Περνούν οι μέρες, οι μήνες, τα χρόνια και ’μεις – σαν θεατές σε ανιαρή παράσταση – παρακολουθούμε τη ζωή να φεύγει. Ασυγκίνητοι και τρομερά προβλέψιμοι σαν ρομποτάκια εργοστασίου, επαναλαμβάνουμε την ίδια καθημερινότητα για μια ολόκληρη ζωή. Ίδια διαδρομή, ίδια βήματα, ίδια σκηνοθεσία.
Όμως, δε γεννηθήκαμε για να περνάμε απλώς τις μέρες. Δε γεννηθήκαμε για να μετράμε τις ώρες και να τρέχουμε από τη μία υποχρέωση στην άλλη. Η ζωή δεν είναι λίστα. Δεν είναι πρόγραμμα. Η ζωή δε θέλει πρέπει και κανονισμούς. Θέλει ψυχή. Στη ζωή μας πρέπει να δώσουμε αξία. Νόημα. Περιεχόμενο. Στη ζωή αυτή – τη μία και μοναδική – οφείλουμε να ζούμε με τρόπο ζηλευτό, ακατόρθωτο, άξιο.
«Δεν μπορώ», λες. «Δεν προλαβαίνω», «δεν έχω λεφτά».
Δε θέλει πολλά η ζωή, ανθρωπάκο μου, για να πάρει αξία. Τρία πράγματα μονάχα: το μεγάλο, το ωραίο, το συγκλονιστικό.
Το μεγάλο δεν είναι πάντα τα σπουδαία κατορθώματα. Δεν είναι (πάντα) το πτυχίο, η προαγωγή, η οικογένεια. Μερικές φορές μεγάλο είναι εκείνο το βήμα, που χρόνια τώρα σκέφτεσαι να κάνεις, αλλά λογίζεις τα ποδάρια σου για ξύλινα και – ο κουτός – δειλιάζεις. Μεγάλη είναι η απόφαση να αφήσεις πίσω σου ό,τι σε βαραίνει και σε κρατά ξύπνιο τα βράδια. Μεγάλη είναι η επιλογή να ακούσεις την καρδούλα σου και να σπείρεις τους σπόρους των δικών σου λουλουδιών. Μεγάλη – τεράστια – είναι η προσπάθειά σου να απενδυθείς τον ρόλο που κάποιοι άλλοι σού φόρεσαν. Να διαχειριστείς τα παιδικά σου τραύματα και να μην τα χρησιμοποιείς ως ελαφρυντικά και δικαιολογίες. Να δεις τον εαυτό σου στον καθρέφτη όπως είναι όταν ξυπνάς – και να τον αποδεχτείς. Μεγάλος είναι κάθε δρόμος, που θα επιλέξεις συνειδητά να βαδίσεις με μεράκι, να καλλιεργήσεις με αγάπη και να οργώσεις με φροντίδα. Το μεγάλο είναι η πάλη για μια καλύτερη ζωή. Για μια ζωή δική σου. Όπως εσύ – και μόνο εσύ – την έχεις φανταστεί.
Το ωραίο είναι ό,τι ομορφαίνει τη ζωή μας, χωρίς χρηστικότητα. Τα λουλούδια που ανθίζουν μέσα στο καταχείμωνο – θαρρείς και σε καλούν να ξυπνήσεις από τον λήθαργο στον οποίο έχεις πέσει – και χρωματίζουν τη μουντή σου καθημερινότητα. Η μυρωδιά των νερατζιών, που στέκουν αγέρωχες στις γειτονιές. Το φως που διαπερνά τις κουρτίνες της κουζίνας τα πρωινά, που κατσουφιασμένος και παραδομένος ετοιμάζεις τον καφέ σου πριν φύγεις για τη δουλειά. Η θάλασσα που δεν έχεις ακόμη ταξιδέψει. Τα βιβλία, που έχεις στοιβάξει τεχνηέντως στη βιβλιοθήκη σου. Το χαμόγελο που σού χάρισε αχάραγα ο τύπος στο βενζινάδικο. Οι ευχές που σού έδωσαν στα γενέθλιά σου. Η ποίηση και – πάνω από όλα – η μουσική. Τα τραγούδια και οι σιωπές σου. Ωραίο είναι ό,τι κάνει την καρδιά μας να ανασαίνει.
Και το συγκλονιστικό είναι η αγάπη – η κραταιά ως θάνατος αγάπη – αν είσαι άξιος και τυχερός να τη νιώσεις. Συγκλονιστική είναι η όρεξή σου για ζωή. Η λαχτάρα σου να ζήσεις, να εκτεθείς, να πονέσεις, να δοκιμαστείς, να χαθείς και να ξαναβρείς τον δρόμο σου. Συγκλονιστική είναι η στιγμή που εξομολογείσαι – σαν παιδάκι του δημοτικού που έκανε σκανταλιά – όλα όσα έχεις μέσα σου. Όταν λες «σ’ αγαπώ», «σε θέλω», «μου λείπεις», «σε χρειάζομαι». Συγκλονιστικός μοιάζει να είναι ο τρόπος που – διαχειρίζεσαι τον εγωισμό σου και – συγχωρείς τα λάθη όσων αγαπάς. Συγκλονιστική είναι η σπίθα που βγαίνει από τα μεγάλα, καφετιά και γεμάτα μαύρους κύκλους μάτια σου. Συγκλονιστική είναι η στάση που έχεις επιλέξει να κρατήσεις σε αυτόν τον κόσμο.
Οι περισσότεροι άνθρωποι τα φοβούνται αυτά τα τρία.
Φοβούνται το μεγάλο, γιατί θέλει τόλμη και θάρρος. Φοβούνται το ωραίο, γιατί θέλει ευαισθησία και συναίσθημα. Φοβούνται το συγκλονιστικό, γιατί απαιτεί ξεβόλεμα και δράση. Και έτσι ζουν μια ζωή ήσυχη. Τακτοποιημένη. Ανιαρή. Δίχως φως. Δίχως λάμψη. Χωρίς συναίσθημα και περιεχόμενο. Άνθρωποι που αντί στα νιάτα τους να τολμήσουν το παρανοϊκό, το απρόβλεπτο, ακολουθούν την πεπατημένη και ονειρεύονται τη συνταξιοδότησή τους.
Μην αρκεστείς σε αυτή τη ζωή. Μη δεχτείς την ασφάλεια με αντάλλαγμα τη μονοτονία. Μην υποχωρήσεις. Μην κάνεις εκπτώσεις στα θέλω σου. Μην καταπιείς αμάσητο το αφήγημα της ενήλικης ζωής. Μπορείς να είσαι ενήλικας και να ζεις. Να ζεις με τρόπο που ικανοποιεί τον δεκάχρονο εαυτό σου. Να τολμάς. Να νιώθεις. Να διεκδικείς. Πιάσε τη ζωή από τα χέρια και ταρακούνησέ την. Κάνε τη μεγάλη. Ωραία. Συγκλονιστική.
Η ζωή και ο χρόνος δε σταματούν για κανέναν, προχωρούν. Ας μην προχωρούν ερήμην σου. Όταν, λοιπόν, σφυρίζουν τα πλοία, φρόντισε να μην είσαι στο λιμάνι.
Συντάκτης: Στέλλα Μπακάλη
