Τα Χριστούγεννα δεν είναι διαγωνισμός χαράς, είναι ΟΚ να είσαι κάπως

Όσο μεγαλώνεις, αρχίζεις να καταλαβαίνεις ότι τα Χριστούγεννα δεν είναι πάντα όπως τα είχες φανταστεί. Δεν είναι κάθε χρόνο ίδια. Δεν έρχονται πάντα με την ίδια διάθεση, την ίδια χαρά ή τον ίδιο ενθουσιασμό. Και όσο κι αν αυτό σε ξαφνιάζει στην αρχή, με τον καιρό μαθαίνεις πως είναι φυσιολογικό. Δε σημαίνει ότι κάτι πάει στραβά. Σημαίνει απλώς ότι αλλάζεις, ότι η ζωή προχωρά και εσύ μαζί της. Από μικρός έχεις μάθει ότι αυτές οι μέρες πρέπει να είναι ξεχωριστές. Να χαμογελάς, να νιώθεις ευγνωμοσύνη, να μοιράζεσαι στιγμές, να νιώθεις «κάπως αλλιώς». Σαν να υπάρχει μια άγραφη συμφωνία ότι όλα οφείλουν να είναι φωτεινά και ζεστά. Όμως η ζωή δε σταματά επειδή είναι γιορτές. Οι σκέψεις σου, οι απώλειες, οι αλλαγές και η κούραση μιας ολόκληρης χρονιάς σε ακολουθούν, ακόμη κι αν γύρω σου όλα είναι φωτισμένα και στολισμένα. Άλλωστε, μην ξεχνάς πως όλες οι χρονιές δεν είναι ίδιες και δε σε βρίσκουν όλες στο ίδιο σημείο.

Υπάρχουν Χριστούγεννα που τα περιμένεις με ανυπομονησία και άλλα που απλώς έρχονται. Χρονιές που νιώθεις γεμάτος και άλλες που νιώθεις ένα βάρος, χωρίς να μπορείς πάντα να το εξηγήσεις. Μπορεί να σου λείπει κάποιος άνθρωπος. Μπορεί να νιώθεις ότι δεν είσαι εκεί που θα ήθελες. Ίσως κοιτάς πίσω και να σκέφτεσαι όσα δεν έγιναν ή μπροστά και σε κουράζει η αβεβαιότητα. Μπορεί απλώς να είσαι κουρασμένος. Κι όλα αυτά επιτρέπονται. Δε χρειάζεται να πιέσεις τον εαυτό σου να νιώσει χαρά επειδή «έτσι πρέπει». Δε χρειάζεται να προσποιηθείς ότι όλα είναι καλά για να ταιριάξεις στο κλίμα. Οι γιορτές δεν έχουν κανόνες και δε μετριούνται με χαμόγελα, τραπέζια ή φωτογραφίες. Μετριούνται με μικρές στιγμές που κάνουν τη διαφορά, ακόμη κι αν περνούν απαρατήρητες. Όταν χαμηλώσεις τις προσδοκίες, αρχίζεις να βλέπεις αλλιώς τα πράγματα.

Τα Χριστούγεννα μπορεί να κρύβονται σε μια ήσυχη βόλτα χωρίς βιασύνη, σε έναν ζεστό καφέ ένα κρύο απόγευμα, σε ένα μήνυμα που θα έρθει την κατάλληλη στιγμή. Σε μια απλή κουβέντα που θα σε κάνει να νιώσεις λίγο λιγότερο μόνος. Σε μια σιωπή που δε σε βαραίνει, αλλά σε ηρεμεί. Δε χρειάζονται μεγάλες κινήσεις ή τέλειες στιγμές. Δε χρειάζεται να νιώσεις κάτι συγκεκριμένο. Μερικές φορές αρκεί να σταματήσεις για λίγο, να πάρεις ανάσα και να επιτρέψεις στον εαυτό σου να είναι απλώς ανθρώπινος. Να μην προσπαθείς να διορθώσεις τα πάντα. Να μην απαιτείς από τον εαυτό σου περισσότερα απ’ όσα μπορεί να δώσει αυτή τη στιγμή. Ίσως τελικά το πιο σημαντικό δώρο που μπορείς να κάνεις αυτές τις μέρες είναι ο χρόνος. Χρόνος για τους ανθρώπους που αγαπάς, αλλά και χρόνος για εσένα. Να ξεκουραστείς χωρίς ενοχές. Να σκεφτείς χωρίς πίεση. Να αφήσεις πίσω ό,τι σε βάρυνε όλη τη χρονιά, έστω και λίγο. Να δεχτείς ότι δε χρειάζεται να κλείσει η χρονιά τέλεια. Δε χρειάζεται να έχεις όλες τις απαντήσεις. Δε χρειάζεται να ξέρεις τι ακολουθεί.

Αρκεί να κλείσει με ειλικρίνεια. Με το να αναγνωρίσεις πού βρίσκεσαι πραγματικά, χωρίς φίλτρα και προσποιήσεις. Και κάπου εδώ, λίγο πριν το τέλος, μια μικρή υπενθύμιση: τα Χριστούγεννα δεν είναι υποχρέωση. Δεν είναι διαγωνισμός χαράς. Είναι μια στάση. Μια ευκαιρία να κοιτάξεις λίγο πιο μέσα σου, να αγκαλιάσεις ό,τι είσαι αυτή τη στιγμή και να συνεχίσεις με λίγο περισσότερη κατανόηση. Προς τους άλλους, αλλά κυρίως προς εσένα. Ίσως αυτό να είναι τελικά το νόημά τους. Όχι να αλλάξουν τα πάντα, αλλά να σου θυμίσουν ότι ακόμη και μέσα στην αβεβαιότητα, μπορείς να βρεις λίγη ηρεμία. Και αυτό, κάποιες φορές, είναι περισσότερο από αρκετό.