Άτιμη φθορά μας τα παίρνεις όλα: αμάξια, ψυγεία, τον Γιώργο

Φθορά, μια λέξη που προκαλεί τρόμο και άγχος, ο κανόνας της φύσης από τον οποίον δεν μπορεί να ξεφύγει τίποτα και κανείς. Είτε είσαι λουλούδι, είτε είσαι αυτοκίνητο, είτε είσαι ψυγείο, είτε είσαι άνθρωπος η κάθε μέρα που περνάει αφήνει και μια γρατζουνιά στο γυαλιστερό βερνίκι που είχες κάποτε και όσο οι μέρες προστίθενται τόσο οι γρατζουνιές κερδίζουν έδαφος, εξαπλώνονται και το βερνίκι ξεφλουδίζει. Με συνεπή φροντίδα μπορεί να καθυστερήσει η εξέλιξη της φθοράς, κάποια στιγμή όμως θα έρθει και τότε το φθαρμένο καθίσταται άχρηστο. Το αυτοκίνητο που ανεβάζει θερμοκρασία και χάνει νερό στο ψυγείο δεν μπορεί να συνεχίσει να είναι έξω από το σπίτι και να σε περιμένει για να σε εξυπηρετήσει.

Αρχίζει το ψάξιμο λοιπόν. Μεταχειρισμένο, κι αν ναι με πόσα χιλιόμετρα για να μη σου βγάλει ζημιές και πρέπει να βρεθεί και ένας μηχανικός να το τσεκάρει μήπως είναι τρακαρισμένο. Μήπως συμφέρει καλύτερα το leasing ή μήπως κάποιο χρηματοδοτικό πρόγραμμα από κάποια αντιπροσωπία ώστε η αγορά καινούργιου να καταστεί εφικτή επιλογή; Ένα είναι σίγουρο, ό,τι είναι να γίνει πρέπει να γίνει γρήγορα γιατί καθημερινή μετακίνηση προς και από τη δουλειά χωρίς αυτοκίνητο δεν είναι καθημερινότητα αλλά Γολγοθάς. Τα πράγματα είναι πιο εύκολα με το ψυγείο, αναζήτηση σε ετοιμοπαράδοτα σε ένα e-shop ηλεκτρικών συσκευών, παραγγελία online, ραντεβού για σύνδεση και α να πάρουν και το παλιό ψυγείο για ανακύκλωση για να μην είναι στη μέση. Τέλειο το καινούργιο ψυγείο, καλή απόφαση.

Βάζεις στοίχημα όμως ότι είχες πει να ασχοληθείς και με κάτι άλλο που έχει φθαρεί και πλέον δεν είναι χρήσιμο και προσπαθείς να θυμηθείς τι ήταν αυτό. Αχ καλέ ο Γιώργος. Εξαφανισμένος και βυθισμένος στον κόσμο του με μικρά διαλείμματα επαφής με τον δικό σου κόσμο μοιάζει με ρουτίνα ομορφιάς με δύο, τρία ή πέντε βήματα, ρουτίνα που γίνεται μηχανικά και είναι κάθε μέρα η ίδια διότι διαφορετικά δε θα λεγόταν ρουτίνα. Πού πάμε; Αυτό δεν πάει πουθενά. Που ήθελες αλήθεια να πας όταν ξεκίνησες; Δεν έχει σημασία πια. Τέλος. «Πως νιώθεις;» σε ρώτησε η κολλητή». Δεν έχουμε καμία επικοινωνία, απάντησες, άσε που τους τελευταίους δύο μήνες έχει έρθει ένα καινούργιο παιδί στο γραφείο που είναι τόσο γλυκός, να φανταστείς ότι κάθε πρωί μου φέρνει χωρίς να το έχω ζητήσει τον καφέ που πίνω μαζί με ένα κρουασάν που ξέρει ότι μου αρέσει. «Δουλεύει σε καφέ;» σε ρώτησε η ίδια κολλητή. «Όχι παιδί μου, σου είπα ότι δουλεύει στο γραφείο μας. Α και χθες που δεν έπαιρνε μπροστά το αυτοκίνητό μου, προθυμοποιήθηκε να του ρίξει μια ματιά και άνοιξε καπό, έλεγξε μηχανή, κούνησε κάτι σωληνάκια και το αυτοκίνητο πήρε μπροστά. Απίστευτο ε;» απάντησες. «Και πώς νιώθεις;» ξαναρώτησε η κολλητή. «Σου είπα, είναι τόσο γλυκό παιδί» εκνευρίστηκες.

Αυτό νιώθεις, ότι είναι γλυκό παιδί; Αυτός είναι γλυκό παιδί, εσύ τι είσαι, χαρούμενη, ενθουσιασμένη, συνεπαρμένη ή τίποτα από τα παραπάνω; Και για το Γιώργο τι νιώθεις; Ναι, είναι εξαφανισμένος, σας έχει καταπιεί η ρουτίνα αλλά τι νιώθεις; Τίποτα, κενό, άναρθρες κουβέντες που λογίζονται απαντήσεις κι ένας φακός στραμμένος μονίμως στον άλλον… είπε, δεν είπε, έκανε, δεν έκανε. Ένας άνθρωπος που έχει μετατραπεί σε ένα άθροισμα πράξεων και λέξεων κι αν τα νούμερα δεν είναι σωστά πάει για αντικατάσταση, όχι για απόσυρση που είναι απολύτως κατανοητό αλλά για αντικατάσταση διότι η θέση του συντρόφου επιβάλλεται να είναι κατειλημμένη κι αν δεν είναι ουε και αλλοίμονο, έρχονται ζοφερές μέρες. Στρέψε για λίγο τον φακό πάνω σου και δες επιτέλους τι νιώθεις, αν νιώθεις. Οι ερωτικές σχέσεις δεν είναι εξίσωση. Delivery καφέ + κρουασάν + διόρθωση βλάβης του αυτοκινήτου=έρωτας. Όχι, ο έρωτας δημιουργείται από μια διεργασία που δεν μπορείς να αποκρυπτογραφήσεις. Μπορούμε να ξεχάσουμε άνετα τα λόγια ή τις πράξεις κάποιου, δεν μπορούμε όμως σε καμία περίπτωση να ξεχάσουμε αυτό που μας έκανε να νιώσουμε.

Αυτό έχει καταγραφεί τόσο ανεξίτηλα μέσα μας που είναι καταδικασμένο να συγκρίνεται χωρίς έλεος με ότι μας κάνει να νιώσουμε ένας άλλος σύντροφος και χρειάζεται πολλή τύχη και χρόνος για να μπορέσεις να νιώσεις κάτι εφάμιλλο. «Συμβαίνει κάτι τρομερό όταν είμαι μαζί του» είπε πριν μέρες ένα 20χρονο κορίτσι «δε σκέφτομαι τίποτα, είναι σα να αποκόβομαι από το περιβάλλον και τον κόσμο». Η διπλανή καρέκλα πιάνεται εύκολα, το άτομο που θα σε βάλει στην κατηγορία «ζευγάρι» ακόμη πιο εύκολα, αυτός όμως που ακόμη και χωρίς φυσική παρουσία, μόνο ως φωνή σε ένα τηλεφώνημα μισής ώρας θα καταφέρει να σε εξιτάρει, να σε συναρπάσει, να σε κάνει να ονειρευτείς, να ξεκαρδιστείς στα γέλια, να πάρεις απαντήσεις σε κάποια θέματα που σε απασχολούσαν, να σε ηρεμήσει, να σου χαρίσει μια διαβολεμένη όρεξη και διάθεση, να εξαφανίσει κούραση, να διαγράψει όλες τις ώρες που προηγήθηκαν του τηλεφωνήματος είναι μοναδικός. Ακόμη κι αν αυτός ο άνθρωπος εξαφανιστεί ή εξοστρακιστεί από τη ζωή σου η ανάμνηση του πως ένιωσες δεν πρόκειται να φύγει ποτέ και θα ξαναβγαίνει στην επιφάνεια κάθε φορά που μια μαριονέτα κάθεται στη διπλανή καρέκλα.