Τα Χριστούγεννα μυρίζουν ζεστασιά, κανέλα, πορτοκάλι, μπισκότα κι ένα αίσθημα μαγείας, που σε τυλίγει. Αν όμως είσαι χωρισμένος γονιός, υπάρχει και λίγο άγχος, γιατί αυτή η μαγεία δεν είναι ολόκληρη. Είναι μοιρασμένη, όπως οι μέρες, όπως οι αγκαλιές, όπως οι στιγμές.
Το παιδί σου είναι εκεί. Αλλά δεν είναι μόνο δικό σου. Είναι και κάπου αλλού. Και ξέρεις ότι οι γιορτινές μέρες δεν είναι μόνο δικές σας· θα μοιραστούν. Και κάπου εκεί, μέσα σου, νιώθεις μια μικρή απώλεια και ένα άγχος να προλάβεις να κάνετε όλα όσα κάνουν οι οικογένειες αυτές τις μέρες. Δεν είναι ότι δε θέλεις να χαρεί το παιδί σου με τον άλλο γονιό— το αντίθετο. Θέλεις να έχει όλες τις αγκαλιές που μπορεί να σηκώσει η καρδιά του. Αλλά νιώθεις ότι χάνεις κάτι από αυτή τη μαγεία. Κι αυτό είναι φυσιολογικό.
Κάθε φορά που το ανθρωπάκι σου αλλάζει σπίτι, κάθε φορά που λέει «πάω στον μπαμπά/στη μαμά», νιώθεις σαν να χάνεις κομμάτια από τη μέρα του, από τη γιορτινή ζεστασιά, από την καρδιά σου. Και δεν μπορείς να δείξεις τίποτα από αυτά. Γιατί όσο και να λέμε ότι στα παιδιά λέμε πάντα την αλήθεια, δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να τα γεμίζουμε ενοχές. Μα ούτε και εσύ πρέπει να νιώσεις ενοχές.
Και κάπως έτσι μαζεύεις το συναίσθημα, το κρύβεις στην τσέπη σου και λες: «Δεν πειράζει, θα κάνουμε αυτό που μπορούμε και θα είναι όσο καλύτερο γίνεται». Αρκεί να είναι χαρούμενο.
Τα Χριστούγεννα δεν είναι απλά μέρες διασκέδασης— είναι μέρες γεμάτες καρδιά, αναμνήσεις, προσμονή και ζεστασιά. Κι όταν μοιράζεσαι το παιδί σου, αυτές οι μέρες γίνονται ένα συναισθηματικό πεδίο μάχης. Όσα λαμπιόνια και αν έχει το δέντρο σου, μοιάζει μουντό όταν λείπει το πιο «ακριβό σου στολίδι» από το σπίτι.
Και έχεις δίκιο να νιώθεις εξάντληση. Να προσπαθείς να φτιάχνεις μαγεία, να είσαι χαρούμενος, και ταυτόχρονα να νιώθεις ένα μικρό κενό:
Πρέπει να πάει και σε άλλο σπίτι.
Θα φύγει και θα χάσω τις στιγμές.
Θα φάει εκεί, θα κοιμηθεί εκεί, θα διασκεδάσει εκεί, και εγώ θα το χαρώ λιγότερο.
Και ξέρεις κάτι; Είναι φυσιολογικό να νιώθεις λίγο θυμό, θλίψη και νοσταλγία. Να βλέπεις τη μικρή σου καρδιά που χτυπάει έξω από το σώμα σου να μοιράζει τον χρόνο της ανάμεσα σε δύο σπίτια και να σου λείπει.
Ταυτόχρονα, είναι εντάξει να γελάς με αυτό. Με λίγο κακάο και ένα κομμάτι σοκολατένιο κέικ που τρως κρυφά επειδή το παιδί κοιμάται ή είναι αλλού. Και είναι εντάξει να γεμίζεις τη δική σου καρδιά με στιγμές, ακόμα κι όταν εκείνο δεν είναι κοντά σου.
Όταν οι γιορτές μοιράζονται, τα παιδιά δεν χρειάζονται τέλειες μέρες, λαμπερά τραπέζια ή μεγάλα δώρα. Η καρδιά τους χρειάζεται ασφάλεια. Να ξέρουν ότι και στις δύο πλευρές είναι αγαπημένα και τα περιμένουν με χαρά. Χρειάζονται σαφήνεια: πότε θα είναι και με ποιόν. Χρειάζονται συναισθηματική ηρεμία, γιατί όσο μικρά κι αν είναι, καταλαβαίνουν κάθε τράνταγμα, κάθε ένταση, κάθε ανασφάλεια.
Κι εδώ μπαίνεις εσύ, ο γονιός. Ναι, κουράζεσαι. Ναι, θέλεις να κρατήσεις όλη τη μαγεία μόνο για σένα. Αλλά δεν είναι για σένα. Είναι για το παιδί. Και κάπου εκεί, ανάμεσα σε ένα τραγούδι, μια αγκαλιά και ένα μελομακάρονο, βρίσκουμε τη μαγεία μας κι εμείς — μικρή, αλλά τόσο αληθινή και τόσο δική μας.
Όταν δυσκολεύεσαι να ισορροπήσεις, να θυμάσαι: τα παιδιά θυμούνται στιγμές, όχι μεγάλα σχέδια. Θυμούνται τα μπισκότα που φτιάξατε μαζί, ένα τραγούδι, τις αγκαλιές στον καναπέ με τις χριστουγεννιάτικες πιτζάμες. Να τους μιλάς ειλικρινά, χωρίς υπαινιγμούς ή ψέματα: «Σήμερα θα είσαι με τη μαμά και αύριο με τον μπαμπά, και θα περάσεις υπέροχα».
Να αφήνεις τον εαυτό σου να νιώθει — νοσταλγία, μοναξιά, λίγο θυμό. Δεν σε κάνει λιγότερο γονιό. Σε κάνει άνθρωπο. Και σε καμία περίπτωση μην αφήνεις το παιδί να γίνει μεσάζοντας. Δεν πρέπει να μεταφέρει μηνύματα ούτε να νιώθει υπεύθυνο για τα δικά σου συναισθήματα. Το μόνο που χρειάζεται είναι να νιώθει χαρά και ασφάλεια με τους δύο γονείς του.
Η αλήθεια είναι πως η αγάπη δεν μετριέται σε ώρες ή μέρες. Μετριέται σε στιγμές, σε αγκαλιές, σε καρδιές που νιώθουν γεμάτες. Τα Χριστούγεννα στα δύο δεν είναι λιγότερο αληθινά. Είναι γεμάτα αγάπη — απλώς η αγάπη μετριέται διαφορετικά, σε μικρά «μαζί» που μένουν για πάντα.
Και ξέρεις κάτι; Όσο μοιρασμένη κι αν είναι η μέρα, η αγάπη σου δεν μοιράζεται ποτέ. Μένει εκεί, ζεστή, δυνατή, φωτεινή. Το παιδί σου το νιώθει ακόμα κι αν δεν καταλαβαίνει λέξεις. Νιώθει ότι υπάρχει πάντα ένα σπίτι που είναι πλήρες, ασφαλές και αγαπημένο — και αυτό το σπίτι είναι μέσα σου.
Και όταν όλα σβήνουν, όταν το παιδί κοιμάται και το σπίτι είναι ήσυχο, καταλαβαίνεις κάτι που κανείς δεν σου είπε ποτέ: η μαγεία δεν είναι στα δώρα ούτε στα στολισμένα τραπέζια. Είναι στις αγκαλιές σου, στα βλέμματα που λένε: «είμαι εδώ, είσαι ασφαλής, σε αγαπώ».
Ανάμεσα σε δύο σπίτια, σε τρία ή σε όσα χρειαστεί. Όπου υπάρχει αγάπη, υπάρχει σπίτι. Και εκεί βρίσκεται το αληθινό θαύμα των Χριστουγέννων: να νιώθεις πλήρης, ακόμα κι όταν οι μέρες είναι μοιρασμένες, γιατί η αγάπη σου γεμίζει το παιδί και τον κόσμο γύρω του — χωρίς όρια, χωρίς χρονόμετρα, χωρίς μέτρα. Εσύ είσαι ο φάρος του, και ακόμα κι όταν δεν είσαι κοντά του, το παιδί σου σε βλέπει να φωτίζεις τον δρόμο του.
Συντάκτης: Έλενα Τσάνου
