Τα ρούχα που δεν επιτρέπεται να φοράμε

Στην εκπνοή του χρόνου, σε μια χρονιά που το σώμα υπήρξε στις συζητήσεις μας περισσότερο από ποτέ και για πολλούς λόγους κι ίσως όχι πάντα ευχάριστους, εμείς, στο pillowfights, δίνουμε φωνή στα σώματά μας και τις ιστορίες τους μέσα από μια καμπάνια που σκοπό έχει να γιορτάσουμε. Τα γεμάτα σημάδια, όμορφα, παρδαλά και πολύχρωμα κορμιά που είναι οι πυξίδες και οι χάρτες μας για κάθε βήμα που κάνουμε στον περίεργο αυτό κόσμο. Ένα δεκαήμερο γεμάτο εικόνες, λέξεις, προσωπικές ιστορίες, άρθρα και μαρτυρίες για το body shaming, με σκοπό τελικά, το πιο απλό και σπουδαίο. Να μας αποδεχτούμε για να μπορέσουμε να αποδεχτούμε κι όλους τους άλλους. 

Λίγους μήνες νωρίτερα, θίξαμε το μπλουζάκι το ριγέ. Κάποιος βγήκε δημοσίως και μίλησε δυνατά κι ασυγκράτητα για το πώς οι οριζόντιες ρίγες δεν πάνε με τα παραπάνω κιλά, για το πόσο αντιαισθητικό του φαίνεται, για το πόσο λάθος είναι. Τελικά, αφού «λιθοβολήστηκε» κι αναγκάστηκε να ζητήσει συγγνώμη που μοιράστηκε μια σκέψη που κάνουν πολλοί (απλώς όχι τόσο δημόσια), το θέμα έληξε με την υπενθύμιση πως όλοι μπορούμε να φοράμε ό,τι θέλουμε, ό,τι μας εκφράζει. Έκλεισε στ’ αλήθεια, όμως;

Μπορούμε όντως να υποθέσουμε με ασφάλεια πως μετά το γνωστό προαναφερθέν περιστατικό δεν κατακρίνονται πια οι plus size (ή, σύμφωνα με την Ashley Graham “their size”) άνθρωποι για τις στιλιστικές τους επιλογές, σε περίπτωση που αυτές τονίζουν αντί να κρύβουν το κατά πολλούς «πρόβλημά τους»;

Εγώ θυμάμαι πολύ καλά τη λίστα που μου έμαθαν μεγαλώνοντας, περί μόδας και κανόνων για τα άτομα σαν κι εμένα. Μη φοράς κοντές φούστες -φαίνονται άσχημα τα πόδια σου-, μη φοράς crop tops -φαίνεται η κοιλιά σου-, μη φοράς αμάνικα -φαίνονται τα μπράτσα σου-, μη φοράς κολλητά ρούχα -δε σε κολακεύουν-, μη βάζεις την μπλούζα μέσα από το παντελόνι -το στομάχι σου φαίνεται διπλάσιο-, μη φοράς χοντρά παπούτσια -κάνουν το πόδι σου να φαίνεται ακόμα πιο χοντρό-, άσε κάτω τα μαλλιά σου -να μη φαίνεται ότι δεν έχεις jaw line.

Αν έχεις ακούσει έστω κι ένα από αυτά τα σχόλια, τότε ξέρεις πώς λειτουργούν οι φωνούλες αυτές κάθε φορά που ντύνεσαι, κάθε φορά που πας για ψώνια, κάθε φορά που κάποιος σου κάνει θετικό σχόλιο για κάτι που σου έχουν πει πως είναι λάθος (κι εσύ δεν τον πιστεύεις, γιατί έτσι έμαθες).

Περπατάς στον δρόμο και κοιτάς γύρω σου, όλους εκείνους τους ανθρώπους που ντύνονται όμορφα, κομψά, όπως θα ήθελες κι εσύ, όπως θα μπορούσες κι εσύ, αν είχες το σώμα τους. Η λύση φαίνεται μονάχα μία: να αλλάξεις τον εαυτό σου. Να τον αλλάξεις για να μπορέσεις να βρεις κάτι που να σου κάνει στα fast fashion μαγαζιά, όπου το XL έχει πλέον μετατραπεί σε XS, για να μπορέσεις να φορέσεις και ριγέ και κοντά κι αμάνικα κι ό,τι άλλο σου κάνει κέφι. Αν σου αρέσει, όμως, ο εαυτός σου όπως είναι, γιατί να τον αλλάξεις;

Από την άλλη, αν γίνεις αρκετά «θαρραλέος» για να σε πείσεις να αντισταθείς στην προπαγάνδα και να φορέσεις ό,τι γουστάρεις, προικίζοντας το μέσα σου με κάθε στάλα αυτοπεποίθησης που τόσο σκληρά πάλεψες να φυτέψεις, δεν μπορείς παρά να νιώσεις πως, στο τέλος της ημέρας, όλη αυτή η ενέργεια που έχεις επενδύσει στο να μπορέσεις να κάνεις κάτι απόλυτα φυσιολογικό είναι υπερβολική για έναν τέτοιο σκοπό. Κι είναι αλήθεια. Μα δε φταις εσύ. Ούτε οι γύρω σου φταίνε ακριβώς, για τις οπισθοδρομικές, αν θες, απόψεις που έχουν. Φταίει το γεγονός πως αυτό το θέμα δεν έχει αγγιχτεί αρκετά, έτσι ώστε να μπορέσουμε όλοι να απαλλαγούμε από τις προκαταλήψεις και τα στερεότυπα που το περιβάλλουν. Πώς περιμένουμε, λοιπόν, να αλλάξει κάτι, αν δεν κάνουμε τίποτα γι’ αυτό;

Και για να επιτευχθεί αυτή η αλλαγή, οφείλουμε να κατανοήσουμε κάποια πράγματα, οι δύο πλευρές ξεχωριστά. Αρχικά, είναι σημαντικό να σταματήσουμε να αναφερόμαστε στα άτομα με παραπάνω κιλά ως “plus size”. Όλοι έχουμε έναν διαφορετικό σωματότυπο, ένα διαφορετικό κορμί, το οποίο είναι ξεχωριστά δικό μας και δε θα έπρεπε να εντάσσεται σε καμία κατηγορία, πέρα από το ότι είναι «ανθρώπινο», «φυσιολογικό». Το ότι τα πιο εμπορικά μαγαζιά που βρίσκουμε μπροστά μας δεν έχουν εύρος μεγεθών, δε σημαίνει πως εμείς (που δεν ταιριάζουμε στα μεγέθη αυτά) είμαστε «αφύσικοι». Απλώς τυχαίνει τα προϊόντα τους να απευθύνονται σε συγκεκριμένα άτομα κι αυτό είναι οκ. Υπάρχουν πολλά άλλα μαγαζιά που απευθύνονται σ’ εμάς αποκλειστικά. Αυτό δεν πάει να πει πως όποιος δε βρίσκει νούμερο που να του ταιριάζει εκεί είναι παράταιρος γι’ αυτόν τον κόσμο.

Εν συνεχεία, καλό θα ήταν να σκεφτούμε πως το γούστο είναι κάτι εντελώς υποκειμενικό. Αν δούμε κάποιον άνθρωπο και σκεφτούμε πως δεν του πάει αυτό που φοράει, για παράδειγμα, πρέπει να γνωρίζουμε πως αυτό αποτελεί καθαρά δική μας άποψη κι όχι γεγονός. Αντίστοιχα, αν κάποιος μας εκφράσει αυτήν του την άποψη, δεν πρέπει να πειστούμε πως αυτό που μας εκφράζει είναι ο κανόνας. Αν εμείς νιώθουμε άνετα κι απολαμβάνουμε τα ρούχα μας, τότε αυτό είναι και το τέλος της ιστορίας.

Σ’ αυτό το σημείο, έτσι για αλλαγή, σκέφτηκα να προτείνω ένα challenge γι’ αυτήν την εβδομάδα. Σε προκαλώ, αντί να ψάξεις να βρεις τι από τα ρούχα δεν ταιριάζει σε όσους τα φοράνε, να βρεις κάτι θετικό και να το πεις. Ακόμα καλύτερα, βγες ν’ αγοράσεις ένα ριγέ μπλουζάκι, ένα κοντό, κολλητό φόρεμα, μια αμάνικη μπλούζα ή ό,τι άλλο ήθελες πάντα να δοκιμάσεις αλλά κώλωνες. Αγόρασέ το και φόρεσέ το στην επόμενή σου έξοδο κι αν οποιαδήποτε στιγμή νιώσεις άβολα μέσα σε αυτό, σκέψου πως αυτή τη στιγμή, όλοι μαζί, κάνουμε μια προσπάθεια. Ν’ αλλάξουμε μυαλά. Γιατί μας πάει καλύτερα να τα έχουμε ανοιχτά. Τι λες, πάει;

Θέλουμε και τη δική σου άποψη!

Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!

Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!