Η ευθυνοφοβία είναι για τους δειλούς

Ευθύνη: έξι γράμματα που πίσω τους κουβαλούν χιλιάδες συναισθήματα και πράξεις που έμειναν στο κενό όταν δίπλα τους στάθηκε ο φόβος. Και τότε γεννήθηκε η ευθυνοφοβία, εκείνη η προκλητική γκόμενα που πλάγιασε δίπλα στα όνειρα, τα ξελόγιασε και δεν τους έδωσε την ευκαιρία να γίνουν πραγματικότητα.

Όλα ξεκίνησαν τότε που σε ρωτούσαν οι γονείς σου ποιος έφαγε τα γλυκά που είχαν κρυμμένα για τυχόν επισκέψεις. Εσύ ποτέ δεν παραδέχτηκες ότι έψαξες, τα βρήκες και τελικά τα έφαγες γιατί τα λιγουρεύτηκες. Το ίδιο συνέβη και τότε που γελούσες μέσα στην τάξη κι ο δάσκαλος ρωτούσε «ποιος το έκανε αυτό;». Κατέβαζες το κεφάλι και κοιτούσες αδιάφορα απ’ εδώ κι από ‘κει. Και κάπως έτσι, μεγάλωσες κι έμαθες να σφυρίζεις αδιάφορα, να μη σε νοιάζει και να κοιτάς σε κάθε λίγο πιο ζόρικη φάση της ζωής σου το υπερπέραν.

Όπως έκανες εσύ, έκανα όμως κι εγώ, έτσι έκανε κι εκείνος που σε πλήγωσε, εκείνος που σε αγάπησε, εκείνος που σε ισοπέδωσε κι εκείνος που σε επανασυναρμολόγησε. Κι οι άνθρωποι έμαθαν να κρύβονται, να είναι ρηχοί, κενοί και ματαιόδοξοι. Να μένουν στάσιμοι και φοβισμένοι. Να μην κάνουν το επόμενο βήμα για να μη βρεθούν αντιμέτωποι με τις ευθύνες και τις συνέπειες των πράξεών τους. Να φοράνε τη μάσκα της ανευθυνότητας και να το ονομάζουν τρέλα κι αυθεντικότητα.

Αυθεντικός, όμως, είναι εκείνος που παίρνει μεν το καρπούζι, αλλά παίρνει ταυτόχρονα και το μαχαίρι κι αρχίζει να κόβει χωρίς να σκεφτεί αν θα τσιμπήσει πρώτα την καρδιά ή τα κουκούτσια. Αληθινός είναι εκείνος που θα φορτωθεί ευθύνες, θα αφήσει το φόβο στην άκρη και θα ζήσει αυτό που θέλει χωρίς δεύτερη σκέψη. Δε θα δειλιάσει και κυρίως δε θα του κοπούν τα πόδια στην ιδέα ενός αντίθετου αποτελέσματος.

Για όλα πάντα φταίνε οι άλλοι, οι ανάδρομοι πλανήτες που δε λένε να ευθυγραμμιστούν με τον δικό σου. Συνήθισες να κρύβεσαι πίσω από «δεν ξέρω» ή «δεν μπορώ». Φυσικά και μπορείς και σίγουρα ξέρεις. Απλά έμαθες πίσω απ’ την κάθε πράξη να περιμένεις μόνο επιτυχίες κι επιβραβεύσεις. Δεν μπορείς να αντέξεις πως κάποιες απ’ τις κινήσεις και τις αποφάσεις σου έχουν συνέπειες που ίσως και να μη σου αρέσουν. Αρνείσαι έτσι να πάρεις την ευθύνη για κάτι που ίσως ποθείς πιο πολύ απ’ οτιδήποτε άλλο. Κι ας το χάσεις. Δε σε νοιάζει. Έτσι έμαθες άλλωστε, ν’ αδιαφορείς. Ρίχνεις το μπαλάκι στον ρηχό εαυτό σου μόνο και μόνο για να μη φέρεις στις πλάτες σου παραπάνω φορτίο και ξεσυνηθίσεις τη βολεμένη σου ζωή.

Τα έριξες όλα στις εκλείψεις, στο timing, στη χημεία κι όχι στη δική σου τάση ανευθυνότητας. Έμαθες πάντα να φταίει κάποιος άλλος, να κρύβεις τη δειλία σου και το βάρος των αποφάσεών σου. Να ζεις με φαντάσματα που σε τάιζαν λέγοντάς σου πως όλα τα κάνεις τέλεια. Ξέχασες, όμως, να δεις στον καθρέπτη απέναντί σου το πιο σημαντικό φάντασμα: εκείνο του εαυτού σου. Εκείνο που δε σε αφήνει να προχωρήσεις μπροστά και να δεις την πραγματικότητα ως έχει. Έμαθες να είσαι απαθής αλλά συνάμα να σε λογαριάζεις για σωστό. Κι αυτά –λυπάμαι πάρα πολύ που θα σε απογοητεύσω– δεν κολλάνε μεταξύ τους όσο κι αν θα το θέλαμε όλοι .

Κοίτα τον εαυτό σου στον καθρέφτη και κατάλαβε πως η καμπούρα στην πλάτη απ’ το βάρος των ευθυνών είναι πολύ πιο γοητευτική από μια αψεγάδιαστη κορμοστασιά που δεν έχει παλέψει για τίποτα. Πάρε την ευθύνη (κυρίως της ζωής σου) και ζήσε ελεύθερος κάνοντας τις επιλογές σου. Ναι, οι επιλογές μας έχουν συνέπειες, αλλά τουλάχιστον είναι δικές μας. Ζήσε χωρίς να φοβάσαι την ευθύνη του ίδιου σου του εαυτού και τότε ξαφνικά οι αλυσίδες θα σπάσουν.

Στον αγώνα της ζωής, νικητής δεν είναι εκείνος που τερματίζει πρώτος, αλλά εκείνος που ψηλαφίζει κάθε ίχνος της διαδρομής κι ας έχει αποτυχίες, φοβίες κι απογοητεύσεις. Νικητής είναι εκείνος που η εμπειρία παίρνει θετικό πρόσημο στην αντίληψή του και φωνάζει με θράσος «Γούσταρα και το έκανα!». Ωραία είναι να φταίνε πάντα οι άλλοι, μα ακόμα πιο ωραίο να ξέρεις πότε φταις κι εσύ. Και ξέρεις γιατί; Γιατί αν μεταθέτεις πάντα τις ευθύνες και σου φταίνε πάντα οι άλλοι δε θα μάθεις ποτέ τα λάθη σου και κατά συνέπεια ούτε και τον εαυτό σου.

Δε σου φταίει, λοιπόν, κανένας ανάδρομος Ερμής πάρα μόνο ο ανάδρομος εσύ. Κι ήρθε η στιγμή να έρθεις σε ορθή πορεία και να χαράξεις τη δική σου που θα σε οδηγήσει στη λεωφόρο όσων επιθυμεί πραγματικά η ψυχή σου. Εκεί δεν έχει εκλείψεις, σωστά ή λάθη. Έχει ένα «θέλω» ικανό να υποστηρίξει οτιδήποτε κατεδαφίσει η κάθε πράξη. Έχει την ευθύνη της επιλογής με όποιο κόστος. Η ευθυνοφοβία είναι για τους δειλούς. Εσύ; Είσαι;