Εσύ, εγώ και το κινητό

Μοίρασμα, σχέση, μαζί σε όλα, έρωτας. Μέσα σ΄όλα και η τεχνολογία. Όπου πάμε, όπου βρεθούμε, είναι και το κινητό μαζί μας. Να γνωστοποιούμε την παρουσία μας στον κόσμο. Ένα τσεκάρισμα στη θέση μας. Και κάπου εκεί αναρωτιόμαστε: Είναι για καλό ή όχι όλο αυτό; Μέσα σ’ ένα γενικότερο κλίμα δυσκολίας οι ανθρώπινες σχέσεις νοσούν. Η τεχνολογικές εφαρμογές σίγουρα έχουν συμβάλλει στο να μας φέρουν πιο κοντά, αλλά στο τέλος της ημέρας είμαστε πιο μακρυά από ποτέ.

Στο παρελθόν άνθρωποι ερωτεύτηκαν μεταξύ τους και η απόσταση τους χώρισε, χάθηκαν γιατί δεν υπήρχαν τα μέσα μαζικής δικτύωσης, δεν υπήρχε ούτε  καν το σταθερό τηλέφωνο. Κι από το ένα άκρο του παρελθόντος περάσαμε στο άλλο. Αυτό της σημερινής πραγματικότητας. Κρατάμε το κινητό παντού. Αναγκαίο κακό θα πουν πολλοί και είναι έτσι πια. Μιας και η κατάσταση που έχει διαμορφωθεί μας έχει μετατρέψει σε δέσμιους της τεχνολογίας. Όλα ξεκινάνε και τελειώνουν στην σχέση που υπάρχει ανάμεσα στο ζευγάρι.

Είμαστε έξω με το ταίρι μας. Θέλουμε να απολαύσουμε το ποτό, τον καφέ και το τόσο σπουδαίο μοίρασμα μεταξύ μας. Το ρητό λέει  πως στους δυο τρίτος δεν χωράει. Έχουμε σκεφτεί όμως ότι με το κινητό ο αριθμός δεν είναι απλά μονοψήφιος; Ανάμεσα σε εμάς και τον άνθρωπό μας μπαίνουν πολλοί άλλοι.

Ένα ακόμα άλλοθι επικάλυψης του κενού στην σχέση είναι η χρήση του κινητού τηλεφώνου σε στιγμές που το ζευγάρι είναι μόνο του. Βγαίνουμε έξω και το βλέπουμε παντού. Καταδεικνύει και αποτυπώνει την πραγματικότητα. Στην εποχή μας με τα τόσα επιτεύγματα και τις τόσες ανακαλύψεις σε όλους τους τομείς, δεν έχουμε καταφέρει να φέρουμε τον άνθρωπο κοντά στον άνθρωπο. Είμαστε όλοι συνδεδεμένοι αλλά ταυτόχρονα μόνοι.

Και στις σχέσεις μας η κατάσταση είναι πιο δύσκολη. Κρατάμε σχέσεις μόνο και μόνο για την βιτρίνα. Να μη μας χαρακτηρίσουν, να μην ταΐσουμε την ανασφάλειά μας με τη λέξη μόνος, γιατί δεν έχουμε χρόνο να ασχοληθούμε. Δεν έχουμε χρόνο να δούμε την ουσία, δεν έχουμε χρόνο να κοιτάξουμε στον καθρέπτη της ψυχής μας. Είναι πιο εύκολο να κοιτάμε την οθόνη του κινητού μας και να χανόμαστε στον κόσμο που μας χαρίζει η τεχνολογία, παρά να έρθουμε αντιμέτωποι με την αλήθεια μας.

Ζευγάρια που βγαίνουν για ποτό και δεν κοιτάζονται στα μάτια, δεν αγκαλιάζονται, δε μιλάνε. Μέσα σε μια παρέα το κενό αυτό δε φαίνεται. Πονάει η αλήθεια και η αντιμετώπισή της απαιτεί χρόνο και κόπο. Πιο εύκολα κάνουμε πως δε βλέπουμε για να προχωράνε οι μέρες. Έχουμε εξοικειωθεί με τα εύκολα, τα γρήγορα και τα επιφανειακά. Το κινητό και η χρήση του είναι το σωσίβιο για να μας βγάζει στα ανοιχτά, όταν νιώθουμε εγκλωβισμένοι σε μια σχεσιακή κατάσταση και δε θέλουμε να το αντιμετωπίσουμε όλο αυτό. Άλλοθι στην έλλειψη επικοινωνίας.

Δεν γίνεται να θέλεις να είσαι με τον άνθρωπό σου, να έχεις βγει για να μοιραστείς στιγμές χαλάρωσης και να προτιμάς να χαζεύεις στον κόσμο που σου χαρίζεται μέσα από το διαδίκτυο, αντί να σε ταξιδέψει η παρουσία του ανθρώπου δίπλα σου. Υπάρχει ένα κενό που δεν καλύπτεται με το πάτημα κουμπιού ακόμα κι αν αυτό το κουμπί είναι αφής.

Όταν λοιπόν ξαναβρεθούμε σε μια τέτοια θέση, μήπως να κάνουμε πρώτα την ερώτηση στον εαυτό μας;  Τι σχέση θέλουμε να έχουμε;  Εικόνας ή ουσίας; Ας ενεργοποιήσουμε το αντίστοιχο πεδίο της ψυχής μας επιτέλους για να μάθουμε τι θέλουμε και μετά ας αποφασίσουμε: Θα το βάλουμε στο αθόρυβο ή όχι;