες συζητήσεις σας, στον τρόπο που τον αφήνεις να επηρεάζει τη σκέψη, το μυαλό και την καρδιά σου. Αυτά έχουν σημασία, ανθρωπάκο μου. Αυτά. Όχι τα άλλα. Εκείνα είναι μικρά, δεύτερα.
Γιατί, όταν σε σκέφτομαι, δε θέλω να θυμάμαι πόσες φορές μού ζήτησες να βγούμε αυτή την εβδομάδα. Θέλω να θυμάμαι το χαμόγελό σου, τα αστεία σου, τον τρόπο που με κοιτάς όταν δε σε βλέπω. Αυτά με κάνουν να ελπίζω και γι’ αυτά σε αγαπώ. Και σ’ αγαπώ ίσως όχι όπως θα ήθελες εσύ, αλλά όπως ξέρω εγώ.
Συντάκτης: Στέλλα Μπακάλη
