Είμαστε, όμως, οι άνθρωποι ε; Ζούμε στην πλάνη του χρόνου όσο αυτός τελειώνει

Γεννιέσαι κι έπειτα μαθαίνεις σε όλη σου τη ζωή να φτιάχνεις πλάνα για το μέλλον. Βάζεις και προσωπικά όρια, π.χ. μέχρι τα 30 να έχεις καταφέρει να κάνεις τη δουλειά που ονειρεύεσαι. Περνάνε τα χρόνια και κάποια από τα σχέδια σου πραγματοποιούνται. Τα περισσότερα, όμως, αποτυγχάνουν κι εσύ κατηγορείς θεούς και δαίμονες και πιστεύεις πως το σύμπαν σε έχει αδικήσει και στα έφερε όλα ανάποδα. Έχεις ακούσει που λένε ότι όταν ο άνθρωπος κάνει σχέδια, κάποιος εκεί πάνω γελάει. Αυτό είναι η ζωή. Τη ζωή δεν την προγραμματίζεις. Δεν μπορείς. Απλά κάποια στιγμή αποδέχεσαι πως πρέπει απλώς να πας με το ρεύμα. Πότε είναι αυτή η στιγμή; Σε κάθε άνθρωπο διαφέρει, ωστόσο ο κοινός παρονομαστής είναι ένας. Αυτό το ένα συμβάν που στα ανατρέπει όλα.

Δεν ξέρεις πότε θα έρθει ή με ποια μορφή. Δεν είναι σχεδόν ποτέ ανώδυνο, μα είναι ένα τόσο δυνατό ταρακούνημα που σε ξυπνάει από τον ύπνο μιας ζωής δεδομένης. Ναι. Τη ζωή σου τη θεωρείς δεδομένη μέχρι εκείνη τη στιγμή. Ξυπνάς μια μέρα και μαθαίνεις πως ένα δικό σου άτομο έχει πάθει ένα πολύ σοβαρό ατύχημα. Ο κόσμος για λίγο σταματά, βουβαίνει. Δεν καταλαβαίνεις, δε νιώθεις, είσαι μουδιασμένος/η. Προσπαθείς να διαχειριστείς κάτι το οποίο ήταν σαφώς εκτός πλάνου. Όταν ένας δικός σου άνθρωπος κινδυνεύει τότε καταλαβαίνεις και την αξία του για σένα και πως τίποτα δεν είναι δεδομένο. Και είναι ακόμη πιο επώδυνο όταν δεν μπορείς να κάνεις κάτι για να βοηθήσεις και έτσι απλά περιφέρεσαι.

Μπορεί, βέβαια, να συμβεί και σε σένα τον/την ίδιο/α κάτι σοβαρό. Εκεί το πράγμα αλλάζει ριζικά. Αρχικά, παρατηρείς όσους είναι δίπλα σου σε όλο αυτό. Όσοι δεν είναι φροντίζεις ώστε να μην υπάρξουν και ποτέ ξανά. Όσοι είναι είσαι σίγουρος/η ότι θα είναι και αξίζουν να είναι σε κάθε στιγμή σου από εκεί και πέρα. Ανακαλύπτεις στον εαυτό σου όρια και αντοχή που δεν ήξερες ότι έχεις. Θέλεις να το ξεπεράσεις γρήγορα. Όχι για σένα, αλλά περισσότερο γι’ αυτούς που σου στάθηκαν σε αυτή τη δύσκολη στιγμή. Μετά αναγεννιέσαι σαν φοίνικας μέσα από τις στάχτες σου. Μπορεί ακόμη με ένα τρομερά χαρμόσυνο συμβάν να γίνει το ίδιο. Κατάφερες τόσα και τελικά ποιοι ήταν δίπλα σου;

Η πιο θλιβερή, επώδυνη και άκρως ριζική αλλαγή είναι όταν χάνεις έναν άνθρωπο σου. Δυστυχώς είναι αναπόφευκτο και μπορεί είτε να αφορά σε πραγματική απώλεια είτε σε συναισθηματική. Δεν ξέρω τί πονάει περισσότερο. Κάποιοι θα πουν το πρώτο, αλλά έχεις χάσει ποτέ συναισθηματικά ένα άτομο που αγαπούσες τόσο πολύ; Μοιάζουν με μικρό θάνατο κάποιοι χωρισμοί. Όταν, όμως, σε έχουν δεύτερη επιλογή ή δεν τους νοιάζει εκείνους να σε χάσουν, τότε είναι απαραίτητοι και αναγκαίοι. Βλέπεις πως εσύ είσαι πάντα εκεί όποια ώρα, όποια στιγμή, αλλά η άλλη πλευρά μόνο υπό προϋποθέσεις, αν βολέψει, αν υπάρχει χρόνος και αν υπάρχει και όρεξη. Εκεί καταλαβαίνεις πως η απώλεια έχει ήδη έρθει και πρέπει επιτέλους να την αποδεχτείς για να συνεχίσεις να ζεις.

Αν η απώλεια είναι φυσική, ο κόσμος σου έρχεται τούμπα. Σε κλάσματα δευτερολέπτου καλείσαι να καταλάβεις τί είναι αυτό το οποίο έμαθες και ταυτόχρονα να συνεχίσεις να αναπνέεις. Αν το έχεις βιώσει – που ειλικρινά στο απεύχομαι – δε νιώθεις το σώμα σου σε καμία διάσταση, η καρδιά και η αναπνοή λειτουργούν μηχανικά και είναι και τα μόνα που ακούς, χάνεται όλος ο κόσμος και το χρώμα του. Τίποτα πια δε θα είναι ίδιο. Είναι το μόνο σίγουρο. Δεν μπορείς να είσαι εσύ ίδιος/α. Σκέφτεσαι τα πάντα μετά από αυτό, μα κυρίως την ματαιότητα των τόσων σχεδίων που θα μείνουν ανεκπλήρωτα. Ο χρόνος που έχασες και τα λόγια που δεν πρόλαβες να πεις γιατί περίμενες την κατάλληλη στιγμή τριγυρνούν σαν τα φαντάσματα στις σκέψεις σου.

Είμαστε, όμως, οι άνθρωποι ε; Ζούμε στην ψευδαίσθηση και την πλάνη του χρόνου που δημιουργήθηκε από εμάς τους ίδιους και ξεχνάμε ότι δεν είναι απεριόριστος. Πρέπει πάντα κάτι να συμβεί για να το θυμηθούμε και να κάνουμε reset. Λες και είναι στις εργοστασιακές ρυθμίσεις μας, μετά από συμβάντα – ορόσημα να αρχίσουμε να εκτιμούμε όσα έχουμε και να αποδεχόμαστε όσα δεν ήρθαν γιατί απλά δεν ήταν για εμάς. Να νιώθεις ευγνωμοσύνη για τις στιγμές σου και τους ανθρώπους γύρω σου. Ας είναι ένας μόνο. Δεν πειράζει. Αρκεί να αξίζει, γιατί μην ξεχνάς, τίποτα δεν είναι απεριόριστο και τίποτα δεν είναι για πάντα.