Πόσες φορές έχεις αναρωτηθεί γιατί κάνεις αυτό που κάνεις; Γιατί δουλεύεις στη συγκεκριμένη δουλειά, γιατί επιλέγεις να αφιερώσεις τον ελεύθερό σου χρόνο διαβάζοντας κάποιο βιβλίο ή αράζοντας στον καναπέ ή μαθαίνοντας μια καινούρια γλώσσα; Είναι κάτι που βγαίνει υποσυνείδητα ή το κάνεις με τη δικιά σου εντολή; Με άλλα λόγια, το κάνεις επειδή το θέλεις ή επειδή πρέπει;
Κάποιες φορές μπορεί να χανόμαστε στο τι πρέπει να κάνουμε και στο τι θέλουμε να κάνουμε και μπορεί να νιώθουμε αδικημένοι όταν αυτά τα δύο δε συνυπάρχουν. Και, κάποιες άλλες φορές, δε γνωρίζουμε καν τι θέλουμε να κάνουμε. Μέσα σε μια κοινωνία με ταχύτατους ρυθμούς και “πρέπει”, περιορίζεσαι με τα “θέλω” σου και προσαρμόζεσαι στους ρυθμούς της:
Ξύπνα καλημέρα, πήγαινε τα παιδιά στο σχολείο, ώρα για δουλειά, μίλα με τους συναδέλφους σου για τα ίδια και τα ίδια ξανά, σχόλασε, πήγαινε σουπερμάρκετ, φτιάξε μεσημεριανό, αλλά πρέπει να σκεφτείς και τι θα φας για βράδυ, δώσε προσοχή στ@ν σύντροφό σου, στους φίλους σου, στην οικογένειά σου, πάρε τηλέφωνα να δεις τι κάνουν, μην είσαι αχάριστο πλάσμα, διάβασε με τα παιδιά σου, καθάρισε το σπίτι, γυμνάσου, κοινωνικοποιήσου, κοιμήσου και του κι απ’ την αρχή!
Ένας φαύλος κύκλος που μπορεί να μας φαίνεται αδύνατο να σπάσει. Θα σου δώσω ένα hint: ποιες στιγμές μέσα στη μέρα σου νιώθεις ότι παίρνεις μια ανάσα; Μπορεί να είναι την ώρα του βραδινού σου ντους, οι βραδινές ονειροπολήσεις πριν τον ύπνο, τα 5 λεπτά που ετοιμάζεις τον πρωινό σου καφέ, το περπάτημα με τον σκύλο σου. Μπορεί κάποιες από αυτές τις στιγμές να σου πέρασε από το μυαλό ότι θα μπορούσες να ήσουν κάτι άλλο, να ασχολιόσουν με κάποιο διαφορετικό επάγγελμα, να είχες ένα χόμπι που σε πάθιαζε, ίσως να θυμήθηκες τι σου άρεσε να κάνεις σε μικρή ηλικία και μετά το σταμάτησες γιατί ήταν ένα “παιδικό μη ρεαλιστικό όνειρο”, να σχημάτιζες μια εικόνα στο μυαλό σου η οποία σου δημιουργούσε ένα όμορφο χαμόγελο.
Αυτήν ακριβώς την εικόνα, κράτα την. Κάτι σου λέει. Κράτα την όσο μπορείς ζωντανή, πριν ξεθωριάσει το επόμενο δευτερόλεπτο από τον χτύπο του τηλεφώνου σου που σου υπενθυμίζει να επιστρέψεις στην πραγματικότητα. Έχουμε δικαίωμα να ονειρευόμαστε και να ονειροπολούμε και ακόμα περισσότερο να δίνουμε τον απαραίτητο χρόνο στον εαυτό μας να το κάνει χωρίς τύψεις.
Πόσες φορές έχεις νιώσει αυτόν τον κόμπο στο στομάχι; Ότι κάτι δεν πάει καλά, ακόμα κι αν όλα θεωρητικά είναι στη θέση τους; Έχεις πιάσει τον εαυτό σου να ξεφυσάει — λες και κατεβαίνεις σε διαγωνισμό για να σβήσεις τα περισσότερα κεράκια — χωρίς να γνωρίζεις τον λόγο; Γιατί ζεις σε αυτόματο πιλότο, γιατί δεν κοιμάσαι τα βράδια, γιατί έχεις δει το σώμα σου να αλλάζει με τρόπο που δε σου αρέσει; Αν σου φαίνονται γνωστά όλα ή κάποια από αυτά, είναι επειδή το σώμα σου και ο οργανισμός σου ξέρει. Σε ξέρει καλύτερα απ’ ό,τι νομίζεις, και σου λέει κάτι. Άκουσέ το. Ίσως να σου λέει ότι χρειάζεσαι κάτι διαφορετικό από αυτό που ζεις τώρα. Μπορεί να σου λέει “σήκω χρειάζεσαι αδρεναλίνη, έλα ξανά ξεκινήσουμε εκείνα τα μαθήματα πιλάτες που λέγαμε να κινηθούμε λίγο”, ή “ρε ’σύ, αφού σου αρέσει η τέχνη, ας βρούμε έναν τρόπο να τη βάλουμε περισσότερο στην καθημερινότητά μας”, ή μπορεί ακόμα το αντίθετο “ώπα, χαλάρωσε λίγο φίλε μου, έχεις πάθει υπερκόπωση πόσο ακόμα να αντέξω;”.
Πόσες φορές μέσα στην εβδομάδα σου δίνεις χρόνο στον εαυτό σου να σκεφτεί; Όχι να οργανώνεις, όχι να σκρολάρεις στο κινητό, όχι να καθαρίζεις ενώ η τηλεόραση παίζει στο βάθος, όχι να κάνεις multitasking, αλλά όντως να μην κάνεις τίποτα. Να είσαι απλά εσύ, και ο εαυτός σου. Πόσες φορές έχεις κάτσει όντως να μιλήσεις μαζί του; Μπορεί να τα πάτε πολύ καλά, αλλά μπορεί και να διαφωνείτε. Δώσε λίγο χρόνο να τον γνωρίσεις, μπορεί να είναι cool τυπάκι τελικά. Άλλοι θα το πουν βαρεμάρα το να κάθεσαι και να μην κάνεις τίποτα, εμείς το λέμε ανακάλυψη. Μπορεί να μάθεις πράγματα για τον εαυτό σου που δε σου περνούσαν καν από το μυαλό.
Σίγουρα μπορεί να νιώσεις άβολα, να νιώσεις ότι δεν είναι σωστό αυτό που σκέφτεσαι, μπορεί να το σκεφτείς και να το αποκλείσεις ή μπορεί να θέλεις να το δοκιμάσεις, μπορεί να θέλεις να το μοιραστείς με άλλους ή να το κρατήσεις για τον εαυτό σου. Ό,τι κι αν αποφασίσεις να κάνεις, δώσε ένα μπράβο στον εαυτό σου που έδωσες τον χρόνο να το σκεφτείς, και αργότερα αποφασίζεις αν θέλεις να το αφήσεις να αιωρείται στο μυαλό σου ή αν θέλεις να το κάνεις πραγματικότητα.
Ένα βήμα τη φορά, έτσι μαθαίνεις να περπατάς.
Συντάκτης: Evlalia
