Eίμαστε κι εμείς που δε μάθαμε ποτέ ξεκίνημα στην ανηφόρα

Αναμφισβήτητα μία από τις εμπειρίες της ενηλικίωσης αποτελεί η στιγμή που θα πάρεις το δίπλωμα οδήγησης. Όταν επιτέλους έχεις το δικό σου όχημα και μπορείς να κινηθείς ελεύθερος, μακριά πια από την τραγική ασυνέπεια των μέσων μαζικής μεταφοράς και χωρίς να χρειάζεται να γίνεσαι βάρος στους φίλους που κάνουν τους ταξιτζήδες της παρέας.

Όλοι εμείς οι οδηγοί ξέρουμε ότι κάποια πράγματα τα μαθαίνουμε στη θεωρία, αλλά στην πράξη δεν έχουμε ιδέα γι’ αυτά- βλέπε προτεραιότητες. Όλοι πήγαμε και δώσαμε τα σήματα, γνωρίζοντας αν έχει προτεραιότητα το κίτρινο φορτηγάκι ή το κόκκινο επιβατικό, αλλά όταν βγήκαμε στους δρόμους κανέναν απ’ αυτούς τους κανόνες δεν τηρήσαμε. Ειδικά αν ζεις και στην Αθήνα, μια βόλτα με το αμάξι στην πλατεία Ομονοίας ή του Μεταξουργείου θα σε πείσει πως η προτεραιότητα είναι απλώς η ύλη για τα σήματα και τίποτα παραπάνω. Άλλοι πάλι έχουνε πρόβλημα με την οπισθογωνία κι είναι ικανοί να κάνουν τρεις σβούρες το ίδιο τετράγωνο αντί για όπισθεν, άλλοι με το παρκάρισμα που δεν υπολογίζουν σωστά κι είμαστε κι εμείς που ο μεγαλύτερος εφιάλτης μας είναι το ξεκίνημα στην ανηφόρα.

Ως Αθηναία πολίτης θα το πω: η πόλη μας έχει αρκετές ανηφόρες. Σίγουρα θα έχουν κι οι δικές σας. Και τι κάνεις όταν μετά από ώρες προσπάθειας εύρεσης πάρκινγκ, η μόνη θέση που βρίσκεις είναι με κλίση; Παρκάρεις. Με πόνο ψυχής μεν, αλλά παρκάρεις. Κι όταν έρθει η ώρα να ξεπαρκάρεις, αφού το έχεις σκεφτεί μισή ώρα πριν και σε έχει πιάσει άγχος, ξεκινάς τις προσευχές. Ο καλύτερός σου φίλος και σύμμαχος στις δύσκολες αυτές στιγμές, είναι το χειρόφρενο. Αν μάλιστα το αμάξι σου είναι και παλιό σαν το δικό μου και το χειρόφρενο αργεί και λίγο να πάρει μπρος, μπαίνεις σε μια διαδικασία να το τραβάς σαν να είναι το excalibur. Μη φοβάσαι, δε θα φύγει από τη θέση του, γιατί ούτε εσύ είσαι ο βασιλιάς Αρθούρος, ούτε αυτό φτιαγμένο για ν’ αποσπάται.

Βάζεις λοιπόν μπροστά, τραβάς το χειρόφρενο ταυτόχρονα με το γκάζι και λες από μέσα σου “καλή τύχη”. Τότε είναι που μαζί με τον κρύο ιδρώτα, ξεκινάει μια ατέρμονη προσπάθεια σαν αυτές που κάνουμε με τις δίαιτες, που ενώ εσύ ακολουθείς κανονικά το πρόγραμμά σου τα κιλά δε χάνονται. Έτσι και σ’ αυτή την έναρξη της διαδρομής σου, εσύ πατάς το γκάζι και το αμάξι δε φεύγει προς τα μπρος, αντιθέτως μένει στάσιμο, ή πηγαίνει λιγάκι προς τα πίσω, όσο το έμφραγμα είναι επικίνδυνα κοντά.

Τις περισσότερες φορές φταίει το ότι δεν έχεις αφήσει από τα χέρια σου το χειρόφρενο, αλλά ακόμα κι όταν το αφήνεις, το αμάξι αρχίζει να βήχει, να κοπανιέται όπως κάνει καμιά φορά το πλυντήριο, να σβήνει μόνο του και να κατηφορίζει προς τα πίσω. Όσοι έχουμε ζήσει αυτές τις στιγμές ξέρουμε ότι εκείνη την ώρα οι νόμοι της βαρύτητας είναι η δαμόκλειος σπάθη στα κεφάλια μας. Όπως λένε ότι πριν πεθάνεις όλη η ζωή περνάει μπροστά από τα μάτια σου, εσένα σου περνάνε όλες αυτές οι φορές που το αμάξι απλώς έφυγε προς τα πίσω και χάνεις έναν χτύπο στην ιδέα ότι θα φύγει ξανά και θα φιληθεί με το άλλο όχημα που είναι πίσω παρκαρισμένο. Ομοίως, με το να σε βρίσκει φανάρι στην ανηφόρα, ξέροντας ότι μόλις δεις το πράσινο φως θα πρέπει να φύγεις, πριν σου κορνάρει όλη η ουρά γιατί σου έσβησε το αμαξάκι. Στρες σε άλλο επίπεδο.

Δεν ξέρω αν είναι παρήγορο αλλά είμαστε πολλοί εκεί έξω που αντιμετωπίζουμε το ίδιο πρόβλημα. Μπορούμε να ιδρύσουμε κι έναν σύλλογο και να ναυλώνουμε πάρκινγκ σε περιοχές με ανηφόρες για εξάσκηση. Μέχρι να γίνει όμως αυτό, ή μέχρι να βρεθούμε στη Νορβηγία ή σε χώρες που τα αμάξια ποια είναι έξυπνα κι εξελιγμένα από τον οδηγό τους, παίρνουν μπρος μόνα τους, σταματάνε μόνα τους και ξέρουν να ελιχθούν στις δύσκολες πίστες, ή θ’ αποφεύγουμε αυτούς τους δρόμους -δυσκολάκι- ή θα βάζουμε πάντοτε στον εαυτό μας ένα ακόμα challenge για τις καλές μας οδηγικές μας ικανότητες. Πάντα με προσοχή σε αυτούς που βρίσκονται πίσω!