Οι οικονομικές δυσκολίες στις μέρες μας είναι ένα αδιαμφισβήτητο πρόβλημα της νεολαίας, που αναγκάζει τους νέους να παραμένουν στο πατρικό τους για πολλά χρόνια μετά την ενηλικίωση. Η αλήθεια είναι πως η ιδέα της συγκατοίκησης δεν είναι ιδιαίτερα διαδεδομένη στην Ελλάδα, όσο είναι στο εξωτερικό και -ας πούμε- ότι τώρα τελευταία μόνο βλέπουμε την ιδέα αυτή να εξελίσσεται στη χώρα μας. Γιατί συμβαίνει όμως αυτό και ποιοι είναι οι λόγοι που διστάζουμε να τολμήσουμε κάτι τέτοιο;
Είναι ευρέως γνωστό πως η ελληνική κουλτούρα χαρακτηρίζεται από την πολύ στενή σχέση με την οικογένεια και τους γονείς μας, και τη διαμονή μαζί τους για πολλά χρόνια. Αν και οι οικονομικοί λόγοι είναι σίγουρα σημαντικός ανασταλτικός παράγοντας για έναν νέο άνθρωπο να φύγει από τη βολή του πατρικού, πολλές φορές αποτελούν και μια καλή δικαιολογία για να καλύψουμε το φόβο του απογαλακτισμού και της αντιμετώπισης της ενήλικης ζωής χωρίς τον μπαμπά και τη μαμά να μας κρατάνε από το χέρι. Θέλει τόλμη και αποφασιστικότητα ένα τέτοιο εγχείρημα, ειδικά την πρώτη φορά που αφήνουμε την οικογενειακή φωλιά.
Βέβαια, εκτός από τα παραπάνω, υπάρχει και ο φόβος για τις δυσκολίες που θα αντιμετωπίσουμε με τα άτομα τα οποία θα συγκατοικήσουμε. Από τη μία αν είναι φίλοι μας, φοβόμαστε μήπως οι ισορροπίες κλονιστούν. Από την άλλη, αν είναι το ταίρι μας, φοβόμαστε τη δέσμευση και την πιθανή αναμενόμενη μονιμότητα, επισημοποίηση αλλά και εξέλιξη της σχέσης σε κάτι πιο σοβαρό. Η αλήθεια βέβαια πως συγκατοίκηση, δε σημαίνει αυτόματα και γάμος. Αυτό είναι άλλη μία στερεοτυπική αντίληψη που έχει τις ρίζες της και διαιωνίζεται από γενιά σε γενιά, μα στην πραγματικότητα η συγκατοίκηση ανάμεσα σ’ ένα ζευγάρι είναι συνήθως το ιδανικό crash test για να κρίνουν αν θέλουν όντως να παραμείνουν ζευγάρι καθώς θα έτσι έχουν την ευκαιρία να εμβαθύνουν περισσότερο ο ένας στον άλλο.
Ένας ακόμα λόγος που η συγκατοίκηση στην Ελλάδα δεν είναι στο φόρτε της, είναι το γεγονός πως δεν είμαστε συμφιλιωμένοι με την ιδέα να μένουμε με άτομα που μέχρι πρότινος δε γνωρίζαμε. Λίγο η φοβία, λίγο οι προκαταλήψεις, και ακόμα περισσότερο η καχυποψία μας έρχονται και φτιάχνουν τις τέλειες συνθήκες για να αποτρέψουν τους νέους από κάτι τέτοιο. Εδώ που τα λέμε, το να συγκατοίκησουμε με ξένους θα θεωρηθεί από τους γύρω μας κατά πάσα πιθανότητα ως λύση ανάγκης ή ως μια κίνηση απελπισίας και μιας κι εκτός των άλλων μας επηρεάζει σε μεγάλο βαθμό οι γνώμη των τρίτων αποφεύγουμε και να μας πιάσουν στο στόμα τους. Αν το σκεφτούμε καλύτερα όμως, κι η παραμονή στο πατρικό ενίοτε μέχρι τα 50 και βάλε και πάλι “λύση ανάγκης” θεωρητικά αποτελεί, αλλά αυτό δε φαίνεται να μας ενοχλεί και τόσο.
Συμπερασματικά λοιπόν, ενώ είναι πιθανό να συντρέχουν σοβαροί λόγοι που παρατείνουν τη διαμονή μας με τους γονείς μας, αρκετοί απ’ αυτούς συνιστούν και δικαιολογία. Η λύση της συγκατοίκησης για άτομα που αντιμετωπίζουν οικονομικά προβλήματα είναι πολύ πρακτική αλλά και δημοφιλής στο εξωτερικό εδώ και πολλά χρόνια και τα ωφέλη είναι μη αμφισβητήσιμα. Όπως και κάθε άλλη συνθήκη που μπορεί να κληθούμε να αντιμετωπίσουμε στη ζωή, έτσι και αυτή ενέχει πιθανές δυσκολίες, οι οποίες όμως καλλιεργούν το έδαφος για πιο ώριμους, ανεξάρτητους και αυτόνομους ενήλικες.
Μήπως λοιπόν να αρχίσουμε να βλέπουμε το concept της συγκατοίκησης με άλλο μάτι στη χώρα μας;
Συντάκτης: Μαρία Κουτσουρά
